اسم‌های بزرگ، دستاوردهای کم

این چند روز فضای رسانه‌ای کشور به‌طور کامل در تسخیر 2 اسم جذاب بوده؛ پیام صادقیان و سروش رفیعی. سوگنامه‌های زیادی در مورد استعداد هدررفته این دو بازیکن نوشته شد و کم‌وبیش همه عقیده داشتند آنها به حق واقعی‌شان نرسیدند. نکته مهم اینجاست که وقتی به کارنامه این 2 اسم نگاه می‌کنیم، چیز زیادی به‌عنوان «دستاورد» نمی‌بینیم. پیام  10سال به‌طور حرفه‌ای بازی کرده و مجموعا 20گل هم به ثمر نرسانده است. در کارنامه صادقیان 5 بازی ملی دیده می‌شود. از معرفی سروش رفیعی در فجر سپاسی هم دقیقا یک دهه می‌گذرد و او در این مدت حدود 40گل باشگاهی زده. سروش هم 5 بازی ملی بیشتر ندارد. سؤال اینجاست که آیا ما در اعطای صفات بزرگی همچون نابغه و استعداد طلایی به فوتبالیست‌های ایرانی، کمی هیجانی و شتاب‌زده عمل نمی‌کنیم؟