نقد
ادای دین عاشقانه به دورانی رعب‌آور
سحر عصر آزاد:
«بمب؛ یک عاشقانه» به نویسندگی و کارگردانی پیمان معادی دومین فیلم این نویسنده- کارگردان پس از «برف روی کاج ها» است که فیلمنامه آن قبل از ساخت، جایزه بهترین فیلمنامه را سال 1393از جشنواره آسیا- پاسیفیک دریافت کرد؛فیلمی که حرکتی ظریف بر مرز باریک میان زندگی و مرگ دارد و زمان و جغرافیای دهه شصت و بمباران‌های تهران را به‌عنوان بستر محوری خود انتخاب کرده است؛ بستری که هرچند معاصر و آشنا ست، اما بازسازی آن و خلق اتمسفر و حس و حال آن روزگار به واسطه همین نزدیک بودن مقطع زمانی و خاطره‌ای که بسیاری از مخاطبان فیلم از آن دوران دارند، می‌تواند تبدیل به چالشی بزرگ شود که فیلمساز از آن سربلند بیرون آمده است.
معادی در این فیلم ادای دین تمام عیاری دارد به دوران رعب‌آور بمباران‌های دهه شصت و با هوشمندی عشق را همچون مرهمی برای تلطیف این فضای تیره و محملی برای باز شدن گره‌های حیاتی وارد درام می‌کند و الحق که رویکردی ظریف و همراهی برانگیز به پیوند این دو مقوله دارد؛نگاهی که در بردارنده نوستالژی یک دوران شناسنامه دار و یادآور شرایط و مناسبات مردم آن روزگار و فضای دوقطبی جامعه است، اما مهم این است که نگاه فیلمساز دو قطبی و سیاه و سفید نیست و همه کاراکترها را با هر خاستگاه و ایدئولوژی‌ای متأثر از شرایط و حال و هوای حاکم بر جامعه،درگیر بازی مرگ و زندگی به تصویر می‌کشد. اجتماعی که مردمانش هر شب با مرگ بازی می‌کنند و زنده ماندن خود را به تاس جفت می‌گیرند.
همانطور که اشاره شد ترسیم این اتمسفر و آدم‌ها به تنهایی می‌تواند شناسنامه‌ای مستند از یک دوران و رفتارشناسی افراد باشد اما آنچه این فضا را تبدیل به بستر لاینفک قصه محوری فیلم بمب؛ یک عاشقانه می‌کند، تم ازلی- ابدی عشق؛ تولد عشق و احیای عشق بر این بستر است که هم درام را از تک‌وجهی و تخت شدن نجات می‌دهد هم کاراکترها را به واسطه نسبتشان با این تم، معنا و مفهومی متمایز می‌دهد.
کاراکتر یک ناظم خشک مدرسه راهنمایی پسرانه و همسرش که معلم خصوصی زبان است و حالا در کش و قوس بمباران‌های شبانه روزی، درگیر یک بحران عاطفی و قهر عاشقانه هستند؛ زوجی که با نرفتن به پناهگاه و خزیدن در پیله تنهایی‌شان، به آخر خط رسیدن حیات زمینی خود را به انتظار نشسته‌اند و حالا قرار است یک جرقه عاشقانه حاصل از همجواری در پناهگاه، منجر به تغییری بطئی نه تحولی گل درشت در آنها شود. جادوی موسیقی النی کاریندرو بر تصاویری که کیفیت اینجایی اما در واقع ماهیتی فرامرزی دارند، آنچنان با عمق و جان فیلم عجین شده که به زحمت می‌توان موسیقی را از بافت فیلم جدا کرد؛ همانطور که سایر اجزا و وجوه فیلم را. به واسطه مجموعه این دلایل است که باید بمب؛ یک عاشقانه را اعجاز جشنواره سی و ششم دانست.
