کِلک
بعد از اینکه رئیس جدید عذرم را خواست از پشت میزش بلند شد، آمد ایستاد کنار من.
یک دستش را گذاشت روی شانه‌ام و با دست دیگر مرا در آغوش کشید و گفت: «نگران نباش. منسوخ‌شدن سرنوشت همه ماست. امیدوارم من هم روزی با همین آرامش به سرنوشت تو دچار بشم.»
گفتم: «از صمیم قلب آرزومندم به همین روز بیفتید.»
اقیانوس، جان چیور، ترجمه: احمد اخوت، صفحه 29.
