یادآوری پندها و موعظه‌ها

خشایار راد/بازیگر سینما و تلویزیون

کسانی که در سفرهای درون شهری سوار اتوبوس‌های تندرو – بی‌آرتی – شده‌اند، لابد نوشته‌ای را با این مضمون که اولویت نشستن با معلولان و سالمندان است، دیده‌اند.
اولین باری که این نوشته را خواندم از خودپرسیدم یعنی جوانان ما این قدر بی‌توجه شده‌اند که لازم است چنین رفتاری را به آنها توصیه کرد. بعدتر اما چنین کاری _ یعنی توصیه‌هایی از این دست _را بیشتر پسندیدم.
به نظرم همه ما در طول زندگی، محتاج تکرار برخی پندها و موعظه‌ها هستیم. همیشه نباید انجام دادن کارهای بد را به حساب تنبلی یا بدی کسی گذاشت. روزگار ما طوری است که هر کسی گرفتاری‌ها و دغدغه‌هایی دارد که گاه و بیگاه ذهن و فکر او را درگیر می‌کنند. در چنین مواقعی آدم فراموش می‌کند کجاست و چه می‌کند. لابد دیده‌اید که خیلی‌ها در صف بدون توجه به جلورفتن بقیه در جای خود می‌مانند و باید به آنها یادآوری کرد تا با صف همراه شوند.
همه اینها را نوشتم تا به این مطلب برسم که کسانی هستند که از موقعیت و جایگاه اصلی خود دور افتاده‌اند و  نقشی را که از آنها در جامعه یا خانواده انتظار می‌رود، ایفا نمی‌کنند. چه عیبی دارد پیش از هر نوع قضاوتی درباره این عده، جایی که باید باشند و کاری را که باید بکنند یادآوری کنیم.
در بسیاری از موارد وقتی چنین یادآوری‌هایی در فضایی سالم، با بیانی مناسب، ‌از سر دلسوزی و دور از عصبانیت و عقده‌گشایی صورت گرفته، کارساز بوده است.
خیلی از سوءرفتارها و بی‌ملاحظگی‌ها را به این ترتیب می‌توان برطرف کرد. به عقیده من چنین کاری یکی از نیازهای جامعه ماست و اگر بزرگترها، صاحبان تجربه و کسانی که حرفشان شنونده دارد با رفتاری نرم و ملایم به کسانی که همراه با صف حرکت نمی‌کنند و در موقع سواره‌بودن به پیاده‌ها بی‌اعتنا هستند، تذکر بدهند، جامعه ما سالم‌تر و زندگی زیباتر خواهد شد.