پایان نمایشگاه، پایان کتاب نیست

امیرجلال‌الدین مظلومی ـ روزنامه‌نگار

پیش از این یعنی یکی، دو دهه پیش برای توجه دادن جامعه به موضوعات مهم مناسبت‌هایی برای آنها تعیین می‌کردند.
روز و هفته‌ای را به موضوعی اختصاص می‌دادند و به این بهانه درباره آن فعالیت فرهنگی می‌کردند. اتفاقاً این کار تا مدت‌ها خوب جواب می‌داد؛ یعنی برنامه‌هایی که در مناسبت‌ها اجرا می‌شد زمینه آشنایی مردم با موضوعات خاص و مورد نظر را فراهم می‌کرد.  اما بعد از مدت‌ها قضیه وارونه شد؛ یعنی بسیاری از موضوعات فقط در مناسبت‌ها مطرح می‌شدند و طرح آنها خارج از این محدوده، بلاموضوع بود. خدا کند کتاب به این درد دچار نشود؛ یعنی پرداختن به آن، منحصر به چند روز برپایی نمایشگاه کتاب نباشد.  با وضعیت غیرمطمئن فضای مجازی، کتاب مطمئن‌ترین و قابل دسترس‌ترین ابزار افزایش آگاهی‌هاست.
با وجود گرانی آن و کاهش قدرت خرید کتاب در جامعه می‌شود با جاانداختن فرهنگ امانت‌دادن و گرفتن آن و انتشار کتاب‌های صوتی و برنامه‌های کتابخوانی همه اقشار را در مطالعه سهیم کرد.
در سال‌های اخیر به نظر می‌رسد در امور روزمره کسب و کار مشاغل مختلف و... کمتر به تخصص بها داده می‌شود.
کتابخوانی و ارتقای فرهنگ مطالعه می‌تواند این مشکل و معضلات فرهنگی دیگر را حل و رفع کند؛ به شرطی که برنامه‌های مربوط به آن در همه‌وقت و همه‌جا اجرا و به هر ترتیب ممکن نیاز جامعه به مطالعه و لزوم همراهی همیشگی با کتاب و مطالعه به مردم گوشزد شود.
به هر روی در این فرصت و مجال کوتاه نکته‌ای که می‌تواند با اولویت بیشتری مطرح شود، این است که کار نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران در سال 1398 پایان یافت، اما مطالعه، لزوم آن و نیاز همه ما به کتاب پایان نیافته و هرگز نمی‌یابد.