به عشق غذای رایگان

برخی مربیان یا باشگاه‌ها آشپز اختصاصی برای تیم استخدام می‌کنند. برانکو یک دوره بازیکنان را ملزم کرده بود که برای صرف صبحانه و ناهار هم در باشگاه حاضر باشند. سکوموروخو –سرمربی روس اسبق استقلال- بازیکنان را از آب‌نوشیدن منع کرده بود و به میزان کمی به آنها اجازه این کار را می‌داد. بیشتر تیم‌های ایرانی پیش از مسابقات رسمی در اردو حاضر می‌شوند تا هم رفتار شخصی‌شان و هم خورد و خوراک و خوابشان زیرنظر تیم و مربیان باشد. همه اینها نشان می‌دهد که تغذیه چقدر در فوتبال اهمیت دارد. بعضی بازیکنان مثل کریس اسمالینگ، ‌مسی، آگوئرو یا هکتور بیرین پس از مشورت با متخصصان تغذیه به گیاه‌خواری و خام‌گیاه‌خواری روی آورده‌اند. با این‌حال باشگاه‌های بزرگ برنامه‌های مفصل‌تری برای این موضوع دارند. آرسنال در لیگ برتر از لحاظ وسواس در تغذیه بازیکنانش در صدر جدول است و هیچ باشگاهی به‌اندازه این تیم لندنی به بازیکنان سرویس نمی‌دهد. توپچی‌ها به‌قدری پذیرایی می‌شوند که هر کس آنها را می‌بیند یاد مادرانی می‌افتد که سر غذا دادن، بچه‌ها را لوس کرده‌اند. آنها یک سرآشپز فرانسوی دارند که در واقع سرآشپز نیست و مالک رستوران زنجیره‌ای است. 2سال قبل یک روز آرسن ونگر وقتی هنوز سرمربی توپچی‌ها بود در یکی از رستوران‌های یک سرآشپز فرانسوی به نام ریمون بلان غذا می‌خورد که از قضا خود بلان هم آن لحظه در رستوران بود. بلان که یک توپچی قدیمی است، خودش را به میز ونگر رساند و به پروفسور گفت که چقدر عاشق آرسنال است. ونگر هم از غذای رستوران تعریف کرد و به او پیشنهاد داد برنامه‌ای برای تغذیه بازیکنان در رختکن در روزهای مسابقه بگذارد. بلان با خوشحالی قبول کرد و مثل یک تهیه غذای تازه‌کار با انگیزه زیادی کارش را در دقایق بعد از هر مسابقه در رختکن آرسنال آغاز کرد. غذاها به‌قدری خوب بودند که بازیکنان برای گرفتن آنها مثل جنتلمن‌ها در صف نمی‌ایستادند یا سر جای‌شان نمی‌نشستند و مثل ندیدبدیدها برخی بازیکنان از شب قبل چیزی نمی‌خوردند تا برای فینگرفودهای بلان جای کافی در دستگاه گوارشی خود داشته باشند. بعضی‌ها هم غذا را که می‌گیرند  و بلافاصله راه می‌افتادند به سمت ماشین تا آن را به خانه ببرند یا توی راه بخورند؛ البته اگر قرار نباشد دسته‌جمعی با اتوبوس به باشگاه برگردند. حالا اونای امری هم خوشبخت است که از آخرین دستاورد آرسن ونگر می‌تواند استفاده کند و بعد از هر مسابقه دلی از عزا در بیاورد. شاید برای همین است که آرسنالی‌ها اواخر بازی زیاد به آب و آتش نمی‌زنند و لحظه‌شماری می‌کنند بازی تمام شود تا به رختکن و غذای لوکس مجانی آن برسند؛ چیزی که اگر بیرون بخواهند سفارش دهند حقوق یک روزشان را باید بسلفند!