بهترین دنباله تاریخ سینما

سعید مروتی | روزنامه‌نگار:

بعد از موفقیت خیره‌کننده «پدرخوانده» (1972)، طبیعی بود که خیلی زود ساخت دنباله این فیلم در دستور کار قرار گیرد. در سنت مرسوم دنباله‌سازی، قسمت‌های بعدی برای تکرار موفقیت قسمت اول ساخته می‌شوند و طبق خواسته‌ای کاملا مشروع و طبیعی این پولسازی است که در اولویت قرار دارد. از سوی دیگر اما در دنباله‌ها گاهی آن حس شهودی قسمت اول از دست می‌رود و فیلمی کم‌رمق روی پرده می‌آید. در مورد پدرخوانده اما این اتفاق رخ نداد. می‌شود گفت موفقیت تجاری و انتقادی قسمت اول باعث شد سازندگان فیلم جسارت بیشتری به خرج بدهند. در تقابل روایت کلاسیک پدرخوانده، در فیلم پدرخوانده2، شاهد روایتی مدرن بودیم؛ به‌طوری‌که کاپولا، در کنار نمایش تداوم سقوط و زوال اخلاقی مایکل کورلئونه، به گذشته بازمی‌گردد و ظهور ویتو کورلئونه و تبدیل‌شدنش به پدرخوانده را به نمایش می‌گذارد؛ قسمت‌هایی که در واقع مقدمه‌ای بر قسمت اول پدرخوانده است.

حتی تصمیم مارلون براندو برای بازی‌نکردن در پدرخوانده2 هم نتوانست در عزم راسخ پارامونت تردیدی ایجاد کند و رابرت دنیرو نقش ویتو کورلئونه جوان را با قدرت تمام بازی کرد و برایش اسکار هم گرفت. پدرخوانده2 گرچه جذابیت خیره‌کننده و شهرت و محبوبیت قسمت اول را ندارد اما در کنار «ترمیناتور2» (جیمز کامرون) جزو بهترین دنباله‌های تاریخ سینماست. فرانسیس فوردکاپولا در دهه70 در اوج به‌سر می‌برد و در پرحاصل‌ترین دوران فعالیت هنری‌اش فیلم‌های درخشان خلق می‌کرد. در پدرخوانده2 قدرت کارگردانی کاپولا به عنوان یکی از بهترین داستانگوهای هالیوود دهه70 کاملا نمایان است.

سکانس برگزیده: در حالی که کلمانزا (برونو کربی) و تسیو (فرانک سیورو) رفقای ویتو کورلئونه (رابرت دنیرو) به‌شدت از فانوچی (گاستون موشین) باجگیر بزرگ محله‌شان حساب می‌برند، ویتو می‌خواهد به او حق حساب ندهد. بعد از مذاکره در کافه و در حالی که در شهر، کارناوال مذهبی به راه افتاده، فانوچی در خیابان حرکت و دنیرو هم پشت‌بام به پشت‌بام می‌رود و او را تعقیب می‌کند.  اسلحه‌اش را که داخل حوله‌ای سپید پوشانده برمی‌دارد و وارد خانه فانوچی می‌شود. در حماسه 187 دقیقه‌ای کاپولا، این سکانس اهمیتی ویژه دارد. جایی که کاپولا صحنه کشتن فانوچی را به مراسم آیینی که در خیابان برگزار می‌شود؛ برش می‌زند؛ اتفاقی که به‌نوعی یادآور سکانس درخشان پدرخوانده نیز هست؛ جایی که مایکل کورلئونه (آل پاچینو) در مراسم غسل تعمید خواهرزاده‌اش حضور دارد و همزمان تمام رقبا و دشمنانش در یک مونتاژ موازی درخشان کشته می‌شوند.

در پدرخوانده 2 هم ویتو در حالی که در تاریکی به انتظار ایستاده، با فانوچی مواجه می‌شود و با اسلحه‌ای که دورش پارچه پیچیده شده به سمتش شلیک می‌کند. آتش گرفتن پارچه بعد از شلیک گلوله، بهت فانوچی و خونسردی ویتو به صحنه کیفیت جادویی بخشیده است.  بعد از قتل فانوچی، کلمانزا و تسیو، ویتو را به عنوان رهبر گروه می‌پذیرند. درواقع این سکانس مقدمه‌ای است بر حضور پرقدرت ویتو کورلئونه و تبدیل شدنش به پدرخوانده.