فقط برای سه نفر

مرتضی کاردر/روزنامه نگار


سال گذشته تعداد فیلم‌های مستند به دو فیلم تقلیل یافت اما امسال شمار فیلم‌های مستند بیشتر شده است. با این حال شما ازجمله کارگردانانی بودید که باز هم به ساعت نمایش فیلم‌تان اعتراض کردید.
اعتراض من به ساعت‌های بدی بود که برای مستندها درنظر گرفته بودند. سانس اول روز در ساعت یک ظهر را به فیلم‌های کوتاه و مستند و انیمیشن اختصاص داده بودند و ما بعد از فیلم‌های سینمایی برای اکران در این ساعت قرعه‌کشی شدیم. یعنی عملاً ساعت نمایش از قبل مشخص بود و قرعه برای تعیین روز نمایش بود.
حالا با توجه به اینکه جشنواره سینماحقیقت، مخاطبان خاص خودش را پیدا کرده که تعدادشان هم کم نیست آیا نیازی به اکران فیلم‌ها در جشنواره فجر وجود دارد؟
به هر حال من به‌عنوان کارگردان فیلم به‌دنبال این هستم که تعداد بیشتری از مخاطبان، فیلمم را ببینند. نمی‌خواهم از این جشنواره به آن فستیوال بروم و فیلم‌هایم را فقط آنجا نمایش بدهم. همانطور که گفتید جشنواره سینماحقیقت سر و شکل تازه‌ای پیدا کرده و مخاطبان خودش را دارد اما جنس مخاطبان جشنواره حقیقت با جشنواره فجر فرق می‌کند. وقتی جشنواره فجر هست چرا باید فرصت نمایش فیلم در این جشنواره را از دست بدهیم؟ 

حالا اعتراض شما به ساعت اکران فایده‌ای هم داشت؟ 
ساعت اکران در سالن رسانه‌ها (پردیس ملت) تغییر نکرد اما اعتراض‌ها سبب شد که چند اکران در سینماهای مردمی به فیلم‌های مستند بدهند. فیلم 3 نوبت در سینما آزادی و یک نوبت در سینما فرهنگ اکران گرفت.

بازخورد مخاطبان چطور بود؟
دیشب به سینماآزادی رفته بودم خوشبختانه با اینکه فیلم در ساعت 11 شب اکران می‌شد سالن سینما پر بود. اما متأسفانه باید بگویم در اکران فیلم در سینمای هنرمندان و اهالی مطبوعات در پردیس چارسو کلاً 3 نفر حاضر بودند یعنی هنرمندان ما که احتمالا باید مخاطب سینمای مستند باشند اصلاً منتظر نماندند تا فیلم را ببینند.

یعنی کلاً 3 نفر در یک سالن؟
نه، 3 نفر در دو سالن. یک نفر در یک سالن و 2 نفر در یک سالن دیگر.

فیلم شما به پدیده سرطان سینه زنان می‌پردازد. چقدر برای اکران فیلم در جمعیت‌های مرتبط با بیماری‌های زنان تلاش کرده‌اید تا زنان بیشتری به تماشای فیلم بنشینند؟

در وهله اول من طبیعتاً باید برای اکران هنر و تجربه تلاش کنم و می‌خواهم نمایش فیلم در سینماهای هنر و تجربه همزمان با اول اکتبر (مهر و آبان) روز جهانی سرطان سینه باشد. بهتر است که فیلم پیش از اکران عمومی زیاد دیده نشود اما بعد از آن دوست دارم که فیلمم را در دانشگاه‌ها یا ان‌جی‌او‌ها و تشکل‌های مربوط به بیماری‌های زنان نشان دهم.