گزارش
واگذاری ناقص یک پروژه
نصب نشدن آسانسور در مسکن مهر شهرک مهرگان اصلی‌ترین مشکل معلولان و نابینایان این شهرک به شمار می‌رود
فریبا قاسمی| قزوین - خبرنگار:
نفس‌هایش به‌سختی بالا می‌آمد. کمی هم لکنت زبان داشت. در نگاه اول، پسربچه‌ای 15-16ساله به نظر می‌رسید. آمده بود تا راه را به ما نشان دهد. شهرک مهرگان، مهستان9، بلوک 103 و 104 مقصدمان بود؛ مقصدی که نامش مسکن مهر معلولان و روشن‌دلان است و شهرکی که نام مسکن مهر را یدک می‌کشد. برای تهیه گزارش به منزل یکی از اهالی رفتیم. رسول جلو‌تر از ما راه می‌رفت تا ما را راهنمایی کند. از خودش می‌گفت که آسم دارد و مجبور است روزی 10 بار از 6 طبقه بالا و پایین برود.
به هر طبقه که می‌رسیدیم، نگاهی تاسف‌بار به جای بی‌در و پیکر آسانسورها می‌انداخت و اندکی استراحت می‌کرد. رنگ و رویش سرخ بود. گویی مشکلی دارد. به منزل یکی از سکنه که رسیدیم، تمامی اعضای مسکن مهر معلولان در آنجا جمع بودند. از آنها خواستم در خصوص مشکلاتشان برایم بگویند.
قراقی، یکی از اهالی مسکن مهر معلولان، درباره مشکلاتشان می‌گوید: 4 سال است که هیات مدیره تعاونی مسکن به ما قول می‌دهد که آسانسور بلوکمان را راه‌اندازی کند. اما هر بار که زمان موعود فرامی‌رسد، ما را به روز یا ماه دیگری حواله می‌دهد. هیچ ارگان و نهادی بر نحوه عملکرد این تعاونی مسکن معلولان نظارت ندارد. ما از سال 88 عضو تعاونی مسکن کانون معلولان شهر صنعتی الوند شدیم. در ابتدا قرار بود مجتمع ما در الوند ساخته شود که بعد محل ساخت آن شهرک مهرگان شد. سپس ما را که 12 عضو در تعاونی مسکن معلولان الوند بودیم، با تعاونی مسکن انجمن نابینایان به صورت مشترک قرار دادند.
4 سال بدون آسانسور
وی ادامه می‌دهد: اعضای هیات مدیره که خود جزو معلولان هستند، از زمانی که واحد مسکونی خود را به فروش رسانده‌اند، دیگر پیگیر مشکلات اعضا نیستند. با این‌که تعدادی از ساکنین این مجتمع دچار معلولیت‌های جسمی - حرکتی و یا نابینایی و کم‌بینایی هستند و در طبقه پنجم زندگی می‌کنند بعد از گذشت 4 سال هنوز آسانسور این مجتمع راه‌اندازی نشده است.
یکی دیگر از معلولان ادامه می‌دهد: در ساختمان ما 2 آسانسور تعبیه شده است که به دلیل مشکلات اقتصادی، قرار شده یک آسانسور برایمان راه‌اندازی شود، اما هنوز آن یکی هم به ثمر نرسیده است. به استانداری، فرمانداری البرز و بخشداری زیباشهر هم مراجعه کرده‌ایم و پیمانکاران متعهد شدند که در مدت 30 - 40 روز آسانسور را تحویل دهند، ولی الان بعد از گذشت 14 ماه از آن تعهدی که داده بودند هنوز به وعده خودشان عمل نکرده‌اند.
خانه‌های خالی از سکنه
وی درباره تحویل خانه‌های خالی از امکانات اولیه می‌گوید: ما با پول شارژ مجتمع توانسته‌ایم بخشی از مشکلات ساختمان از جمله رنگ‌آمیزی دیوار‌ها و تعویض لامپ‌ها را انجام دهیم، ولی با توجه به این‌که اهالی این مجتمع کم‌درآمد هستند، نمی‌توانیم هزینه‌های راه‌اندازی آسانسور را بدهیم و این وظیفه پیمانکاران این تعاونی است. بعضی اعضای این تعاونی به دلیل عدم راه‌اندازی آسانسور و مشکلات رفت و آمد، مجبور شده‌اند واحدهای خود را خالی بگذارند یا بفروشند و در جای دیگری زندگی کنند. یکی از همسایگان ما با وجود فقر شدید واحد خود را که در طبقه پنجم است، خالی گذاشته، چون این خانواده 3 فرزند معلول دارد که 2 تا از آنها ویلچری هستند و نیاز به آسانسور دارند.
آسانسور؛ ابتدایی‌ترین حق یک معلول
یکی از روشن‌دلان جمع اشاره می‌کند که راه‌اندازی آسانسور یکی از ابتدایی‌ترین حقوق شهروندی ساکنین تعاونی مسکن معلولان است که به علت نظارت ناکافی به عملکرد هیات مدیره در این چند سال به تاخیر افتاده است. 4 سال از روزهای زندگی‌مان را با سختی سپری کرده‌ایم. طبق آخرین وعده‌ای که به ما داده شد، قرار بود حداقل یک آسانسور به ما بدهند، ولی الان به ما می‌گویند که استاندارد هنوز آن را تایید نکرده است. ما تاکنون بیش از 50 بار به بخشداری محمدیه مراجعه کرده‌ایم. معلوم نیست تا چه زمانی باید مسیر پله‌های ارگان‌ها را در کنار پله‌های محل زندگی خود طی کنیم تا به نتیجه برسیم.
رسول، پسری که در ابتدا با او بودیم، از ما خواست به منزل شخصی‌اش برویم. منزل او که در طبقه ششم بود، تنها یک درِ ورودی داشت و دیگر هیچ. به جای درهای داخلی پارچه‌های سفیدی نصب بود. سبدهای رنگی‌رنگی در 4 کنج آشپزخانه‌اش برای او حکم کابینت را داشت. از او خواستم بیشتر از خودش و مشکلات ساختمانشان برایمان بگوید.
رسول در ابتدا خود را پسری 36 ساله معرفی می‌کند که به دلیل معلولیت و آسم از کار افتاده یک شرکت است و تنها زندگی می‌کند. او که بخشی از درآمدش را صرف خانواده برادرش می‌کند، با آرامش و لبخند خدا را شکر می‌کند و می‌گوید زندگی زیبایی‌های خودش را دارد و هیچ مشکلی ندارد و تنها خواسته‌اش راه‌اندازی آسانسور است، چراکه در همسایگی او تمامی افراد به‌سختی از پله‌ها بالا و پایین می‌روند. از ما می‌خواهد در آسانسور را باز کنیم؛ آسانسوری که تنها یک در بی‌قفل دارد و چاله‌ای که هر آن امکان دارد کودکی، روشن‌دلی بر اثر شیطنت یا بی‌احتیاطی به داخل آن سقوط کند.
بهزیستی وظیفه نظارتی ندارد
برای بررسی بیشتر این مسئله به سراغ معاون اشتغال، مسکن و مراکز غیردولتی اداره کل بهزیستی استان قزوین رفتیم.
غفار رمضانی در این باره می‌گوید: اداره کل بهزیستی استان قزوین برای 36 واحد تعاونی مسکن معلولان الوند و نابینایان در شهرک مهرگان 53 میلیون تومان کمک‌هزینه ساخت در سال 88 پرداخت کرده و این واحدها همه به اعضای تعاونی مسکن واگذار شده است. در آسانسور این مجتمع 2 مشکل وجود داشت. برد آسانسور عیب داشت که به‌تازگی تعمیر شده است و ایراد دیگری که مهندسان ناظر و فنی گرفتند این بود که در بلوک 103 قسمت پایین آسانسور را گچ سفید کرده‌اند، در حالی که مهندسان ناظر می‌گویند باید چاله آسانسور را نقاشی کنند و نباید گچ سفید باشد.
به نظر می‌رسد معایب ذکرشده نیاز به زمانی 4 ساله نداشته باشد و همچنین بهزیستی در قبال نحوه عملکرد هیات مدیره تعاونی مسکن نظارتی نداشته است.
رمضانی در پاسخ به این سوال می‌گوید: البته بهزیستی وارد کارهای اجرایی نمی‌شود، بلکه به عنوان حامی معلولان در پرداخت کمک‌هزینه این تعاونی ورود پیدا کرده است. اما طبق وظیفه اخلاقی از سال گذشته در امر راه‌اندازی آسانسور این 36 واحد با پیمانکاران صحبت‌هایی کرده است.برای بررسی بیشتر این موضوع به سراغ یکی از اعضای هیات مدیره تعاونی مسکن می‌رویم.
اعضا پول نداده‌اند
محمد بابایی، مدیرعامل تعاونی مسکن نابینایان، در این باره پاسخ می‌دهد: مجتمع مسکونی کوثر بلوک 103 و بلوک 104 برای مددجویان الوند و انجمن نابینایان است که به صورت مشترک در کنار همدیگر در شهرک مهرگان ساخته شده. مهندسان ناظر سازمان نظام مهندسی ساختمان هم در خصوص نصب آسانسور این 2 بلوک ایراداتی گرفته بودند که بیشتر آنها برطرف شده است. آخرین مشکلی که کارشناسان استاندارد مطرح کرده‌اند این است که چاله آسانسور بلوک 103 رنگ نشده است و حتما باید رنگ شود. به دلیل عدم صدور تاییدیه استاندارد تاکنون این کار انجام نشده است.
وی ادامه می‌دهد: گرفتن تاییدیه چندان دشوار نیست و حتما در چند روز آینده آسانسور این مجتمع راه‌اندازی می‌شود. اما برای بلوک 104 هم تعدادی از اعضا واحدهای خود را واگذار کرده بودند و بعد از آن، این واحدها چند دست چرخیده بود. ما باید وقت می‌گذاشتیم تا همه اعضا را جمع کنیم. در نهایت قرار شده تا آخر اسفند ماه آسانسور بلوک 104 هم راه‌اندازی شود.
بابایی تأکید می‌کند: طبق قرارداد سازمان مسکن شهرسازی با مسکن مهر و پیمانکاران نصب یکی از آسانسورها بر عهده پیمانکار است. ولی با توجه به این‌که اعضا از قشر ضعیف و کم‌درآمد هستند، پول مرحله آخر پیمانکار را دیر واریز کردند و همچنین با توجه به افزایش قیمت آسانسور در ماه‌های اخیر، کار راه‌اندازی آسانسور این دو بلوک طولانی شد.
با این تفاصیل، سوالی که مطرح است این است: مگر این تعاونی مسکن برای افرادی معلول بنا نشده است؟ پس استفاده از آسانسور حداقل انتظاری است که باید اهالی این ساختمان داشته باشند.
اهالی این ساختمان که در پایان صحبت خود از نظارت ناکافی بر کار پیمانکاران این تعاونی مسکن گلایه داشتند و برخلاف صحبت‌های هیات مدیره تعاونی مسکن که اظهار داشتند اعضا در پرداخت واریزی‌ها کوتاهی کردند، تأکید دارند که واریز‌ها به‌موقع و سر وقت انجام شده است و مهم‌ترین علت مشکلاتشان را عدم تعهد هیات مدیره این تعاونی می‌دانند و از مسولان خواستار راه‌اندازی سریع‌تر آسانسورهایشان هستند.