سفر بی‌بازگشت دانش‌آموزان بروجنی

لیلا شریف

بیست‌و‌شش روز از نخستین روز مدرسه‌ها در مهرماه سال 91 گذشته بود.43نفر از دانش‌آموز و معلم‌های بروجنی برای گذراندن واحد درسی آمادگی دفاعی عازم اردوی راهیان نور و سوار اتوبوس شدند اما 26نفرشان هرگز به خانه برنگشتند.

زهرا عرب، ماندانا الهیان، فائزه شبانیان، فاطمه کریمی، مینا ربیعی، فاطمه شمس، پریسا رضایی، محدثه مهدوی‌نیا، پریسا زندیان، مژگان هادی‌پور، الهام حسن‎زاده، ریحانه شریفی و... نام چند دختری بود که اگر از آن حادثه جان سال به‌در می‌بردند و راهی دانشگاه می‌شدند، این روزها مثل خیلی از هم‌سن‌هایشان پشت میز دانشگاه مشغول پر کردن برگه امتحان‌های آخر ترم بودند و مادرهایشان برای فارغ‌التحصیلی‌شان زیر لب دعا می‌کردند. اما مثل همیشه یک راننده سهل‌انگار، یک اتوبوس پر نقص و خواب آلودگی سیستم‌های نظارتی، کافی هستند تا گرد مرگ بر تمام این آرزوها بنشیند.

براساس گفته سرهنگ محمدرضا مهماندار که در آن سال فرماندهی پلیس راه کشور را برعهده داشت: «هنگامی که در ساعت 14:50روز جمعه 28مهرماه سال‌جاری، اتوبوس مذکور از سمت اهواز به سمت بروجن حرکت کرده بود، راننده اظهار کرد که نقص در شیلنگ ترمز بوده که فعلا رفع شده و باید در اصفهان تعمیر اساسی صورت گیرد که نهایتا بعد از ثبت ساعت و عبور از پلیس‌راه دهدز باز هم چراغ هشدار روشن و ناگهان راننده اعلام کرد که ترمز ندارد و ترمز دستی نیز کار نمی‌کند».

ترمز نداشتن اتوبوس و قرار گرفتن در مسیر سرازیری دست به‌دست هم دادند تا هر لحظه بر سرعت اتوبوس افزوده شود و در نهایت بر سر یک پیچ، راننده کنترل اتوبوس را از دست داد و اتوبوس پس از برخورد به گاردریل از جاده خارج و بر سقف واژگون شد. سرانجام اتوبوس‌ که به‌علت ضعیف بودن ستون‌های اتاق، بلافاصله دچار شکستگی و موجب مرگ سرنشینانش شد.

مطمئنا این روایت چند خطی از حادثه اتوبوس دختران بروجنی، بارها و بارها در ذهن خانواده‌های آنها مرور شده است، هر بار با گفتن ‌ای کاش‌هایی داستان را پایان می‌برند تا دوباره و دوباره، تکه‌لباسی، خاطره‌ای یا حادثه‌ای مشابه، آنها را به سیاهچاله «ای کاش‌ها» بازگرداند، مانند حادثه‌ای که چند‌ماه بعد از آن تصادف مرگبار برای اتوبوس راهیان نور دانش‌آموزان سیستانی رخ داد یا آتشی که به جان دختران شین‌آبادی افتاد.