رمز و راز خرداد پرحادثه

سیدرضا اکرمی/ عضو جامعه روحانیت مبارز
لازم است که درباره امام(ره) به چند نکته عنایت داشته باشیم؛ در ‌ماه خرداد و در تاریخ انقلاب اسلامی باید برای ایشان سهمی قائل شویم. امام در 13خرداد مصادف با عاشورای سال1342 سخنرانی کرد و 15خرداد همان سال دستگیر شد. این اتفاقات خردادماه1342 مبدأ تحول در جامعه ما شد. یعنی برای نخستین بار نظام شاهنشاهی در شهرهای قم، ورامین، تبریز و در تهران با تیر و تیراندازی با مردم برخورد کرد و نشان داد که این نظام با فرمان به قصد کشت حاضر است که با هر قیمتی مقابل مردم، مرجعیت و حوزه بایستد و حرفش را به کرسی بنشاند. این نخستین جرقه انقلاب در خرداد1342 بود.

رحلت امام(ره) هم در 14خرداد1368 اتفاق افتاد؛ تهران در هنگامه ورود امام و وفات ایشان 2روز سنگین را به ‌خود دید؛ روز 12بهمن سال1357 که جمعیت میلیونی از فرودگاه تا بهشت زهرا از ایشان استقبال کردند و در 16خرداد1368 مردم با جمعیت چند برابر سال1357 از مصلی تا بهشت‌زهرا او را بدرقه کردند. این نشان می‌دهد که امام، رهبری بود که علی‌الدوام در اوج مقبولیت و محبوبیت مردم بود. ایشان نه‌تنها فردی مشروع، مرجع تقلید و نماینده امام زمان(عج) بلکه فردی مقبول و محبوب مردم هم بود که محبت و مودت او را در دل‌های مردم قرار داد و مردم او را از صمیم قلب دوست داشتند.

نکته دیگر درباره امام(ره) این است که امام تنها رهبری است که از دوران غیبت کبری امام زمان(عج) تا قرن14 توانست نظام جمهوری اسلامی را تاسیس کند و با رأی مردم حاکمیت جمهوری اسلامی را به‌وجود آورده و خود به‌مدت 10سال این نظام را مدیریت کند. این در حالی است که شخصیت‌های بزرگ جهادی و فقاهتی مانند شیخ طوسی، شیخ مفید، شیخ مرتضی، آیت‌الله العظمی بروجردی و... نتوانستند چنین کار بزرگی را به سرانجام برسانند. آنها ایده‌های خود درباره اسلام و تشیع را اعلام می‌کردند اما هیچ‌گاه نتوانستند نظام حکومتی تاسیس کنند. تنها امام(ره) بود که به این موفقیت دست یافت. اکنون که 30سال از وفات امام می‌گذرد این نظام هر روز آبرومندتر، عزیزالوجودتر و محبوب‌تر در دل‌های مردم منطقه و آزادگان جهان بوده است و هر سال که سالگرد ارتحال ایشان برگزار می‌شود حرف‌های جدیدی درباره امام قابل ذکر است. نکته دیگر این است که امام یک شخصیت چندبعدی بود؛ ایشان فقط یک فقیه نبود، فقط یک مفسر نبود، بلکه علاوه بر فقاهت و تفسیر قرآن یک عارف هم بود، یک فیلسوف هم بود، ایشان یک مجاهد و مبارز هم بود. امام یک شخصیتی بود که پنجه در پنجه ابرقدرت‌های دنیا مانند کارتر و اتحاد جماهیر شوروی و اتحادیه اروپا و دیگران که در مقابل صولت و قدرت آنها نهراسید، نترسید و عقب‌نشینی نکرد، بلکه با اطمینان خاطر در مقابل استعمارگری آنها ایستاد. امام با وجود تحمل فشار و سختی و تبعید، حتی یک روز در زندگی خود تسلیم نشد.