اگر تحریم‌ها نبود میلیاردر می‌شدم

مهرداد رسولی

احسان حدادی، پرتابگر تیم ملی دوومیدانی و کسی که در المپیک لندن تا آستانه چنگ زدن به مدال طلا پیش رفت و عاقبت به مدال نقره رسید، این روزها اردوی آمادگی‌اش را در آمریکا  برپاکرد و بعد هم برای رقابت در لیگ الماس راهی بلژیک شد. حدادی در این مسابقات به مقام ششم رسید، اما قرار است به قول خودش جبران مافات کند. او معمولا در سکوت خبری تمرین می‌کند و راحت‌تر از هر ورزشکار دیگری مدال می‌گیرد اما وقتی سر درددلش باز شود به مصایبی اشاره می‌کند که ریشه ناکامی‌های گاه و بی‌گاه ورزش ایران در میادین مهم بین‌المللی است. نایب قهرمان المپیک لندن می‌گوید، اگر کم‌توجهی برخی مدیران بالادستی ورزش نبود اکنون با 3 مدال طلای المپیک به‌عنوان پرافتخارترین ورزشکار تاریخ ورزش ایران شناخته می‌شد. احسان حدادی از درآمد 30میلیاردی هم می‌گوید که به واسطه تحریم‌های ظالمانه از او دریغ شده و در عین حال، عزمش برای به گردن آویختن مدال طلای المپیک پیش‌رو را  نشان می‌دهد. وقتی با او گفت‌وگو کردیم برای تمرین زیرنظر مربی آمریکایی‌اش در ایالت کالیفرنیا به سر می‌برد و قرار بود چند روز بعد برای  مسابقه  راهی بلژیک  شود و سپس برای تمرین مجدد به بلاروس برود. با او درباره میزان آمادگی‌اش برای قهرمانی در المپیک گفت‌وگو کرده‌ایم.

بعد از بازی‌های آسیایی 2018کمتر در محافل رسانه‌ای ظاهر شدی و خبر چندانی از تو نیست. در این مدت بیشتر مشغول چه کاری بودی؟
بعد از بازی‌هایی آسیایی، قرار بود فصل بدنسازی‌ام شروع شود اما اتفاقات خوبی برایم رخ نداد و بدترینش این بود که مربی آمریکایی و فیزیوتراپ از ایران رفتند و من به تنهایی تمرین می‌کردم. البته بعد از صحبت‌هایی که با رئیس کمیته ملی المپیک و وزیر ورزش داشتم به توافق رسیدیم که اردوهایم تا شروع المپیک 2020 به‌طور منظم برگزار شود. طبق توافق، در فاصله 2‌ماه مانده به پایان سال قبل به آمریکا رفتم تا بتوانم با مک ویلکینز آمریکایی تمرین کنم. در نخستین مسابقه امسال هم 67 متر پرتاب کردم که با همین پرتاب ورودی مسابقات جهانی را گرفتم. در مسابقات قهرمانی آسیا هم که فروردین امسال در دوحه برگزار شد با عبور از رکورد آسیا قهرمان شدم. در مرحله اول لیگ الماس هم 76/66 پرتاب کردم و با همین پرتاب مجوز حضور در المپیک 2020را گرفتم.
سال‌هاست به راحتی قهرمان آسیا می‌شوی و راحت‌تر از آن به المپیک راه پیدا می‌کنی. این رویه برایت تکراری نشده است؟
تکراری نشده چون اساسا هدفم راهیابی به المپیک نیست و افق‌های بلندتری را می‌بینم.هدفم این است که در المپیک بهترین نتیجه را بگیرم و طبعا کسی که می‌خواهد در المپیک مدال طلا بگیرد به رکوردهای ورودی فکر نمی‌کند. کسی که 6مدال طلای آسیا دارد و 4بار قهرمان بازی‌های آسیایی شده هدفش این نیست که هفتمین مدال آسیایی را بگیرد و قطعا به این فکر می‌کند که نقره المپیک را به طلا تبدیل کند.
اما امکاناتی که باید برای قهرمانی در المپیک مهیا شود را در اختیار نداری.
همینطور است. اصلا به این دلیل از شرایط انتقاد می‌کنم تا بهترین امکانات را برایم مهیا کنند چون همه رقبا در بهترین شرایط ممکن تمرین می‌کنند و با آمادگی کامل به المپیک می‌آیند. برخی دوستان کارشناس هم نزد مسئولان بدگویی می‌کنند و می‌گویند احسان حدادی نمی‌تواند در المپیک مدال بگیرد درحالی‌که رکوردهای من نشان می‌دهد در آمادگی کامل به‌سر می‌برم و می‌توانم مدال نقره المپیک را به طلا تبدیل کنم. اگر کم کاری کرده باشم رکوردهایم افت می‌کند اما وقتی روند کار من به‌گونه‌ای بوده که زیر 65متر پرتاب نکرده‌ام و بدترین رکوردم در 2 سال اخیر 50/64 بوده نشان می‌دهد در مسیر پیشرفت قرار دارم و اگر مورد حمایت قرار بگیرم با دست پر از المپیک برمی‌گردم.
چرا عده‌ای باید نزد مسئولان بالادستی ورزش بروند و از تو بدگویی کنند؟
نمی‌دانم، شاید از آنجا که در دوومیدانی مدال جهانی و المپیک نداشتیم نمی‌توانند ورزشکاری با افتخارات من را مدیریت کنند. بهترین نتیجه تاریخ دوومیدانی ما کسب مقام نهمی سجاد مرادی است که ارزش فراوانی هم دارد و بعد از نایب قهرمانی من در المپیک لندن همه دوومیدانی‌کارها بیستم یا سی‌ام شده‌اند. انتقاد از من مثل این می‌ماند که یک دیپلمه درجه و مقام یک پروفسور را زیر سؤال ببرد. کشتی، کاراته، تکواندو و سایر رشته‌های مدال‌آور، بزرگانی دارند که می‌توانند عملکرد قهرمانان را تجزیه و تحلیل کنند اما در دوومیدانی شرایط اینگونه نیست. چنین مشکلی مختص فدراسیون فعلی نیست و معتقدم از وقتی نایب قهرمان المپیک لندن شدم تا‌کنون درست مدیریت نشده‌ام. باورم این است که اگر درست مدیریت می‌شدم در المپیک ریو قهرمان می‌شدم و در المپیک پیش‌رو هم به راحتی طلا می‌گرفتم. این حرف من نیست و خیلی از بزرگان ورزش چنین اعتقادی دارند. مثلا علیرضا دبیر چند روز قبل به من گفت تو باید 3مدال طلای المپیک می‌گرفتی. متأسفانه به‌خاطر کم و کاستی‌هایی که در اردوها بود، شرایط خوبی برایم مهیا نشد. آدم‌هایی که چوب لای چرخ دیگران می‌گذارند خودشان را کوچک می‌کنند چون عزت و ذلت دست خداوند است. آنها بزرگ فکر کردن و در کنار هم بودن را نیاموخته‌اند و نمی‌دانند اگر من بزرگ شوم دوومیدانی بزرگ خواهد شد و اگر زمین بخورم دوومیدانی هم متضرر می‌شود. آنها نمی‌دانند وقتی نایب قهرمان المپیک شدم خیلی از نوجوان‌ها به سمت پرتاب دیسک آمدند و وارد دوومیدانی شدند و اگر من و امثال من نباشند کسی سراغ دوومیدانی و سایر رشته‌ها نمی‌آید چون منفعت مالی در ورزش نیست.
به‌عنوان ورزشکار المپیکی از وضع موجود راضی هستی؟
فصل بدنسازی که بعد از بازی‌های آسیایی بود را به‌دلیل نداشتن مربی از دست دادم اما هم‌اکنون شرایطم بد نیست. آینده را هم نمی‌توان پیش‌بینی کرد چرا که یک‌سال دیگر تا شروع المپیک باقی‌مانده و ممکن است در این مدت اتفاقات زیادی رخ بدهد. کم و کاستی در اردوها وجود دارد اما سعی می‌کنم با این مشکلات کنار بیایم چون شرایط کشورم را به خوبی درک می‌کنم. من ایرانی هستم و فشار تحریم‌ها برایم ملموس است اما به‌عنوان ورزشکار حرفه‌ای که بارها پرچم کشورم را به اهتزاز درآورده‌ام از مدیران ورزشی انتظار بیشتری دارم.
پس معتقدی تحریم روی زندگی ورزشی‌ات تأثیر داشته؟
من از 10سال قبل با فشارهای اقتصادی که به واسطه اعمال تحریم‌ها به مردم وارد شده دست و پنجه نرم کرده‌ام. در این یک دهه هیچ اسپانسری نداشته‌ام و تحریم‌ها صدمات مالی وحشتناکی به زندگی ورزشی‌ام وارد کرده است. در این مدت کسی از من نپرسید که چگونه روزگار می‌گذرانم.
با یک حساب سرانگشتی در این 10سال چقدر متضرر شده‌ای؟
مثلا اگر در مرحله مقدماتی لیگ جهانی دوومیدانی یا همان لیگ الماس قهرمان شوم 10هزار دلار جایزه می‌گیرم که 20درصد به مدیربرنامه‌هایم اختصاص دارد و 30درصد به آن کشوری که میزبان مسابقات بوده مالیات می‌دهم و 5هزار دلار برایم باقی می‌ماند درحالی‌که اگر رقیب من در لیگ الماس قهرمان شود 70هزار دلار می‌گیرد چرا که 65هزار دلار هم از اسپانسرها دریافت می‌کند. یعنی رقبای من در هر دوره لیگ الماس 70هزار دلار درآمد دارند که با دلار 10هزار تومانی می‌شود 7میلیارد ریال و با احتساب برگزاری ده دوره لیگ الماس که در سال برگزار می‌شود 7میلیارد تومان درآمد خواهند داشت. علاوه بر این فینال لیگ الماس را هم داریم که اگر قهرمان شوم 25هزار دلار می‌گیرم اما رقیب من 300هزار دلار دریافت می‌کند که می‌شود 3میلیارد تومان. اسپانسرها امکاناتی مثل خانه و خودرو برای رقبای من مهیا می‌کنند و آنها فقط ساک ورزشی‌شان را برمی‌دارند و به مسابقات می‌آیند و اگر قهرمان جهان یا المپیک شوند از 300هزار دلار تا 5/2میلیون دلار هم پاداش می‌گیرند. با یک حساب سرانگشتی از المپیک لندن تا امروز 15میلیارد تومان ضرر کرده‌ام فقط به‌خاطر اینکه اسپانسر نداشته‌ام درحالی‌که برخی قهرمانان دوومیدانی مثل یوسین بولت اسپانسر مادام العمر دارند و تا آخر عمر سالی 2میلیون دلار از اسپانسرها می‌گیرند. من به واسطه تحریم‌ها دچار ضرر و زیان شده‌ام و اگر انتقادی می‌کنم به این دلیل است که شرایط نابرابر خودم با سایر رقبا را می‌بینم. باورش سخت است که 20روز دیگر باید در فینال لیگ الماس به میدان بروم اما اسپانسر ندارم. چرا رقبایم باید تا 20روز دیگر 3 میلیارد تومان درآمد داشته باشند اما ورزشکاری مثل من که مدال المپیک هم دارد یک ریال دریافتی نداشته باشد.
در داخل کشور کسی از تو حمایت مالی نمی‌کند؟
 در داخل هم وقتی به یکی می‌گوییم 200میلیون به ما بده پشت چشم نازک می‌کند درحالی‌که 200میلیون تومان در ازای مطرح کردن نام کشور و به اهتزاز درآوردن پرچم ایران مبلغی نیست، آن هم در مسابقات دوومیدانی که تماشاگران زیادی دارد. یک مسابقه لیگ الماس 90هزار نفر تماشاگر دارد و خیلی‌ها از چنین پتانسیل عظیمی غافل مانده‌اند.
بخش دیگری از مشکلات تو به تمرین در تنهایی مربوط می‌شود. حتی در ورزشگاه آفتاب انقلاب، دیسک‌ها را جمع می‌کنی و دوباره برای پرتاب آماده می‌شوی. خودت ترجیح می‌دهی با این سبک و سیاق تمرین کنی؟
سال‌هاست با همین روش تمرین می‌کنم و به این سبک عادت کرده‌ام. البته مدتی است که شرایط بهتر شده و حسین توکلی که قهرمان وزنه‌برداری المپیک است و هیچ قراردادی با فدراسیون ندارد با درخواست خودم و به‌عنوان مربی بدنساز در تمرینات حضور دارد.
در فاصله یک سال مانده به شروع بازی‌های المپیک از وضع رقبا خبر داری؟
همه رقبا شرایط نسبتا خوبی دارند و بهترین امکانات در اردوها برای آنها مهیا می‌شود اما شرایط من هم بد نیست. تنها مشکل این است که سال قبل در عقد قرارداد با مربی آمریکایی غفلت کردیم و چینی‌ها با مک ویلکینز قرارداد بستند. در نتیجه در کنار چینی‌ها با آقای مک تمرین می‌کنم و اگر تمرکز صد درصدی مربی نباشد ورزشکار هم صد درصد پیشرفت نخواهد کرد. سال قبل 4‌ماه با مربی آمریکایی کار کردم و بعد از 10سال 85/68پرتاب کردم و این رکورد نشان می‌دهد من و مربی آمریکایی به هماهنگی کامل رسیده‌ایم. خیلی‌ها می‌گویند با این سابقه نیازی به مربی نداری اما فراموش نکنید بسیاری از پرتابگران معروف دنیا که بدون مربی به المپیک رفتند دستشان از مدال کوتاه ماند. تمرکز صد درصدی مربی آمریکایی روی من نیست اما تمام تلاشم را می‌کنم در مسابقات جهانی امسال بهترین مدال را بگیرم و بعد از آن برای المپیک 2020آماده ‌شوم.
با توجه به کنار رفتن رقبای سرسختی مثل هارتینگ و آلکنا چقدر به قهرمانی در مسابقات جهانی و المپیک امیدواری؟
هم‌اکنون رقبایی دارم که رکوردهای شخصی آنها از هارتینگ و آلکنا بهتر است. یکی از رقبای من  دنیل‌استال سوئدی است که امسال پرتاب 71متری هم داشته اما در یک‌ماه اخیر بالای 68متر پرتاب نکرده و هفته گذشته هم در مسابقات قهرمانی اروپا 61متر پرتاب کرد که رکورد ضعیفی است. یک رقیب اتریشی هم دارم که 68متر پرتاب می‌کند و پرتابگر جامائیکایی هم رکورد 70متری را به نام خودش ثبت کرده اما در مسابقات اخیر بین 65تا 66متر پرتاب کرده است. بین همه پرتابگران مطرح جهان 5نفر بالای 67متر پرتاب می‌کنند و اینکه کدامیک بهترین مدال را بگیرد بستگی به میزان آمادگی ذهنی و جسمی آنها در روز مسابقه دارد.
با این حساب اگر رکوردهای شخصی‌ات را تکرار کنی قهرمانی جهان و المپیک دور از دسترس نخواهد بود.
با توجه به شرایطی که می‌بینم به گمانم هیچ ورزشکاری نمی‌تواند در مسابقات جهانی امسال و در المپیک 2020بالای 70متر پرتاب کند.
خودت می‌توانی بالای 70متر پرتاب کنی؟
امیدوارم شرایط به‌گونه‌ای باشد که همه رقبا هم بتوانند بالای 70متر پرتاب کنند و رقابت جذابی با هم داشته باشیم. رکورد المپیک 69/86 است و در ادوار مختلف تاکنون هیچ ورزشکاری نتوانسته بالای 70متر پرتاب کند.
البته مردم امیدوارند در المپیک 2020با مدال طلا برگردی و از رکورد المپیک هم عبور کنی.
به مردم قول می‌دهم بهترین نتیجه را بگیرم. قول می‌دهم در تمرین کم نگذارم و بهترین نتیجه زندگی‌ام را در المپیک بگیرم.
توکیو آخرین مقصد زندگی ورزشی‌ات خواهد بود یا در 34سالگی به ادامه راه فکر می‌کنی؟
قطعا ادامه خواهم داد. تا المپیک 2024به میدان می‌روم و به المپیک 2028هم فکر می‌کنم.
به مربیگری علاقه داری؟
خیلی به مربیگری فکر نکرده‌ام اما کم و بیش در این عرصه هم فعالیت می‌کنم. به آمریکا، آلمان و خیلی کشورهای دیگر که می‌روم یک ساعت در روز برای این کار وقت می‌گذارم اما من با پول بیت‌المال احسان حدادی شده‌ام و دوست دارم هر آنچه یاد گرفته‌ام را به جوان‌ها و نوجوان‌های کشور خودم یاد بدهم. این دین بر گردن من است و امیدوارم یک روز برسد که تجربیاتم را در اختیار آنها بگذارم.










اگر ورزشکار نبودم، موزیسین می‌شدم
شاید هیچ کدام از ورزشکاران ایرانی به اندازه احسان حدادی درگیر مسابقات بین‌المللی نیست. نایب قهرمان المپیک وقت اندکی برای فراغت دارد اما اگر فرصتی مهیا شود علائقش را دنبال می‌کند. علاقه احسان حدادی شعر است و گاهی دکلمه و تنهایی‌اش در اردوهای خارج از کشور را با آنها پر می‌کند.
جز تمرین و مسابقه معمولا چه کارهایی انجام می‌دهی؟
با توجه به حجم مسابقات بین‌المللی دوومیدانی، اوقات فراغت چندانی ندارم و بیشتر ترجیح می‌دهم در مواقع بیکاری استراحت کنم. بنابراین اوقات فراغت من به خواب اختصاص دارد و سبک زندگی‌ام به‌گونه‌ای است که مجالی برای گشت و‌گذار ندارم. البته خرید را دوست دارم اما وقتی به شروع مسابقات نزدیک می‌شوم قید خرید را هم می‌زنم و فقط تمرین می‌کنم.
می‌گویند اهل شعر و موسیقی هستی. به کدام سبک موسیقی علاقه داری؟
به‌شدت موسیقی را دنبال می‌کنم. موسیقی سنتی را نمی‌پسندم و ترجیح می‌دهم پاپ یا رپ گوش ‌کنم. اگر ورزشکار نبودم قطعا موزیسین می‌شدم و فکر می‌کنم استعدادش را دارم.
اشعار بزرگان شعر و ادبیات را می‌خوانی یا کار شاعران معاصر را دنبال می‌کنی؟
اهل حافظ‌خوانی نیستم و سراغ اشعار حافظ و فردوسی هم نمی‌روم. طرفدار شعرهای عاشقانه هستم و گاهی برای خودم دکلمه می‌کنم. اطرافیان می‌گویند صدای خوبی داری و مدام تعریف می‌کنند اما همانطور که گفتم فرصت چندانی برای این کارها ندارم.
چه اتفاقی حالت را خوب می‌کند؟
آدم‌ها در درجه اول باید خودشان را دوست داشته باشند تا بتوانند به اطرافیانشان عشق بورزند. اگر خودم را دوست نداشته باشم نمی‌توانم مردم را دوست داشتم و به عشق آنها به میدان بروم. معمولا وقتی حال دل خودم خوب باشد حال اطرافیانم خوب می‌شود چون خیلی‌ها با من تماس می‌گیرند و می‌گویند وقتی تو را می‌بینیم حالمان خوب می‌شود. برای همین از خدا می‌خواهم حالم را خوب کند تا حال بقیه هم خوب شود.


 من به واسطه تحریم‌ها دچار ضرر و زیان شده‌ام و اگر انتقادی می‌کنم به این دلیل است که شرایط نابرابر خودم با سایر رقبا را می‌بینم. باورش سخت است که 20روز دیگر باید در فینال لیگ الماس به میدان بروم اما اسپانسر ندارم. چرا رقبایم باید تا 20روز دیگر 3 میلیارد تومان درآمد داشته باشند اما ورزشکاری مثل من که مدال المپیک هم دارد یک ریال دریافتی نداشته باشد