• پنج شنبه 30 فروردین 1403
  • الْخَمِيس 9 شوال 1445
  • 2024 Apr 18
یکشنبه 15 بهمن 1396
کد مطلب : 6070
+
-

بی‌انصافی در قضاوت

یادداشت
بی‌انصافی در قضاوت

حسن خلیل آبادی،  عضو شورای شهر:

روز گذشته اعضای شورای شهر، شهردار و کارکنان شهرداری در حرم امام (ره) به‌منظور تجدید میثاق با رهبر فقید فرزانه حضور یافته بودند. در این دیدار، حضرت حجت‌الاسلام و المسلمین سیدحسن خمینی ضمن تأکید بر رعایت اخلاق در جامعه، انصاف را پایه قضاوت اخلاقی در مورد فعالیت مردم دانستند. متأسفانه شهردار و شورای شهر تهران، ری و تجریش در دوره پنجم مورد بی‌مهری‌های مختلف و متعدد از سوی رقبا و حتی همفکران خود قرار گرفته ‌است. گاهی در قضاوت راجع به عملکرد این دوره شورا و شهرداری چنان به افراط افتاده‌اند که نظریه کمیسیون نامگذاری شورای چهارم در مورد مرحوم دکتر مصدق را در ذیل عملکرد این شورا که به جد دنبال نامگذاری محلی به نام آن بزرگمرد تاریخ ایران است، آورده‌اند! درخصوص فعالیت شهردار نیز در این ایام - به‌رغم تحویل گرفتن یک شهرداری ورشکسته - هر اقدام مثبتی را زیر سؤال می‌برند. خیابان‌های آبگرفته از باران چند دقیقه‌ای، سیل وحشتناک داخل ایستگاه مترو و ده‌ها مشکل ترافیکی و آلودگی هوا ناشی از بی‌توجهی‌ها و بی‌برنامگی‌ها در ١٤سال گذشته را فراموش کرده‌اند و از شهردار با کمتر از یک‌سال فعالیت، مطالبه رفع آنها را می‌کنند!!

برف بی‌سابقه در تهران را مستمسک قرار داده و خدمات شبانه‌روزی مدیران و کارگران زحمتکش شهرداری را با هدف تضعیف شهردار، با نقد بی‌انصافانه زیر سؤال می‌برند و یادشان رفته در گذشته پس از دقایقی از بارندگی، شهر پر از آبگرفتگی و ترافیک می‌شد. اینگونه برخوردها ناشی از فقدان انصاف در قضاوت‌های ماست. امام علی(ع) می‌فرماید: «انصاف مایه عزت انسان است، زیرا فرد منصف زیبایی‌ها را هم می‌بیند و اگر گلایه‌ای دارد ابتدا با طرح خوبی‌ها و زیبایی‌ها آن گلایه و نقد را ابراز می‌دارد.»انسان منصف اخلاق و عدالت را فدای هیچ وابستگی حزبی، جریانی و خانوادگی نمی‌کند. افراد منصف کسانی هستند که منافع همه را درنظر می‌گیرند. برای اینکه چند روزی افکار مردم را به سمت خود جلب و یا مخالف خود را از دور خارج کنند هرگز به دروغ و بزرگ‌نمایی و یا ندیدن خوبی‌ها نمی‌پردازند. خلاصه آنکه امروز بزرگ‌ترین خصلت مفقود شده در مناسبات و روابط اجتماعی ما قضاوت‌هایی بر پایه بی‌انصافی و قدر ناشناسی است که این بزرگ‌ترین ستم بر خود و دیگران است زیرا موجب محروم‌کردن جامعه از انسان‌های خدوم و دلسوز می‌شود که حتی اگر همفکر ما هم نباشند مجاز به قضاوت توأم با بی‌انصافی نیستیم.»

این خبر را به اشتراک بگذارید