جشنواره همیشه مستأجر

شاهین امین|دبیر ویژه‌نامه:

جشنواره فیلم فجر بعد از سی‌وشش سال هنوز خانه‌به‌دوش است.از اواسط دهه 60 سیدمحمد بهشتی (رئیس بنیاد سینمایی فارابی آن دوران) و فخرالدین انوار (معاون سینمایی وقت وزارت ارشاد) بارها بر لزوم احداث کاخی برای جشنواره فیلم فجر و ارائه طرح‌هایی برای آن تأکید کرده بودند. اما اکنون بعد از گذشت 30سال هنوز جشنواره فیلم فجر خانه‌به‌دوش است؛ آن هم درحالی ‌که نه‌تنها این جشنواره بلکه جشنواره‌های دیگری مانند فیلم کوتاه‌، حقیقت و... نیز هرساله به‌دلیل نداشتن مکانی ثابت، هزینه‌هایی گزاف متحمل می‌شوند و فرصت‌هایی بسیار از دست می‎دهند.

چگونه است در شهری که پیوسته شاهد ساخته‌شدن انواع و اقسام مراکز خرید و ساختمان‌های بلندمرتبه‌ایم، مدیران فرهنگی طی 30سال گذشته توان و امکان احداث یک مرکز فرهنگی برای برگزاری جشنواره‌ها و همایش‎ها و برنامه‎های مشابه را نداشته‌اند؟ 

مدیران فرهنگی‎ای که طی 30سال گذشته انواع و اقسام اعتبارات را در اختیار داشته‌اند و گاه با خاصه‌خرجی‎ها بسیاری از این منابع را بی‌ثمر از دست داده‌اند، نباید دست‌کم یک نهیب به‌خود بزنند که اگر طی این سال‎ها فقط بخشی از بودجه ساخت فیلم‌های فاخر و نیمه‌فاخر عمدتا ضعیف و بی‌نتیجه را به این مهم اختصاص می‌دادیم، اگر اندکی در هزینه‌های جشنواره‌‌ها چون هزینه 8سال شام و ناهار دادن در سینمای رسانه به 6-5 هزار مخاطب صرفه‌جویی می‎‌کردیم، اگر انواع اضافه‌خرجی‌‌های بی‌مورد و نمایشی را برمی‌چیدیم و هزینه آن را ذخیره می‌کردیم، بی‌تردید اکنون سال‌ها بود که بودجه لازم برای تاسیس یک مرکز فرهنگی درخور و مناسب سینمای ایران مهیا شده بود. اما ظاهرا مدیران سینمایی در 30سال گذشته بیشتر نگران همان سال، بالابردن آمار، ارائه گزارش و راضی نگه‌داشتن جمعی از سینماگران و اطرافیان‌شان بوده‌اند، تا آینده. شاید هم از اساس دغدغه‌ای برای تعیین مکانی و برپایی عمارتی ماندگار نداشته‌اند تا کماکان جشنواره فیلم فجر و جشنواره‌های دیگر با کمال شرمندگی خانه‌به‌دوش و مستأجر باشند.