گزارش
هفت‌تیر پس از ساماندهی
آیا وضعیت میدان هفت‌تیر بهتر شده‌است؟ مردم در گفت‌وگو با همشهری پاسخ می‌دهند
پریسا امیرقاسم‌خانی/ خبر‌نگار
حدود نیم‌قرن از قدمت میدان هفت‌تیر می‌گذرد؛ میدانی که قبل از دهه 60 به‌نام 25 شهریور شهرت داشت و همزمان با تغییر نامش (هفت‌تیر) به یکی از شلوغ‌ترین و پرترافیک‌ترین نقاط شهر تبدیل شد. طرح‌های زیادی برای ساماندهی این میدان عنوان کردند؛ ازجمله طرح زیرگذر، ولی هیچ‌کدام به اجرا درنیامد.
هفت‌تیر سال‌ها، محل کارگاه‌های عمرانی مترو بود اما مدتی است کارگاه‌ها برداشته شده و طرح میدانگاهی هفت‌تیر به اجرا درآمده است. برای باخبر شدن از طرح جدید و جویا شدن نگاه مردم به هفت‌تیر می‌رویم.
هنوز به هفت‌تیر نرسیده تصویرهای کم‌رنگ میدانگاه هفت‌تیر در گوشه و کنار به‌چشم می‌خورند؛ نوازنده خیابانی روی پل عابرپیاده ساز می‌زند... دختربچه‌ای می‌خندد... صدای موسیقی شاد تمام فضا را پر کرده است... زیر پل، بساط میوه‌فروش با میوه‌های رنگی قرمز، زرد و... نگاه‌ها را خیره می‌کند و اما صدای قرچ و قروچ قلم پیرمرد خوشنویس در هیاهوی خودروها و ویراژ موتورها گم می‌شود... در گوشه جنوب غربی، فضای چمن‌کاری شده و صحن سفیدی مانند سالن آمفی‌تئاتر و.... مقدمات میدانگاه است. در بساط خوشنویس می‌خوانم «به‌سراغ من اگر می‌آیید نرم و آهسته بیایید»... گویا تصاویر نامرئی میدانگاهی هفت‌تیر به انتظار ایستاده‌اند تا با نخستین جرقه‌ها وارد میدان شوند.
اینجا میدانگاه هفت‌تیر است. قرار است در هفت‌تیر فضای سبز، آمفی‌تئاتر روباز، فضای مکث، کافه‌ها و... محلی برای گردهمایی مردم و هنرمندان باشد، ولی هنوز هیچ‌کدام از این طرح‌ها اجرا نشده است. اطراف خودروها، بنرهای تبلیغاتی، ترافیک، دود و... غوغا می‌کنند... با این حال نگاه که می‌کنید فضای خالی را می‌بینید که چند محدوده سبز کوچک در آن شکل گرفته است. تصویر کارگاه‌های ساختمانی نگاهتان را خراش نمی‌دهد. مردم در فضای خالی رفت‌وآمد می‌کنند. گویا میدان می‌خواهد جایی برای خود از میان خودروها و ویراژ موتورها پیدا کند.
آنچه مسلم است اینکه میدان هفت‌تیر برای میدانگاهی شدن کمبودهای زیادی دارد، ولی با وجود کمبود امکانات بر تعداد شهروندانی که این روزها وقت بیشتری را در میدان هفت‌تیر می‌گذرانند، افزوده می‌شود. در بعدازظهرهای گرم تابستان که هوا رو به خنکی می‌رود و از میزان تابش خورشید کاسته می‌شود، دیده می‌شود که مردم روی نیمکت‌هایی که به جای کارگاه‌های ساختمانی در دل میدان قدعلم کرده‌اند، می‌نشینند و تصویر خودروها، ترافیک و... را نظاره می‌کنند؛ تا آنجا که به‌تدریج این تصویرها رنگ ببازد و صدای قدم‌های مردم بر این تصاویر پیشی بگیرد.
