مردی از تبار تئاتر

روح‌الله جعفری/استاد دانشگاه وکارگردان تئاتر


در یکی از شب‌های آخرین ‌ماه سال 1392، استاد عباس جوانمرد (نویسنده، بازیگر، کارگردان تئاتر و سرپرست گروه هنر ملی) برای بار دوم به دیدن نمایش«من چه‌جوری ممکنه یه پرنده باشم؟»به کارگردانی اینجانب در تالار چهارسو مجموعه تئاتر شهر آمد. در آن شب، استاد جوانمرد تنها نبود و به‌همراه ایشان، اصغر فرهادی نیز آمده بود که نمایش را به نظاره بنشینند. به‌یاد دارم به نمایندگی از گروه اجرای نمایش، اجرای آن شب را ضمن تقدیر از استاد جوانمرد به آقای فرهادی تقدیم کردم و در برابر حضار گفتم: «اصغر فرهادی مردیست از تبار فرهنگ و هنر؛ او نابغه هنرمندی است که به ‌اعتقاد من، انسان بودنش حتی چیرگی بر نابغه بودنش دارد و اما مهم این است که در گذشته نزدیکی که مغرضان و نابخردان، لبخند زدن و دوست داشتن و عشق ورزیدن و غرور ملی را در حال گرفتن از من و ما بودند، او با تولید و خلق کالایی هنری، چون فیلمی درخشان- «جدایی نادر از سیمین»  که با ساختن این فیلم ملی، اما با زبان بین‌المللی- کاری کرد که دوباره به غرور ملی خود افتخار کنیم، سرمان را بالا بگیریم، به همدیگر تبریک گفتن را یک‌بار دیگر مشق عشق کنیم، دوست داشتن را با هم دوباره تقسیم کنیم، بگوییم و لذت ببریم و افتخار بکنیم که ایرانی هستیم».
اصغر فرهادی باتوجه به اینکه خود تحصیل‌کرده رشته تئاتر است و در گرایش‌های ادبیات نمایشی و کارگردانی نمایش، از دانشگاه فارغ‌التحصیل شده است، به‌خوبی بر ادبیات نمایشی تسلط داشته و دارد و در همه کارهایی که انجام داده، چه در حوزه کارگردانی تئاتر (ماشین‌نویس‌ها)، چه در تلویزیون و چه در سینما، بر انتقال درست و بدون لکنت قصه به مخاطب، موفق و شاخص بوده است. برای او در یک اثر نمایشی، علاوه بر فرم، محتوای آن از درجه بالایی از اهمیت برخوردار است. او فرم و محتوا را همچون دو روی یک سکه می‌داند که نمی‌توانند از هم پیشی بگیرند و این دو را لازم و ملزوم هم می‌داند که منجر به خلق و آفرینشگری در قالب یک کالای فرهنگی ‌هنری می‌شود. سابقه درخشان فرهادی در سینما هیچ‌گاه باعث نشده که خود را از تبار خانواده نمایش جدا بداند. او با همه مشغله‌های ریز و درشتی که دارد، خود را ملزم به دیدن آثار نمایشی در طول سال می‌کند و علاقه‌اش را برای به صحنه آوردن نمایش، بارها و بارها ابراز کرده و این امید را در دل علاقه‌مندانش همچنان زنده نگه داشته که روزی به‌نظاره آثارش بنشینند.