خطای پیشین را تکرار نکنیم

سلمان زند/ روزنامه‌نگار:

شاید آن تصاویر ویدئویی را شما هم دیده باشید؛ باد تندی می‌وزد و چادرها به وضوح تکان‌های شدید می‌خورند که نشان می‌دهد ناامن هستند. همه چادرنشینان از ترس فروریختن چادر بیرون آمده‌اند. مرد جوان در حال گفت‌وگو با خبرنگار است و درباره مشکلات و کمبودهایشان می‌گوید که ناگهان عصبی می‌شود. کودکانش را وادار می‌کند داخل چادر بروند و پیت نفت را بر می‌دارد. مانعش می‌شوند. روز بعد مرد جوان در ویدئویی دیگر توضیح می‌دهد که به‌ دلیل نیاز مالی پول کانکس را گرفته و برای بچه‌هایش خرج کرده. وقتی تند‌باد خانواده‌اش را اذیت می‌کنند، عصبی می‌شود و آن اتفاقات می‌افتد. زلزله‌زده‌ها 2 ماه پس از زلزله می‌دانند که باید سبک زندگی جدیدشان را بپذیرند و چند ماه دیگر تحمل کنند. دیگر به چادر و کانکس و ماندن در صف آب آشامیدنی، حمام و سرویس بهداشتی عادت کرده‌اند، اما نیاز شدیدی به پشتیبانی روانی، امیدواری و فراموش نشدن دارند. مشکلاتشان همچنان بیش از حد تصور و تحمل است. مشکلاتی که گاه از زمین و زمان می‌بارد. مثل جمعه گذشته که در 12 ساعت تندباد، باران و آبگرفتگی چادر، پس لرزه 5 ریشتری و گرد و غبار کشور همسایه را که سوغات تندباد بود با هم تجربه کردند. تصورش هم سخت است؛ باد گاهی می‌خواهد چادر را از جا بکند و گاه چادر پر از آب باران می‌شود تا دیگر جای ماندن نباشد. بیرون هم بیایی غبار چشم و ریه‌ات را پر می‌کند. تحمل این مشکلات برای آسیب‌دیده‌های زلزله واقعا دشوار است. آنها نیاز دارند تنها نباشند، زیرا احساس تنهایی، احساس ناامنی و ناامیدی را در پی دارد. گرچه برخی هنرمندان مثل مهران مدیری در برنامه دورهمی از حضور گاه بیهوده همکارانش در منطقه انتقاد می‌کند، اما مردم آنجا نظر دیگری دارند. زلزله‌زده‌ها از حضور سلبریتی‌ها، هنرمندان و ورزشکاران بیش از حضور مسئولان خوشحال می‌شوند. معتقدند حضور مسئولان را جز مسئولان روابط عمومی‌ها کسی نمی‌بیند، اما حضور سلبریتی‌ها را همه مردم ایران می‌بینند؛ پس آنها هم فراموش نمی‌شوند. برای زلزله‌زده‌ها این دیده شدن یعنی ادامه زندگی. یعنی ماندن در جامعه ایران. آنها می‌دانند اگر فراموش شوند، کمک‌ها هم به پایان می‌رسد. همیاری‌ها و امدادها کمرنگ می‌شود و تحمل مشکلات دشوارتر. پس باید نگاه ما به آنها و وضعشان تغییر کند. باید همچنان بخواهیم که همه بروند. سر بزنند به ساکنان سرپل ذهاب، ازگله و کوئیک. این نام‌ها دیگر ناآشنا نیستند. همه می‌دانیم کجاست و همه می‌دانیم هموطنانی هستند که می‌خواهند کنارشان باشیم. انتقادها را کم کنیم. این مردم سال‌های پس از جنگ فراموش شده بودند. خطای پیشین را تکرار نکنیم. نگذاریم هنرمندان و چهره‌هایی که آشنای زلزله‌زده‌ها هستند، از رفتن به منطقه دلسرد شوند. بگذاریم بروند. با موبایل‌های روشن هم بروند. تا همه ببینیم، هر روز زندگی زلزله‌زده‌ها را ببینیم. به عید نزدیک می‌شویم. به سال نو. به نیازهایشان فکر کنیم. همدردی کنیم. همراهی کنیم. خطای پیشین را تکرار نکنیم و فراموششان نکنیم.