محمود میر لوحی/ عضو کمیسیون برنامه و بودجه شورای شهر تهران
تذکر از ابزارهای نظارتی شوراهاست. درواقع شورای شهر یکبار میتواند با نصف به علاوه یک رأی شهردار را منصوب کند اما اگر بخواهد از تصمیم خود برگردد دوسوم شورا باید به آن رأی دهند، پس قانون پیشبینی کرده ثبات درمدیریت وجود داشته باشد و به همین دلیل باید در هنگام تصمیمگیریها دقت لازم صورت گیرد تا مجبور نباشند مرتب تجدید نظر کنند. تذکرات مطرح شده درصحن علنی شورای شهر نیز 2دستهاند؛ بخشی به شخص شهردار مربوط میشود و یک بخش هم مربوط به شرکتها، مؤسسات و زیر مجموعههای شهرداری است که این هم کاملا جنبه پشتیبانی، کمک و تقویت شهرداری را دارد و باعث حرکت، تصحیح مسیر و تشویق وترغیب مجموعه شهرداری میشود. شورای شهر تهران نظارت برکارها درقالب تذکرات دارد، همچنین در بند 3ماده 71قانون شوراها نیز به نظارت بر حسن اجرای مصوبات شورا تأکید شده، چون شورای شهر نباید فقط شورای شهرداری باشد و تذکراتش تنها محدود به شهرداری باشد بلکه سایر دستگاههای خدماتی مانند محیطزیست، سازمان ورزش، ثبت اسناد، اوقاف، بهزیستی و... هم مورد خطاب شوراها هستند. درواقع شورای شهر به نمایندگی از مردم در حوزه اداره شهر هرچه را لازم میداند خواهد گفت، به همین دلیل ما درشورای شهر پنجم کارخانه مصوبهسازی را تعطیل کردیم و بر فرهنگ پیگیری، همگرایی و همسویی در اداره شهر تأکید داریم. مثلا همین بحث پسماند موضوعی چند بعدی است و ابعاد فرهنگی، بهداشتی، زیستمحیطی، اقتصادی و خدماتی دارد، پس دستگاههای مختلف باید کمک کنند یا درحوزه بافت فرسوده، کودکان کار، کارتن خوابها و... هم همینطور. اینها همه چند بعدی است و شهرداری برای حل ا ین مسائل نیازمند مدیریت یکپارچه است تا همانطور که مجلس ملی داریم بتوانیم شاهد شکلگیری مجلس محلی درقالب شوراهای شهر باشیم؛ بهویژه که براساس اصل 103قانون اساسی، دستگاههای مختلف اعم از استانداران، فرمانداران، بخشداران و سایرمقامات کشوری که از طرف دولت تعیین میشوند درحدود اختیارات شورای شهر ملزم به رعایت تصمیمات آنها هستند . شخصا معتقدم هرآنچه تاکنون در قالب تذکرات در صحن شورای شهر مطرح شده است مثبت بوده و نشان میدهد که شورای شهر نسبت به مسائل فرهنگی، اجتماعی و... حساسیت نشان میدهد چون بالاخره افکار عمومی مرزی بین اینکه کسی عضو شورای شهر باشد یا نماینده مجلس و مدیر فلان اداره قائل نیست و اگر مشکلی در شهر پیش آید از ما سؤال میکنند و ما نمیتوانیم درمقابل آن بیاعتنا بوده یا واکنش نشان ندهیم.