
همدلی حاکمیت با مردم یکی از عوامل ایجاد نشاط است

غلامرضا ظریفیان/ استاد دانشگاه
نشاط اجتماعی پیچیدگیهای خاص خودش را دارد؛ جامعه یکباره دچار یأس و ناامیدی نمیشود، همانطور که یکباره هم با نشاط نمیشود، چراکه رسیدن به مرحله ناامیدی و یا امیدواری و نشاط شامل مجموعهای از کنشها، روابط و نشانگان است که در موضوعات اجتماعی از اهمیت بالایی برخوردارند و با وجود این نشانههاست که به شهروندان این احساس دست میدهد که افرادی که در عرصه حاکمیت تصمیمگیری میکنند، حداکثر تلاش خود را میکنند تا مسائل روز مردم را که مسائل معیشتی و اقتصادی است، ساماندهی کنند. زمانی که مردم احساس کنند متولیان جامعه عزم جدی برای حل مسائل و مشکلات دارند، این تصور میتواند احساس اطمینان به مردم داده و نشاطآور باشد اما متأسفانه تلقیای که در جامعه امروز وجود دارد - بهرغم تمام کارهایی که انجام میشود - این است که عزمی برای برطرفکردن مشکلات وجود ندارد، این در حالی است که حاکمیت نه فقط در عرصه گفتوگو و مصاحبه، بلکه در عمل نیز باید بهگونهای عمل کند که مردم احساس کنند برای برطرفکردن مشکلات قدمی برداشته میشود. حاکمیت باید به مردم نشان دهد که نظام هم متوجه شرایط سخت زندگی مردم است و از مشکلات آنها آگاهی دارد و هم نشان دهد که در وزارتخانههای مختلف، دستگاههای نظارتی، قوای مقننه و قضاییه این عزم وجود دارد که میخواهند مشکلات معیشت مردم را به سامان برسانند. این یکی از گامهایی است که جامعه به اعتبار آن میتواند احساس آرامش داشته باشد. احزاب، گروههای مختلف، سازمانهای مردمنهاد و گروههای مرجع جامعه اعم از دانشگاهیان، معلمان، اصحاب رسانه، هنرمندان، ورزشکاران و... و هر فردی که نقشی در جامعه دارد، باید کمک کند به اینکه در شرایط فعلی معیشتی و اقتصادی همه به یکدیگر کمک کرده و همدلی داشته باشند که رنج جامعه کم شود. اگر بنا باشد که نوع کارکرد بخشهایی از جامعه به سمت حل مشکلات خودشان بروند و به شرایط بقیه افراد توجهی نشود، به جای اینکه فضای ملتهب جامعه آرام شود، نگرانیها بیشتر میشود. این در حالی است که با جوانمردی و فتوت و منش آزادگی میتوانیم به سمتی پیش برویم که اگر احیانا سوءاستفادههایی نیز درخصوص معیشت مردم صورت میگیرد، بهسرعت روشنگری شود. باید عزم حاکمیتی و ملی برای کاهش مشکلات در کنار هم قرار بگیرد تا در نهایت با انسجام و همگرایی بیشتر، شاهد کاهش ضعفها و آرامش و نشاط بیشتر باشیم اما تنها با نصیحت و ابلاغیه و... نمیتوان کاری را از پیش برد.