آخر خط

شیوا نجفی

امیرتتلو را این روزها نه فقط هنرمندان و دوستداران نوعی از موسیقی بلکه سیاستمداران خوب می‌شناسند. کسی که با یک کنسرت و محقق‌شدن آرزوی ۱۶ساله‌اش در گرجستان بلوا به‌پا کرد تا به کانون توجه بازگردد. او بار دیگر حساسیت‌ها را برانگیخت. ‌ چه شده که امیرتتلوی زن ستیز، تمام گروه موسیقی‌اش به‌جز رهبر گروه همه زن هستند و در کنسرتش تعداد زیادی مخاطب زن وجود دارد؟ آیا وی حالتی عادی داشته که با نمایشی مضحک، آهنگی را به تمام خانم‌ها تقدیم و از آنها عذرخواهی می‌کند؟ چه می‌شود که الفاظ زشتی را نثار مادرش می‌کند و در حضور جمع سر و صورتش را می‌بوسد؟ گویی این بار ماجرا همان نداشتن تعادل روحی و روانی اوست که پای گرجستانی‌ها را به مقابل سفارت ایران به نشانه اعتراض باز می‌کند.

خارج شدن از چهارچوب شعر

درنظر اول اگر سری به صفحات مجازی و پیچ‌های انتقاد از تتلو بزنید سخن از الفاظ رکیک و فحاشی بیش از همه توجه‌ها را جلب می‌کند.  دادن فحش در قالب ترانه‌های سبک رپ، خیلی چیز عجیب و ناملموسی نیست. در سبک موسیقی مورد نظر تتلو اعتراض و فحش در ترانه‌ها رایج است اما آنچه حساسیت‌های زیادی برانگیخته است، استفاده از الفاظ رکیک در مکالمه‌های کنسرت و خارج از فضای موسیقی بود. در واقع تتلو در نوع دیالوگ با مخاطبان که پر بود از الفاظ رکیک، محکوم به قضاوت و سنجش معیارهای اخلاقی شد. 

نمونه‌های خارجی

نکته مهم در اجرای کنسرت تتلو با ۶۰۰ نفر در سالن فیلارمونیا این بود که چرا هر بار که تتلو فحش می‌داد و تماشاچیان را با الفاظ رکیکی مورد خطاب قرار می‌داد، حضار جیغ و هورا می‌کشیدند. موسیقی رپ، سبکی خاص از موسیقی در سطح دنیاست. خوانندگانی که نسبت به مضامین اخلاقی و فرهنگی جامعه خود بی‌توجه هستند؛ می‌توان به نمونه‌هایی چون «لیل وین» و «اسنوپ داگ و جی.زی» اشاره کرد که در صدر رپرهایی هستند که بیشترین دشنام و الفاظ زشت و رکیک را در ترانه‌هایشان به‌کار می‌برند و طرفداران زیادی هم دارند. آلبوم Mickey Avalon از لیل وین رپر آمریکایی که در سال2006 عرضه شد به‌عنوان آلبوم اول از نظر داشتن الفاظ رکیک شناخته شده و میزان این کلمات 3 هزار و 94 فحش در 11 ترانه آلبوم (میانگین 281 لفظ زشت برای هر ترانه) است. 

کشیدن گل

گل؛ این چیزی بود که شاید عموم مردم را به تحریک واداشت. کسی که کشیدن سیگار، گل و حشیش در کنسرتش به‌طور شگفت انگیزی آزاد بود. چه می‌شود که وی تصمیم می‌گیرد چنین نمایشی به اجرا درآورد و عده‌ای را وادار به گذاشتن پست‌هایی با مضمون «از ماست که بر ماست» کند. کسی که معتقد است سخت‌ترین توان شعری را برای سرودن ترانه انرژی هسته‌ای گذاشت چه می‌شود که تا این حد مذموم جلوه می‌کند؟ فقط برای اینکه می‌خواهد جلودار نسلی باشد که با هر شکل و تفاوت‌هایی که دارند، آنها را بپذیرند؟