ورزش
مشکلات قایقرانی فارس از پارو بالا می‌رود
عضو شیرازی تیم‌ملی قایقرانی از نبود امکانات ورزشی و بی‌توجهی مسئولان انتقاد می‌کند
فروغ جباری| شیراز- خبرنگار:
دختران ورزشکار فارس ثابت کرده‌اند که با وجود کمبود امکانات همواره جایگاهی در صدر دارند. پیشرفت ورزش قایقرانی در فارس که برای تمرین رودخانه‌ای ندارد محال به نظر می‌رسد، اما «رها منوچهری» با جدیت در این رشته ورزشی کوشید و حالا به پیراهن تیم‌ملی بزرگسالان رسیده است. گفت‌وگوی همشهری با او را که به عنوان تنها ستاره قایقرانی فارس هم اینک در بین برترین قایقرانان ایران قرار دارد در ادامه می‌خوانید:
از چه زمانی ورزش را شروع کردید و به سوی ورزش قایقرانی کشیده شدید؟
از 4 سالگی ورزش کرده‌ام و تا به حال رشته‌های مختلفی مانند شنا، واترپولو، بسکتبال، تنیس، اسکواش، دو و میدانی و کاراته را آزموده‌ام. اطلاعی از رشته قایقرانی در شیراز نداشتم و طی آزمون‌های استعدادیابی و معرفی مربیان دعوت شدم و با موفقیت توانستم به تیم‌ملی بپیوندم. بعد از 2 هفته نیز در اولین دوره مسابقات شرکت کردم.
در چه رشته‌هایی از قایقرانی پارو زده‌اید؟
قایقرانی رشته‌ها و زیرمجموعه‌های زیادی را شامل می‌شود که کایاک، آب‌های خروشان، رفتینگ و دراگون بوت از جمله آنها به شمار می‌روند.
این رشته ورزشی در فارس چه وضعیتی دارد؟
تا قبل از سال 93 به این ورزش توجه می‌شد و تمرین‌های مستمری داشتیم. بعد از آن به دلیل بی‌توجهی مسئولان انگیزه افرادی که در این ورزش وقت و انرژی صرف می‌کردند از بین رفت. پس از کسب عناوین قهرمانی هیچ‌گونه تشویق و تجلیلی را شاهد نبودیم و حتی به استقبال تیم نیامدند. مربی، تیم را ترک کرد و ورزشکاران فعال در این رشته یا به خارج از کشور مهاجرت کردند و یا تغییر رشته دادند. به علت علاقه‌ای که به این رشته داشتم به اصفهان رفتم و برای تیم اصفهان پارو زدم. قرارداد 3 ساله بستم و بعد از آن به علت حضور ورزشکاران بومی و مستعد نتوانستم آن‌جا بمانم. به علت فعال نبودن تیم قایقرانی شیراز به مشهد نیز سفر کردم تا در تیم خراسان رضوی فعالیتم را ادامه دهم، اما به دلیل سیاست‌های فدراسیون در زمینه بومی‌سازی ورزشکاران به شیراز بازگشتم.
ملی‌پوشی که در شیراز زندگی می‌کند با چه مشکلاتی روبه‌رو است؟
در حال حاضر با ورزش بدنسازی، بدنم را برای قایقرانی آماده نگه داشته‌ام. متاسفانه در حال حاضر با وجود علاقه‌مندان مستعد، از سوی مسئولان ورزشی استان هیچ حمایتی را شاهد نیستیم و 2 یا 3 نوبت تمرین هفتگی در استخر انقلاب هم از ما دریغ می‌شود. شیراز به راحتی می‌تواند یک تیم قایقرانی موفق داشته باشد و استعداد‌های بسیاری را به جهان معرفی کند، اما سوء مدیریت‌ها وقت و توانایی بدنی جوانان علاقه‌مند را نابود می‌کند. اغلب اوقات فکر می‌کنم که برای پیشرفت باید ایران را ترک کنم در حالی که کشور و شهرم را دوست دارم.
در مقایسه با بقیه اعضای تیم‌ملی در چه جایگاهی قرار دارید؟
با وجود این‌که کمترین امکاناتی برای تمرین در فارس وجود ندارد و حتی امکان تمرینات پاروکشی برایم میسر نیست سعی می‌کنم از آبروی شیراز دفاع کنم و بهترین باشم.
تقاضای شما به صورت واضح از مسئولان مربوطه چیست؟
بیشتر مسئولان در فکر ساختن بیمارستان و مراکز درمانی یا ترک اعتیاد هستند. همیشه به این موضوع فکر می‌کنم که اگر به جای ساخت این مراکز، سرمایه‌ها برای توسعه ورزش صرف می‌شد دیگر نیازی به بیمارستان و درمانگاه نبود. اگر بسترهای تفریح سالم برای جوانان ایجاد شود به سوی مواد مخدر کشیده نمی‌شوند.
در حال حاضر پیگیری‌های مسئولان ورزش فارس چگونه است؟
از سال پیش که «محمدحسین همت‌یار» به عنوان رئیس هیات انتخاب شد، به دلیل این‌که دکترای رشته تربیت بدنی و تجربه پوشیدن لباس تیم‌ملی را دارد انتظار داشتیم تحولات در این رشته نزدیک باشد. این ورزشکار پیشکسوت هیچ‌گاه در حد توان، حمایت خود را دریغ نکرده است. پیش‌تر وقتی در مسابقات داخلی و بین‌المللی برنده می‌شدم، هیچ کدام از مسئولان برای استقبال به فرودگاه نمی‌آمدند. اما باید گفت که زمان در این رشته برای رده نوجوانان در حال گذر است و متاسفانه کسی پاسخگوی این فاجعه نیست. مسئولان توجه نمی‌کند که با درخشش ورزشکاران فارس در کشور و جهان، افتخارات برای آنها هم خواهد بود. آنها می‌توانند با نصب یک بنر تبلیغاتی و یافتن حامیان مالی ورزشکاران را یاری کنند. تا زمانی که شناخته شده نیستیم نباید انتظار مساعدت و حمایت مالی داشته باشیم.
در طول دوره ورزش حرفه‌ای چه کسی بیشترین تاثیر را روی شما گذاشته است؟
«دلارام مرزآبادی» اولین مربی‌‌ام در تیم‌ملی که استعدادم را کشف و مسیر موفقیتم را هموار کرد. ایشان ساعات بسیار زیادی را برای برطرف کردن ایرادات سپری کرد و باعث شد که دیده شوم. سپس این فرصت برایم فراهم شد که حرفه‌ای‌تر ورزش قایقرانی را دنبال کنم. مربیگری یعنی ورزشکار را به نقطه‌ای برسانند که به تنهایی نمی‌توانست به آن برسد و خانم مرزآبادی این گونه بود.
در همینه زمینه :
