عضو گروه تخصصی گربه‌سانان اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت، گفت: تنوع ژنتیک پایین می‌تواند برای یک گونه کشنده باشد و امروزه این عامل بیش از چوپان و جاده و سایر عوامل، یوز را تهدید می‌کند.
محمدصادق فرهادی‌نیا در گفت‌وگو با مهر، با اشاره به اینکه هنوز شانس تداوم نسل یوزها به صفر نرسیده است، تصریح کرد: باید تا حد امکان ژن‌های موجود را حفظ کنیم؛ یعنی باید یوزها زنده‌گیری شده و وارد یک برنامه تکثیر در اسارت حساب شده شوند. اگر امکان آوردن نرها نیست، باید از آنها اسپرم گرفته شود و بعد رهاسازی شوند. اگر ژنی از بین رفت، نمی‌توان آن را اختراع کرد، باید پیش از نابودی جلوی آن‌را گرفت.
این دکترای جانورشناسی افزود: ناچاریم افراد(یوزهای) بیشتری را، بیش از این سه یوزی که الان در پردیسان هستند، در اسارت نگهداری کنیم تا بتوانیم با مدیریت مناسب، زادآوری آنها را تحت کنترل داشته باشیم. با این کار، امکان ورود ژن‌های بیشتری به جمعیت فراهم می‌شود. به گفته وی، یوزهای متولد شده در بلندمدت باید به مناطق محصور و حفاظت‌شده وارد شوند و در طول زمان به زیستگاه‌های طبیعی خود بازگردند.
فرهادی‌نیا در پاسخ به این پرسش که آیا بشر در احیای گونه‌هایی که وضعیت ژنتیک مشابه یوز و تعداد کم داشته‌اند، موفق بوده است، گفت: بله، اما در بسیاری از گونه‌هایی که به طبیعت برگردانده شدند، اکثر افراد جمعیت در ارتباط با هم بودند. مشکل یوز این است که از این تعداد باقیمانده هر کدامشان در یک نقطه ایران است؛ 2تا در یزد، 3تا در میاندشت، 5تا در توران و... .
وی تصریح کرد: امروزه در ایران، «جمعیت یوزپلنگ آسیایی» نداریم آنچه مانده افراد معدودی هستند که هر یک در یکی از بیابان‌ها در حال گشت و‌گذارند. برای حفظ یوزها در ایران، در وهله اول باید آنها را از این افراد تک و تنها به یک جمعیت کنترل شده در اسارت تبدیل وسپس در مناطق محصور و درنهایت در زیستگاه‌های طبیعی رها کنیم.
