به یاد بهمن صالحی، غزلسرای گیلانی

محمود معتقدی ـ شاعر و منتقد ادبی

بهمن صالحی (1316 – 1398) در 82 سالگی در تهران درگذشت. وی غزلسرای معروف خطه خراسان و از شاعران سبک نیمایی و کلاسیک بود که در شعر با عنوان «صالح» تخلص می‌نمود.
او در حوالی سال‌های 33 به چشم‌انداز شعر امروز راه یافت. صالحی نخستین مجموعه شعر نیمایی‌اش را با عنوان «افق سیاه‌تر» در سال 1345 به چاپ رساند. گفته می‌شود در مقطعی از روزگار شاعری‌اش در دهه 40 تأثیر از زبان فروغ داشته است. از کتاب‌های دیگرش می‌توان به‌عنوان‌های زیر اشاره کرد: باد سرد شمال / کسوف طولانی / نخل سرخ / میراث عاشقان و با نور آب.
گفته می‌شود اصطلاح عنوان «غزلواره» در دهه 40 به پیشنهاد وی بوده است. به‌گونه‌ای می‌توان گفت که بهمن صالحی یکی از آخرین بازمانده‌های شاگردان نیماست. وی شاعری سختکوش و محتواگرا بود. صالحی همچنین در حوزه‌های شعر آیینی هم در روزگار پس از انقلاب فعالیت فراوانی داشت.
شاخصه اندیشه‌های شعری صالحی در نهایت با نگرش‌های اجتماعی و گذر به چشم‌اندازهای آیینی همراه بود. اشعار وی چشم‌اندازی از سادگی بر محور مخاطب‌گرا بود. او می‌سراید:
بهار آیینه یاد تو باشد
گل خورشید همزاد تو باشد
به هر دشتی که سرخ از خون مردی است
طنین سبز فریاد تو باشد
یادش تازه باد.