بالاخره ‌ماه کامل شد

مسعود میر _ روزنامه‌نگار

در این چهل‌و‌چند روزی که روایت نرگس آبیار از عاشقانه آمیخته به جنون عبدالحمید و فائزه روی پرده سینماها‌ست، بالاخره هیچ مقام مسئولی توضیح نداد که چرا فیلمی که در سیستان و بلوچستان و درباره وقایعی که مستقیما با آن خطه مرتبط بود، در آن استان اکران نشد. مدیران سازمان سینمایی در همان روزهای ابتدایی اکران فیلم گفتند که فیلم منعی برای نمایش عمومی در این استان ندارد و اداره ارشاد استان باید با نمایش فیلم موافقت کند و مدیران ارشاد استان هم گفتند هنوز فکس ارسالی مجوز نمایش فیلم در استان به دستشان نرسیده است. فیلم در 6هفته‌ای که از نمایشش سپری شده، در گیشه نسبتا موفق بوده و با فروش بیش از 13میلیاردی رتبه چهارم جدول پرفروش‌های سال را به‌خود اختصاص داده است. البته کاملا واضح است که هزینه‌های فیلمی که در سیستان و بلوچستان، پاکستان و بنگلادش فیلمبرداری شده، بسیار زیاد است و این فروش‌ها کفاف دخل و خرج فیلم را نمی‌دهد اما سوژه خاص فیلم از همان ابتدا سبب شده بود که خیلی‌ها برای حمایت مالی از فیلم چراغ سبز نشان دهند و در واقع فیلم دغدغه فروش ندارد.

حالا خبررسیده که بالاخره فیلم تحسین‌شده داوران جشنواره فیلم فجر، بالاخره در زاهدان به نمایش درآمده است. معلوم نیست کدام دستور به کدام فکس ارسال شده تا گره از کار «شبی که ‌ماه کامل شد» در سیستان‌و‌بلوچستان باز شود و فیلم در سینما اشراق زاهدان با ظرفیت 170صندلی و در 3سانس روی پرده برود. آنچه اما مهم است، همان موضوع احترام به تماشاگرانی است که ذات سینما به حضورشان محتاج است و وقتی موضوع فیلمی به احوالات زندگی مردمانی گره می‌خورد که از نزدیک شاهد حوادثی بوده‌اند که در فیلم به آنها ارجاع داده می‌شود، قضیه جدی‌تر هم می‌شود. شاید اگر سینمای ما در مسیر حرفه‌ای‌شدن سال‌ها درجا نزده بود، باید همان 6هفته پیش خبر آغاز اکران فیلم شبی که ‌ماه کامل شد، در استان سیستان‌و‌بلوچستان در رسانه‌ها منتشر می‌شد. همان 6هفته پیش عوامل فیلم در کنار مردم رنجدیده استان فرش قرمز فیلم را قرق می‌کردند و خلاصه شرایط به‌گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد. سینمای ما عمری طولانی دارد اما تعاملات سینمایی ما و گستره چتر فرهنگی‌اش هنوز خیلی کوچک است. با این‌همه، خبر خوب اینکه بالاخره ‌ماه کامل شد...