وقتی توانستیم حرف دلمان را بنویسیم

موسی تقوی

سال 1378، نخستین وب‌نوشته‌های دنیا توسط دیوید واینر متولد شد و خیلی زود تعداد این وب‌نوشته‌ها یا همان وبلاگ به هزاران و میلیون‌ها عدد رسید. 2سال بعد از این اتفاق نخستین وبلاگ فارسی به دنیا آمد. سلمان جریری -دانشجوی 23ساله مهندسی کامپیوتر- که حالا در دبی مشغول به‌کار است، با نوشته‌هایی که ابتدا اجتماعی بودند و بعدا روی تکنولوژی زوم کردند نخستین وبلاگ به زبان فارسی را ایجاد کرد. با وجود این پدر وبلاگ‌نویسی ایران، لقبی بود که به کسی غیراز جریری داده شد؛ حسین درخشان که 2‌ماه بعد وبلاگ خود را روی سرویس بلاگ‌اسپات راه‌اندازی کرد و تبدیل شد به کسی که خیلی‌ها برای وبلاگ نویسی از او تقلید کردند. چند‌ماه بعد از این اتفاق، سرویس‌های ایرانی وبلاگ‌نویسی هم به‌وجود آمدند. پرشین‌بلاگ نخستین سرویس بود و بعد از آن بلاگ اسکای و بلاگفا هم آمدند و در مدت چند سال، وبلاگ‌های فارسی توانستند ده‌ها‌برابر شوند و طبق آماری که سال 86 از سوی بلاگفا اعلام شد، تنها در این سرویس بیش از یک‌میلیون و 300هزار وبلاگ ثبت شده بود. سال 87 ایرانی‌ها توانستند رتبه دهم از نظر تعداد وبلاگ‌ها را در دنیا کسب کنند و بعدا معلوم شد که ایرانی‌ها در مجموع 4.5میلیون وبلاگ ایجاد کرده‌اند؛ یعنی اگر جمعیت ایران را در سال87 حدود 70میلیون نفر درنظر بگیریم به‌ازای هر 15.5نفر ایرانی یک وبلاگ وجود داشته است. اما ظهور شبکه‌های اجتماعی مثل فیسبوک در همان سال 87 باعث شد تا وبلاگ‌ها یکی ‌یکی تعطیل شوند و حالا دیگر خبری از روزهای پررونق وبلاگ‌نویسی نیست؛‌ جایی که هرکس می‌توانست حرف دلش را هرقدر هم که طولانی بود بزند و نگران تمام‌شدن تعداد کاراکترهای مجاز نبود؛ وبلاگی که عمرش کوتاه اما پربار بود.