او این همه نیست!

مائده امینی


یک عذرخواهی ساده شاید آبی بر این‌همه آتش بود. یک توضیح کوتاه احتمالا می‌توانست همه منتقدان را آرام کند اما تهمینه میلانی ترجیح داد به شیوه خودش با سیل انتقادات برخورد کند؛‌ انکار. خودش می‌گوید نقاش، فعال حقوق زنان، کارگردان، نویسنده و معمار است اما گروهی می‌گویند او این‌همه نیست.
ماجرا از نمایشگاه «فیلم‌هایی که نساخته‌ام» شروع شد. پیش از آنکه کارها به دیوارهای گالری ایوان آویخته شود، دانشجویان هنر و هنرمندان مختلف لب به اعتراض گشودند که چرا فضا برای هنرمندان و نقاشان تنگ و راه دشوار، اما راه ورود سلبریتی‌ها به هر حوزه‌ای هموار است؟ 

نمایشگاه با همه اینها برگزار شد اما حالا دیگر شکل اعتراض‌ها فرق کرده بود. کپی‌کاری، اتهام تازه خانم کارگردان بود. کاربران توییتر و اینستاگرام با قرار دادن آثار او در کنار آثار هنرمندانی مثل جِنی میلی‌هوف ثابت کردند که بیشتر نقاشی‌های میلانی کپی ناقصی از کارهای آنهاست.
 کار به جایی رسید که جِنی میلی‌هوف در اینستاگرام خود نسبت به این سرقت هنری اعتراض کرد و از گالری آریانا خواست نقاشی‌های میلانی را جمع‌آوری کند؛ 
جِنی میلی‌هوفی که مدتی بعد میلانی ادعا کرد با او دوستشده است!

نمایشگاه اول زودتر از موعد به‌کار خود پایان داد؛ نمایشگاهی که میلانی می‌گوید به واسطه برگزاری آن، خیابان فرشته قفل شده بود! خانم کارگردان 2بار دیگر برای برگزاری نمایشگاه خود تلاش کرد اما حاضر نشد آثاری که مورد انتقاد بود را حذف کند یا تغییر دهد. بار سوم، نمایشگاه میلانی در سکوت خبری و با تدابیر بالا برگزار شد! هرکسی اجازه نداشت از کارها دیدن کند یا وارد سالن گالری شود.

پاسخ میلانی به هنرمندان تجسمی از موضع قدرت داده شد: «تشریف بیاورید نمایشگاه تا از نزدیک با هم صحبت کنیم، شاید راهی برای نمایش آثار شما بیابیم.»
خانم کارگردان بر این باور است که از نقاشی نقاشان دیگر و استیکرهای فیسبوک «الهام» گرفته و با لفظ کپی مخالف است.
او اعلام کرده که سال‌هاست پای ثابت گالری‌های نقاشی بوده اما انگیزه اصلی وارد شدنش به حوزه داستان و نقاشی را بالا رفتن قیمت تولید فیلم می‌داند. میلانی به گفته خودش منتظر این هجمه نبوده و فکر می‌کرده که مخاطبانش از او برای نقاشی‌کردن فیلم‌های نساخته تشکر خواهند کرد.
او کار کردن در همه حوزه‌ها را حق خودش می‌داند و فکر می‌کند حضور آدم‌هایی مثل او می‌تواند هنرهای تجسمی را به مردم معرفی کند یا حضور بازیگران سینما در تئاتر موجب شده که این روزها سالن‌های تئاتر به سرعت پر شود!

اما چرا تهمینه میلانی می‌تواند ا‌ین‌قدر بی‌پروا سخن بگوید؟ چرا می‌تواند به‌راحتی همه ساحت‌های هنری را پایین‌تر از سینما بداند و از موضع قدرت با آنها سخن بگوید؟ دلیلش شاید خود «ما» باشیم. شاید ما، بی‌آنکه بدانیم چه می‌خواهیم یا چه چیزی راضی‌ترمان می‌کند، هر بار با دنبال‌کردن اسامی بیشتر شنیده شده، لباسی بزرگ‌تر از قامت آنها برایشان دوخته‌ایم؛ گالری‌هایی که صرفا به‌دنبال درصد بیشتری برای خود به‌واسطه حضور سلبریتی‌ها هستند و عرصه را برای هنرمندان واقعی تنگ کرده‌اند؛ ناشرهایی که کتاب‌ بازیگران سینما را بدون اما و اگر چاپ می‌کنند اما کتاب‌های شاعران جوان و پرانگیزه در دفتر کارشان گاهی سال‌ها خاک می‌خورد.

انگار که خود ما، مسئول ظهور این آدم‌ها هستیم؛ آدم‌هایی که به‌راحتی از مزایای اسامی خود استفاده می‌کنند بی‌آنکه بدانند کج‌روی آنها چقدر توی ذوق آدم‌ها می‌زند.