پروازی نه گریزگاهی

خسرو نقیبی/منتقد سینما

بی‌شک پارامتر نخست برای فروش یک فیلم همچنان داستان است. داستان دیده نشده در هر ژانری تماشاگر سینمای ایران را هنوز غافلگیر می‌کند و پتانسیل فروش خواهد داشت. اما موضوع بسیار مهم در این میان حضور چهره‌ها خواهد بود. شاید اگر فیلمساز بهترین داستان را هم برای تماشاگر سینمای ایران تعریف کند، بدون حضور چهره‌ها فیلم را جدی نگیرد. البته این یک فرمول کلی ا‌ست و استثنای این ماجرا ژانر کمدی است. کمدی چه با بازیگران شناخته شده و چه چهره‌های متوسط، کف فروش را خواهد داشت که به نسبت دیگر ژانرها برای بازگشت سرمایه گزینه مطمئن‌تری است. البته در همه دنیا چنین اتفاقی می‌افتد و دلیل این امر جامعه تحت فشاری است که نیازمند گریزگاه است. سالن‌های سینما آن گریزگاهی است که تماشاگر برای فراموشی درد و رنج به آن پناه می‌برد. همین انتظار است که باعث می‌شود تماشاگر وقتی چهره سرشناس مورد علاقه‌اش مانند رضا عطاران یا حمید فرخ‌نژاد در دیگر ژانرها ایفای نقش می‌کنند، عصبانی می‌شود و واکنش نشان می‌دهد که چرا زمانی که برای تماشای فیلم درنظر گرفته و هزینه‌ای که کرده فدای طبع‌آزمایی بازیگر شده است. او به این چهره‌ها به‌عنوان راه خلاصی از فشارها و دردهای اقتصادی و اجتماعی نگاه می‌کند. شاید راه تضمین فروش، جلب نظر این گروه تماشاگران باشد.
* از کتاب ابراهیم در آتش، احمد شاملو