پروپاگاندای گردشگری

محمد باریکانی _ روزنامه‌نگار

گردشگری ایران به احتضار رفته است و انجمن صنفی دفاتر مسافرتی از وزیر میراث‌فرهنگی خواست شرایط اضطراری اعلام کند. 2 روز بعد مدیرکل بازاریابی و تبلیغات گردشگری از آماده بودن برنامه 3 تا  5ماهه خروج از بحران ‌‌با همکاری  دستگاه‌ها خبر داد.

نخست – گردشگری صنعت شکننده در جهان و امنیت، نخستین شاخص درتصمیم به  سفر است. اتفاقات دی‌ماه جاری و اعلام «شرایط جنگی» در کشور باعث شد حجم زیادی از پیام‌های رسانه‌ای به مردم جهان مخابره شود ‌و موجب شد  برخی کشورها از شهروندان‌شان بخواهند به ایران سفر نکنند. اعلام شرایط جنگی، نخستین پیام به گردشگر است که از سفر به یک مقصد گردشگری خودداری کند. تأثیر این پیام به اندازه‌ای است که حتی اگر برای یک روز پایدار بماند، طولانی‌مدت در ذهن گردشگر می‌ماند و در بهترین حالت یک سال زمان می‌برد تا با تبلیغ وسیع، خنثی شود. پس برنامه کوتاه مدت خروج از بحران  امکان‌پذیر نیست.

دوم – نزدیک به 2دهه از برجسته‌شدن موضوع گردشگری در کشور گذشته است و وزارت میراث‌فرهنگی فعلی و سازمان سابق هنوز نتوانسته است دستگاه‌های کشور را ملزم به فعالیت زیر یک چتر ‌کند. وزارت میراث‌فرهنگی نتوانسته است مشکل مدارس استیجاری، اقدام دستگاه‌ها برای راه‌اندازی اماکن اقامتی، تعطیل خانه مسافرها ‌و وضعیت گردشگری سلامت را تعیین تکلیف کند که بخواهد بحران بزرگ ایجاد شده در گردشگری ورودی را با برنامه 3 ماهه ‌ مرتفع کند.

سوم – گردشگری ایران در اتفاقات اخیر و پس از اشتباه در ساقط کردن هواپیمای اوکراین که به لغو پروازها از فراز ایران منجر شد، «ضربه سختی» خورد و جبران آن بسیار  دشوار است. مقامات وزارت میراث‌فرهنگی، از صدر تا ذیل بارها ‌ اعلام کرده‌اند که گردشگران خارجی نه یک شبه که به‌طور معمول پس از یک سال برنامه‌ریزی، برای سفر به ایران متقاعد می‌شوند و اکنون باید از مسئولان وزارت میراث‌فرهنگی پرسید که دلیل به هم بافتن دایره‌وسیع لغات برای منحرف کردن اذهان از ضربه سخت به گردشگری ایران چیست؟

نتیجه – نگاه معاونت گردشگری در ارائه طرح 3 تا 5‌ماهه رسیدن به ثبات و اعتمادسازی گردشگری، در شرایطی که جهان نظاره‌گر اتفاقات اخیر و حادثه منطقه بود و حجم وسیعی از تبلیغات علیه ایران انتشار یافت و پروازها از فراز ایران متوقف، تورهای گردشگری کنسل و گردشگران خارجی از تصمیم برای سفر به ایران منصرف شده‌اند، «سنگ بزرگ» است که در تاریکی رها شده ‌و جز تبلیغات  تأثیری بر التیام زخم‌های  برجای مانده بر پیکر گردشگری ایران ندارد.