رزمایش 2ساعت بدون میثاقی!

رسول بهروش

 سیاستگذاران تلویزیون ایران، انگار استادان مسلم لوث کردن همه‌‌چیز هستند؛ از مفاهیم ارزشمند فرهنگی و اجتماعی تا جهت‌گیری‌های سیاسی و حس غرور ملی و حتی بضاعت و نیروی انسانی. آقایان یک رویه را آنقدر بی‌محابا و گل‌درشت تکرار می‌کنند که مخاطب به ستوه می‌آید و فغان سرمی‌دهد. داستان حضور شبانه‌روزی محمدحسین میثاقی در تلویزیون هم دقیقا مصداق همین مسئله است. در یکی دو سال اخیر اوضاع طوری بوده که هر ساعتی از شبانه‌روز، هر شبکه‌‎ای را که بگیری حداقل 50درصد احتمال دارد میثاقی را ببینی؛ از برنامه فوتبالی90 در شبکه3 تا اجرای برنامه‌ای غیرفوتبالی به نام رکورد در همین شبکه، اجرای برنامه فوتبال120 در شبکه ورزش که مختص مرور و بررسی لیگ‌های خارجی است و حالا هم ویژه‌برنامه جام‌ملت‌های آسیا. آیا این روال طبیعی است؟ برخی بر این باورند که تمرکز بیش از حد مدیران سیما روی میثاقی و پر و بال دادن به او، با فلسفه کمرنگ کردن عادل فردوسی‌پور اتفاق افتاده است؛ اما این هدف حتی اگر وجود هم داشته باشد، محقق نمی‌شود و به جایی نخواهد رسید.
البته که میثاقی استعداد و توانایی قابل‌توجهی دارد، اما به وضوح از استقلال شخصیت فردوسی‌پور بی‌نصیب است. عادل با همه عیب و ایرادهایش، فقط یک مجری مطلع و خوش‌صحبت تلویزیونی نیست. او قادر است محتوا تولید کند، جریان بسازد و بحث و جدل عمیق راه بیندازد. طبیعی است که گاهی مخاطبان با سوگیری‌های فردوسی‌پور موافق نباشند، اما اصل مطلب این است که تلویزیون ایران چهره مولف مستقل کم دارد و عادل یکی از ممتازترین آنهاست. فردوسی‌پور برخلاف میثاقی میل دارد به افکارعمومی جهت بدهد و چالش درست کند. شاید هم همین خصلت اوست که به مذاق مدیران سیما خوش نمی‌آید. آنها بیشتر مایلند با کسی مثل میثاقی کار کنند که جهت ندارد، وزن ندارد، اما بلد است صحنه را گرم نگه‌دارد؛ کسی که مثل مایع شکل ظرف را به‌خودش بگیرد و بیرون نریزد. عادل آنقدر بدقلق است که در همه این سال‌ها مقابل پیشنهادهای وسوسه‌انگیز برای حضور در استیج‌های متفرقه هم ایستاده است، اما احتمالا مراسمی وجود ندارد که پیشنهاد اجرایش را به میثاقی بدهند و او نپذیرد. شاید بخشی از تفاوت‌ها، همین‌جا قابل رویت باشد.
اگر بدتان نمی‌آید و هزار جور انگ ناجور به آدم نمی‌زنید، می‌توان گفت برخی شبکه‌های فارسی‌زبان نسبتا حرفه‌ای‌تر که خارج از کشور اداره می‌شوند، گاهی در زمینه کشف استعدادها به‌مراتب موفق‌تر از صداوسیما عمل می‌کنند. چطور ممکن است هرکدام از آنها از جامعه کوچک و متفرق مهاجران در اقصی‌نقاط دنیا کلی استعداد قابل توجه برای اجرا و برنامه‌سازی پیدا کنند، اما تلویزیون هزار و 500میلیارد تومانی ما که به یک مملکت 80میلیونی تکیه کرده، بالا تا پایین برنامه‌هایش را به محمدحسین میثاقی بسپارد؟ آیا جز این است که آقایان در یافتن استعدادها و تشخیص منصفانه توانمندی‌ها مشکل دارند؟ حالا که بحث تاب‌آوری کشور بدون اینترنت بین‌المللی داغ است، خوب می‌شود اگر تلویزیون هم رزمایش «2ساعت بدون میثاقی» را اجرا کند ببینیم در این سازمان عریض و طویل اصلا موجود زنده دیگری وجود دارد یا نه!