اعتیاد جدید در فوتبال

محمدرضا نصیری

مربیانی مثل فرگوسن به‌شدت مراقب زندگی خارج از فوتبال بازیکنان خود بودند و گاهی از والدین بازیکنان به‌عنوان جاسوس استفاده می‌کردند تا رفتار آنها را زیرنظر بگیرند. به‌طور مثال، مادر رایان گیگز جاسوس فرگوسن بود تا از انحراف این بازیکن ولزی پیشگیری کند و هر وقت او دست از پا خطا کرد مراتب را به سرمربی منچستر گزارش دهد. با همه این سختگیری‌ها گاهی بازیکنانی مثل گیگز راه خودشان را برای کار خلاف پیدا می‌کردند. حالا مربیان باید جاسوسانی را تربیت کنند تا کامپیوتر، گوشی و پلی‌استیشن و ایکس‌باکس بازیکنان را کنترل کنند. اعتیاد به بازی کامپیوتری تازه‌ترین چالش در فوتبال است. بازیکنان فوتبال خارج از تمرین روزانه و مسافرت‌های زیاد ورزشی، اوقات فراغت زیادی دارند و از طرفی به‌خاطر روحیه رقابت‌جویی خود به سمت بازی‌های کامپیوتری کشیده می‌شوند. تا چند وقت پیش مربیان خوشحال بودند که بازیکنان‌شان به‌جای رفتن به کلوپ یا پارتی‌کردن‌های زیاد سرشان با گیم گرم شود اما حالا همین گیم‌ها هم به مشکل بزرگی تبدیل شده است. فصل قبل بخشی از عملکرد ضعیف عثمان دمبله در بارسلونا به اعتیاد شدید او به پلی‌استیشن ربط داده شد. دمبله بارها به‌خاطر دیر رفتن به تمرین، از سوی باشگاه جریمه شد. او فصل قبل حتی خودش را به بیماری زد و شکم‌درد را بهانه کرد، اما پزشک باشگاه هیچ نشانه‌ای از مشکل در شکم او پیدا نکرد. دمبله ساعات زیادی را به بازی با دوستانش اختصاص می‌دهد و زندگی مجردی و شلخته او حتی صدای صاحبخانه‌اش را هم در آورده است.
محبوب‌ترین و طبیعی‌ترین بازی رایج بین بازیکنان، بازی فیفا و PES است. آنها خودشان را در ترکیب محبوب‌شان در کنار بهترین بازیکنان جهان قرار می‌دهند و رویاهای فوتبالی‌شان را در گیم جست‌وجو می‌کنند و به هر تیمی که دل‌شان می‌خواهد می‌پیوندند. شزنی-دروازه‌بان یوونتوس- زمانی که در آرسنال بود مجبور شد خودش را در بازی فیفا با رقم 5/18میلیون پوند به منچستر بفروشد تا پول لازم را برای خرید زلاتان ابراهیموویچ در تیمش فراهم کند. دیوید جیمز -دروازه‌بان اسبق لیورپول- که لقب جیمز مصیبت را به‌خاطر سوتی‌هایش به او داده بودند، بخشی از حواس‌پرتی‌هایش در زمین را به اعتیادش به بازی Tekken II مربوط می‌دانست.
اینها طبیعی است چون فوتبال است و رقابتی، اما چیزی که طبیعی نیست اعتیاد برخی بازیکنان فوتبال در انگلیس به بازی خطرناک فورتنایت است. Fortnite محصول شرکت اپیک‌گیمز یک بازی گروهی است که علاوه بر اعتیاد، خشونت را هم ترویج می‌کند. این بازی که سال2017 رتبه32 را بین 50بازی برتر کسب کرد، مبارزه‌ای علیه زامبی‌هاست اما یک مد محبوب از این بازی به نام royale mode به نبرد با 100نفر در یک محیط محدود مربوط می‌شود که بازیکن باید همه را بکشد و خودش نجات پیدا کند. این بازی که فرمولی شبیه هانگر گیم دارد هم‌اکنون بیش از 250میلیون نفر را در سراسر جهان درگیر خود کرده است. به‌خاطر رایگان بودن نسخه موبایلی و کامپیوتری، این بازی محبوبیت زیادی پیدا کرده. محبوبیت گیم‌ها از سینما هم فراتر رفته. به‌طور مثال بازی Call of Duty رکورد فروش آواتار، به‌عنوان پرفروش‌ترین فیلم تاریخ سینما را نیز زده و تنها در 16روز به فروش بیش از یک میلیارد دلار رسیده بود.
هم‌اکنون بازیکنانی نظیر هری کین و دله الی به‌خاطر اعتیاد به این بازی تحت ‌مداوا هستند. پرنس هری از مقامات مربوطه درخواست کرده که این بازی را ممنوع اعلام کنند. بعد از بازی پوکمون- گو،  این مهم‌ترین بازی رایانه‌ای است که سیاسیون برای تحریم آن وارد عمل می‌شوند. دله الی اخیرا با یک شرکت سازنده بازی‌های رایانه‌ای شریک شده. غیراز او و هری کین، مسوت اوزیل هم یک معتاد به فوتنایت است و شاید بخشی از افت شدیدش در آرسنال همین اعتیاد باشد. یکی از بازیکنان حرفه‌ای دسته‌های پایین‌تر فوتبال انگلیس که نخواست نامش فاش شود به سان گفته که روزانه 8ساعت برای گیم وقت می‌گذارد و یک‌بار هم یک روز قبل از یک مسابقه رسمی رکورد 16ساعت گیم را زده است! دله الی یک‌بار در شادی بعد از گل یکی از رقص‌های معروف بازی فورتنایت را اجرا کرد؛ رقصی که همه‌گیر شده و خیلی‌ها در سراسر جهان بدون آنکه بدانند ریشه این رقص از فورتنایت است، آن را یاد گرفته‌اند و برای مزاح در دورهمی‌ها به آن شکل می‌رقصند. یک بازیکن حرفه‌ای هم به میرر گفته یک‌شب تا ساعت 4صبح مشغول این بازی بوده و صبح روز بعد وقتی دیر به تمرین رسیده، به دروغ مجبور شده بگوید پدرومادرش مریض بودند. یک منبع ناشناس دیگر می‌گوید هری کین از ژوئیه2017 به این‌طرف 3هزارو362 بار فورتنایت بازی کرده و دله الی حدود 4500 بار و تریپیه، همبازی آنها، نزدیک به 4هزار بار. این 3بازیکن با هم در طول جام جهانی روسیه بیش از 110بازی در این گیم انجام دادند و با درنظر گرفتن اینکه هر بازی به‌طور متوسط 20دقیقه طول می‌کشد، آنها سرجمع حدود 380ساعت به این بازی مشغول بودند. به ادعای این بازیکن حدود 50درصد از هم‌تیمی‌هایش معتاد به همین بازی هستند. برخی باشگاه‌ها روانشناس و کارشناس مخصوص استخدام کرده‌اند یا به روانشناس باشگاه ماموریت داده‌اند تا بازیکنان را از تبعات این اعتیاد آگاه سازد و آنها را درمان کند.