دورهمی خودمانی برای خودشان

مسعود میر/روزنامه نگار

بعد از 4 سال وقفه و البته کلی برنامه‌ریزی جشنواره‌ای که برگزاری‌اش مسکوت مانده‌بود دوباره جان گرفت اما کاش لااقل بعد از این‌همه وقفه و صرف زمان و بودجه، تغییراتی واقعی در برگزاری این جشنواره رخ می‌داد. حرف از جشنواره فیلم وارش است که در استان مازندران روزگاری توانست اعتباری نصیب این خطه کند و البته به سیاق همه فعالیت‌های این‌چنینی استانی با تغییرات مدیران و حفظ تنگ‌نظری برخی مسئولان دیگر برگزار نشد. وارش اکنون هم که نهمین دوره خودش را با عنوان لایتچسبک بین‌المللی به پایان برده باز هم شمایلی است بی‌قواره از مثلا یک جشنواره سینمایی که اندک اتفاق‌های مثبت رخ داده در آن با سیلاب بی‌مدیریتی بعضی مسئولان استانی و مدیرانش نابود شده‌است.

حرف از جشنواره‌ای است که در آن گویی فیلم فقط یک بهانه با مسما است برای برگزاری یک جشنواره و جشنواره هم یک عنوان دهن پرکن است برای برپایی یک دورهمی. در ایام برگزاری وارش سالن‌های بی‌تماشاگر یک اتفاق عادی بود و فضای باز مجتمع محل برگزاری جشنواره تنها زمانی میزبان چند نفر می‌شد که صدای ساز و آواز محلی نوازندگان وخوانندگان محلی بالا می‌رفت و یا آن عروسک‌های بدترکیب غول‌پیکر در محوطه تکان‌تکان می‌خوردند. به اینها البته باید روش‌های مدیریتی بدیع در برگزاری این جشنواره مانند امتناع دبیر جشنواره، فرماندار، استاندار و حتی رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی استان از دیدار با اهالی رسانه‌های سراسری را هم افزود. البته ظاهرا دبیر جشنواره در ساعات پایانی جشنواره بالاخره رضایت داده و برای دیدار با اندک اهالی رسانه که هنوز در مازندران حضور داشته‌اند رخصت داده‌است.

فارغ از اینها می‌توان به اتفاقات محیرالعقولی مانند افزایش ناگهانی تعداد بخش‌های رقابتی جشنواره و تعداد جوایز، آن‌هم دقیقا یک روز مانده به اختتامیه اشاره‌کرد. حالا بماند که در روزهای برگزاری جشنواره هم دائم اخباری مبنی بر اختلاف‌نظرهای شدید مسئولان استانی و برگزارکنندگان جشنواره به گوش می‌رسید و بی‌تردید در این آتش اختلاف، تنها قربانی سینما بود و جشنواره و فعالیت فرهنگی.

جشنواره تمام شده، اهالی رسانه و فیلمسازان بازندگان اصلی این وارش بی‌رمق هستند و البته آنهایی که به نام رسانه و خبرنگاری مشغول کاسبی خبر شده‌اند از وارش و جشنواره‌های مشابه بی‌نهایت راضی‌اند. برگزارکنندگان جشنواره و مسئولان استانی عکس‌های یادگاری‌شان را گرفته‌اند و حالا برای نقد‌شدن فاکتورها در تقلا هستند و خلاصه یک برگ زرین دیگر به پرونده بی‌حساب و کتاب برگزاری جشنواره‌های متعدد اما بی‌حاصل سینمایی اضافه شد.