سینمای‌ ایران‌ در مواجهه با فرهنگ عامه مشکل دارد

شهرام مکری که هنوز آخرین ساخته‌اش بانام «هجوم» در گروه هنر و تجربه اکران می‌شود در گفت‌وگویی مفصل با سایت هنر و تجربه از فیلم هجوم و تماشاگران سینما حرف زده است. او گفته: «هجوم، تلفیقی از ژانرهای مختلف بود. در ایده مرکزی یک فیلم پلیسی- معمایی از مدل قاتل کیست؟ وجود دارد؛ چند بازپرس می‌خواهند یک جنایت را کشف کنند ولی به‌تدریج از این مدل فاصله می‌گیرد. شروع فیلم آخرالزمانی است بعد بلافاصله پلیسی- جنایی است و بعد در ژانر فیلم‌های رازآلود و پس از آن ومپایری قرار می‌گیرد و بعد از همه اینها تبدیل می‌شود به یک مدل اکسپریمنتال با ژانرهای فانتزی، خون آشامی، پلیسی. حوزه علاقه‌مندی خودم سینمای ژانر است. برای من ژانر همان تعریف کلیشه‌ای کوه یخ داخل آب و آنچه نمایش داده می‌شود نوک این کوه یخ است. این تعریف کلیشه‌ای از ژانر را خیلی دوست دارم.»

کارگردان «ماهی و گربه» همچنین درباره مخاطبان سینمای ایران و طبقه‌بندی آنها هم گفته:«من همیشه راجع به یک وضعیت سه‌گانه تماشاگر، سالن‌دار و فیلم‌های تولید شده فکر کردم. ارتباط این سه باهم مخاطب عام را ایجاد می‌کند.

در یک جامعه 80میلیونی حدود 1 میلیون تماشاگر سینما وجود دارد. یعنی فیلمی که به فروش 12 میلیاردی می‌رسد، 1 میلیون مخاطب دارد. فیلمی مثل «ماهی و گربه» با 100 یا 200 هزار تماشاچی پرونده‌اش بسته می‌شود. درواقع اختلاف بین فیلم هنری با فیلم بفروش ما 900-800 هزار نفر است؛ آن هم در یک کشور 80میلیونی. این نشان می‌دهد که سینمای ما کاری به مخاطب عام ندارد. ما یک مخاطب خاص سینما را داریم که یک نودم کشورما هستند. مخاطب عام سینمای ما ممکن است فیلم‌های بیگ‌پروداکشن‌ آمریکایی یا درام‌های عامه‌پسند بخواهد اما سینمای ما نه مثل آمریکاست و نه فیلم‌های هندی، فارسی و ترکی تولید می‌کند. در واقع سینمای ما در مواجهه با فرهنگ عام مشکل دارد. دلیلش این است که از خود فرهنگ عام برای تولید تغذیه نمی‌کند. در واقع یک اقلیت خاصی فکر می‌کنند و فرمول‌‎هایی را برای فرهنگ عام تولید می‌کنند که این مواجهه به شکست می‌انجامد.