تغییرات عجیب بدن در یک سال زندگی فضایی

ناسا پس از چند سال تحقیقات و مقایسه تغییرات بدن اسکات کلی، فضانورد آمریکایی پس از حدود یک سال زندگی در فضا اعلام کرده که بدن انسان تقریبا مقاومت مناسبی در مقابل تغییرات شرایط داشته است. با وجود این، تحقیقات نشان می‌دهد که یک سال زندگی در فضا باعث تغییرات مختلفی از مشکلات روانی گرفته تا تغییرات ژنتیک در بدن انسان می‌شود. اسکات کلی به این منظور برای این تحقیقات انتخاب شد که یک برادر دوقلو دارد که برخلاف او روی زمین زندگی کرده است. محققان برای فهمیدن تغییرات بدنی انسان پس از بازگشت اسکات به زمین آزمایش‌ها را شروع کردند تا همه تغییرات بدنی او را با برادرش مقایسه کنند.
به گزارش سی‌ان‌ان، هر چند در ابتدای تحقیقات تأثیرات زندگی در فضا ازجمله بی‌وزنی روی بدن اسکات کلی مشهور بود اما محققان ناسا در گزارش نتایج جامع خود که به‌تازگی منتشر شده‌ اعلام کرده‌اند که بسیاری از این تغییرات بدنی پس از بازگشت به زمین شرایط عادی خود را پیدا کرده‌اند. اسکات کلی که اکنون ۵۵ ساله است ۳۴۰ روز را در ایستگاه فضایی واقع در مدار زمین زندگی کرده است. تحقیقات در این رابطه به‌خاطر برنامه‌های زندگی انسان‌ها در سیارات دیگر بسیار مهم است. این دست تحقیقات درواقع می‌خواهد مشخص کند درصورت حل مشکلات دیگر برای زندگی و سفر به سیارات دیگر آیا بدن انسان می‌تواند مقاومت لازم را داشته باشد یا نه؟ مدت‌هاست که محققان در تلاش برای تشکیل کلونی انسانی در سیارات دیگر ازجمله مریخ هستند.

توانایی‌های شناختی اسکات به‌خاطر زندگی در فضا کاهش پیدا کرده است. اسکات کلی موفق نشد به خوبی قبل از سفر و حتی به خوبی برادرش از پس آزمایش‌ها بر‌آید. این آزمایش‌ها شامل مواردی ازجمله بررسی حافظه، دقت، شناخت احساسات و ریسک پذیری بود که به‌طور ویژه برای فضانوردان طراحی شده بود.

ضخیم‌تر شدن سرخ‌رگ کاروتید بر اثر سفر فضایی می‌تواند نشانی از بیماری‌های قلبی و عروقی یا حتی خطر سکته در آینده اسکات کلی باشد.

اسکات کلی زمانی که به زمین بازگشت قدش ۵ سانتی‌متر بلندتر شده بود. نبود فشار جاذبه باعث می‌شود که دیسک‌های میان مهره‌ها منبسط شود اما موقتی است و پس از مدتی قد انسان به حالت عادی بازمی‌گردد.

چشم‌های اسکات کلی به‌دلیل افزایش میزان خون در پشت آنها و ضخیم شدن شبکیه، دوربین‌تر شده و مشکلات بینایی برایش پیش آمد.

تغییر در میکروب‌های معده از موارد دیگر بود. این تغییرات بعد از بازگشت به زمین به حالت اولیه بازگشت اما آسیب‌هایی در DNA و لنفوسیت تی (نوعی از سلول‌های سیستم ایمنی بدن) باقی ماند.

به‌خاطر زندگی در فضا میزان آسیب DNA اسکات بیشتر شده است. همین مسئله ریسک ناپایداری ژنومی را در او بیشتر کرده که می‌تواند خطر ابتلای او به سرطان را افزایش دهد. او معادل با 10تا 15بار سی‌تی‌اسکن شکم  تششع مضر دریافت کرده است.

فعالیت‌های ژنتیک اسکات کلی در فضا با تغییراتی همراه بود. سلول‌های او ژن‌های خاص را با الگویی متفاوت با یک انسان روی زمین فعال یا غیرفعال می‌کردند. بیشترین تغییر، بعدها در نیمه دوم سفرش و به‌خصوص برای ژن‌های مرتبط با پاسخ سیستم ایمنی و آسیب‌های  DNA اتفاق افتاد.

طول تلومرها در بدن اسکات برخلاف برادرش بلندتر شده بود. تلومر مشابه با درپوش‌های محافظتی در انتهای کروموزوم‌ها هستند و به‌صورت معمول با افزایش سن طول‌شان کم می‌شود. محققان می‌گویند با وجود بلندتر شدن تلومرهای اسکات در زندگی فضایی پس از بازگشت به زمین آنها دچار کوتاه شدن ناگهانی شدند.