مجموعه‌های فرهنگی نیاز شهر

لیلی رشیدی

بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون

از کودکی برای دیدن تئاتر و فیلم‌های سینمایی راهی سالن‌های تئاتر و سینمای مرکز شهر می‌شدم و هنوز هم طبق عادت به مراکز فرهنگی این محدوده مراجعه می‌کنم. شاید دلیل این موضوع تمرکز بیشتر مراکز فرهنگی و هنری در مرکز شهر است که از گذشته تمام علاقه‌مندان به هنر را از سرتاسر تهران به محدوده خیابان ولی‌عصر(عج)، انقلاب و... می‌کشاند. به نظر می‌رسد حالا که جمعیت ساکن و شناور شهر تهران با افزایش چشمگیری مواجه شده، باید فکری به حال محله‌های مختلف پایتخت کرد و با ساخت سینماها و سالن‌های تئاتر محلی، شرایط دیدن نمایش فیلم و تئاتر را در محل سکونت هر شهروندی مهیا ساخت، مانند‌کاری که در پاریس انجام شده و در کوچه‌پسکوچه‌های این شهر پر از مراکز فرهنگی کوچک اما باکیفیت و دارای ویژگی‌های منحصربه‌فرد است و  هر شب از علاقه‌مندان به فعالیت‌های فرهنگی و هنری استقبال می‌کند.  

البته نباید از این موضوع هم غافل شد که صرفاً یک سالن سینما بسازیم و بگوییم سینما داریم. نیاز ما در شهر، مراکز فرهنگی باکیفیت است که از نظر امکانات با تئاتر شهر یا پردیس سینمایی ملت برابری کند.  ضمن اینکه به نظرم اگر مسئولان شهری هر منطقه به جای ساخت چندین سینمای معمولی، ده‌ها سالن تئاتر بی‌امکانات و مراکز فرهنگی کوچک، همه این امکانات فرهنگی را در یکی، 2 ساختمان بزرگ تجمیع کنند و یک مجموعه فرهنگی بسازند، جلو موازی‌کاری بین این مراکز گرفته می‌شود و شهروندان هم می‌توانند در این مجموعه‌های فرهنگی نیازهای فرهنگی و هنری خود را برطرف کنند.

 این در حالی است که گروه‌های هنری هم با علاقه و رغبت بیشتر این مراکز را برای اجرای کارهایشان انتخاب می‌کنند و آن وقت است که دیگر شهروندان هر محله‌ای از رفتن به مراکز فرهنگی مرکز شهر بی‌نیاز می‌شوند و می‌توانند بهترین کارهای نمایشی و سینمایی را در نزدیکی خانه‌شان تماشا کنند.  در واقع همان‌طور که ما در بیشتر محله‌های شهر تهران مراکز تجاری داریم، باید در هر محله یا منطقه‌ مجموعه‌های فرهنگی باکیفیت هم داشته باشیم تا بتوانیم در آینده‌ای نه‌چندان دور از شهرمان یک قطب فرهنگی تمام‌عیار بسازیم.