تهرانجلس

سعید مروتی

شوخی با سیاست تساهل و تسامح وزارت ارشاد در سال‌های پایانی اصلاحات، کمدی بامزه‌ای از کار درآمد که در دولت خاتمی توقیف و در اوایل دولت احمدی‌نژاد به نمایش درآمد. «مکس» نشان داد سامان‌ مقدم به‌جای پرسه‌های نومیدانه در عرصه اجتماع و اشارات ژورنالیستی به عالم سیاست، بهتر است در عرصه کمدی طبع‌آزمایی کند. مکس مثل اغلب کمدی‌های موفق و منسجم آن سال‌ها، به‌شدت وامدار فیلمنامه‌نویس‌اش (پیمان قاسم‌خانی) است که با قریحه‌ای سرشار در اوج به سر می‌برد و هر برگی در سینما و تلویزیون رو می‌کرد برنده از کار درمی‌آمد. مکس بدون اتکا به بازیگران پولساز یا کمدین‌های آشنا، با جذابیت قصه و توانایی کارگردانی که نشان داد لحن کمدی را خوب می‌شناسد، به توفیق رسید. فیلم مکس محصول و درباره دورانی است که زمزمه بازگشت برخی خواننده‌های لس‌آنجلسی به گوش می‌رسید و سیاست‌های وزارت ارشاد مخالفان بسیار میان جناح منتقد دولت داشت. فیلم از همان تیتراژ سرحال و بانمکش به تماشاگرش وعده تماشای کمدی موفقی را می‌دهد. هرچند نسخه‌ای که درنهایت اکران شد از جرح و تعدیل‌هایی دچار جراحت شده بود ولی همین نسخه مجروح هم می‌توانست ذوق سلیم سازندگانش را نمایان کند. بازی فرهاد آئیش در نقش خواننده‌ای لس‌آنجلسی که با رهبر ارکستر سمفونیک نیویورک اشتباه گرفته می‌شود و حضور امیر جعفری در نقش مربی عصبانی فوتبال که مابا‌زای واقعی‌اش را همه می‌شناختند، خنده‌های زیادی را بر لب تماشاگران آورد. مکس با دورانی شوخی می‌کند که شاید کمتر کسی فکر می‌کرد به خط پایان نزدیک شده است.