یک قرن همراه با چسب‌زخم
داستان اختراعی که حالا دیگر در همه جعبه‌های کمک‌های اولیه دیده می‌شود و در زمان خودش تحولی در پزشکی بود
یکی از مهم‌ترین اختراع‌های صورت‌گرفته در صنعت پزشکی و در حوزه سلامت و بهداشت، چسب زخم است. جلوگیری آنی از خونریزی و عفونی‌شدن زخم‌های کوچک نزدیک به یک قرن است که به‌سادگی توسط مدل‌های مختلفی از چسب زخم صورت می‌گیرد؛ وسیله‌ای که در بدو ابداعش، با استقبال چندانی مواجه نشد اما جهانیان کم‌کم به ارزش‌های اختراع جالب و ساده ارل‌دیکسن پی‌بردند.
مامور خرید پنبه
ارل دیکسن در روز دهم اکتبر سال1892 در نیوجرسی به‌دنیا آمد. او در هایلند‌پارک زندگی می‌کرد و شغلش خرید پنبه برای شرکت «جانسون و جانسون» بود. همسرش جوزفین نایت، معمولا دست خود را هنگام کار در خانه و آشپزی می‌بُرید. این به امری عادی در خانه آنها تبدیل شده بود و گفتن این جمله که «عزیزم مواظب باش!» هم چندان فایده‌ای نداشت. هر بار که جوزفین دستش را می‌برید، چاره‌اش قطعه‌ای گاز استریل بود که با چسب نواری، روی زخم بسته می‌شد. دیکسن دریافته بود که این روش برای محافظت از زخم، چندان فایده‌ای ندارد و گاز استریل یا از روی آن کنار می‌رود و یا چسب‌ها به آسانی شل شده و باز می‌شوند. او که از این وضعیت مایوس شده بود، به فکر راه چاره‌ای افتاد تا بتواند به همسرش در این خصوص کمک کند.
ابداع چسب زخم
به‌گزارش همشهری، در سال1920 دیکسن قطعاتی از گاز استریل را به شکل مربع برید و آنها را روی یک رول نوارچسب قرار داد و چسباند. پس از آن، محصول به‌دست‌آمده را در پارچه‌ای زمخت پیچید و نگهداری کرد. هر گاه که جوزفین دستش را می‌برید، به راحتی می‌توانست بخشی از نوار چسب را که قطعه‌ای از گاز استریل به آن چسبانده شده بریده، روی زخم خود بگذارد. کمی بعد، دیکسن موضوع را با برخی از همکارانش در شرکت مطرح کرد و آنها او را تشویق کردند که این داستان را با مدیر هم در میان بگذارد. دیکسن توانست به‌خوبی جیمز وود جانسن، رئیس شرکت را در این خصوص توجیه کند. توضیحات فوق‌العاده‌ای که دیکسن درباره روش ابتکاری‌اش به جانسن ارائه داد، باعث شد تا آقای رئیس در تکمیل ایده او، طرحی را ارائه دهد که نفع همه در آن باشد؛ تولید چسب زخم!
تولید انبوه، عدم‌استقبال
در همان سال1920 بود که شرکت جانسون و جانسون چسب زخم‌های خود را روانه بازار کرد. طبیعی بود که چنین چیزی بدون تبلیغات کافی نمی‌توانست جایگاه خود را در جامعه باز کند. در سال نخست عرضه این محصول، تنها 3هزار قطعه از آن به‌فروش رسید که این موضوع چندان خوشایند نبود و می‌توانست نخستین نشانه‌های شکست را نمایان کند. در این میان ضعف در تولید چسب زخم هم در عدم‌استقبال مردم بی‌تأثیر نبود. آنها باید یک رول کامل چسب زخم می‌خریدند و هر زمان به آن احتیاج داشتند، خودشان مقدار مورد نیاز را برش می‌دادند. این کار نه‌تنها سخت بود، بلکه باعث هدررفتن مقداری از چسب‌ها نیز می‌شد.
کسب موفقیت با تغییر و تبلیغ
پس از ناکامی اولیه در فروش چسب زخم‌ها، نشست‌های همفکری در شرکت برگزار شد و دست‌آخر، آنها به این نتیجه رسیدند که باید چسب زخم‌های‌شان را کاربردی‌تر کنند. به‌همین دلیل به این جمع‌بندی رسیدند که محصولات خود را کوچک‌تر کنند. پس از تولید نمونه‌های کوچک‌تر و برای تبلیغ و ترویج آن، مقداری از چسب‌زخم‌ها را به گروه‌های پیشاهنگی دادند و آنها نیز در نقاط مختلف کشور از چسب زخم‌ها استفاده می‌کردند و حتی در اختیار دیگران نیز قرار می‌دادند. این روش باعث شد تا کم‌کم مردم در نقاط مختلف با این محصول بیشتر آشنا شوند و اقبال عمومی به استفاده از آن حسابی بالا رفت. در سال1924، شرکت با به‌کارگیری یک دستگاه، تولید محصولات خود را به‌طرز شگفت‌انگیزی بالا برد. ارل دیکسن به‌دنبال موفقیت به‌دست آمده، به‌سمت معاون رئیس شرکت جانسون و جانسون برگزیده شد. ابتکار او هنوز هم در دنیا کارایی بسیار بالایی دارد و تخمین زده شده است که بیش از 100میلیارد قطعه چسب زخم مورد استفاده قرار گرفته باشد. ارل دیکسن در روز 21سپتامبر سال1961 و در 69سالگی از دنیا رفت. امروزه و با توسعه علم و فناوری، دانشمندان موفق به ساخت نسل‌های جدیدی از این محصول شده‌اند. به‌عنوان نمونه دانشمندان در آلمان با به‌کاربردن الیاف سیلیکاژن، موفق به ساخت چسب زخم جذب‌شونده شده‌اند.
ابتکار
در سال1920 دیکسن قطعاتی از گاز استریل را به شکل مربع برید و آنها را روی یک رول نوارچسب قرار داد و چسباند. پس از آن، محصول به‌دست آمده را در پارچه‌ای زمخت پیچید و نگهداری کرد
