سقفی برای نام هنر

علی بختیاری 



باغ «فیشر‌آباد» در این سال به مالکیت شهرداری تهران درآمد تا در آن فضای فرهنگی‌ای که «خانه هنرمندان ایران» نام گرفت تاسیس شود. این باغ در دوره قاجار متعلق به «کامران میرزا» و در زمان جنگ‌جهانی‌دوم به‌عنوان انبار مهمات در اختیار متفقین بود.

 پس از این نیز ساختمان کارکرد نظامی داشت تا در این سال تصمیم بر تعویض کاربری این فضا گرفته شد. بازسازی فضا توسط شرکت معماری گزینه و به مسئولیت ایرج شافعی انجام شد و این مرکز در بهمن‌ماه 1378توسط رئیس‌جمهور وقت، سیدمحمد خاتمی افتتاح شد.



و همیشه سبز
مسعود میر


«به‌نظر من یه خونه هر جایی می‌تونه باشه، می‌تونه بالای یه ساختمون بلند باشه، می‌تونه تو یه کوچه قدیمی که زیر یه بازارچه‌ست باشه. می‌تونه بزرگ یا می‌تونه کوچیک باشه، می‌تونه برای هر کس مفهومی داشته ‌باشه یا هر رنگی داشته‌ باشه. می‌تونه به رنگ آجر یا به رنگ شیشه و سنگ باشه. می‌تونه رنگ قرمز یا به رنگ... ولی من یعنی بهتر بگم ما معتقدیم خونه هر چی که باشه باید سبز باشه. بله سبز و همیشه سبز...»

و این گفتار متن سرآغاز سریالی بود که می‌خواست ما را بدل کند به شهروندانی مهربان، مدرن و البته دلبسته سنت‌ها. خانه سبز حکایت صباحی‌ها بود و زندگی خانوادگی پدرسالارانه به سیاق تهران نیمه دهه 70. روزهای رونق سعادت‌آباد و احترام ممتاز وکلا در میان مشاغل، روزگار تلاش برای گم‌‌نشدن زنجیرهای عاطفه میان اهالی خانه و البته دمیدن نفس عشق به کالبد بی‌رمق روزگار جدید. تصور خانه سبز بدون رضا صباحی هم که اصلا ممکن نیست که هنوز هم خیلی‌ها خانه سبز را با همان سین‌های جانانه عمو خسرو به‌خاطر دارند. شکیبایی نقطه قوت بی‌چون و چرای سریالی بود که از شبکه2 پخش می‌شد و ملاحت و سادگی‌اش ایرانی‌ها را با خود همراه کرده ‌بود.

 او یک پسر دلسوز برای پدر و مادرش، یک شوهر عاشق برای همسرش، یک پدر رفیق برای تک‌فرزندش و خلاصه یک یاور همیشگی برای اهالی خانه سبز بود. رضا البته بیش از همه اینها یک مرد بود، یک مرد زعفرانی که اشک‌هایش را فقط تنهایی‌اش دیده بود. خانه صباحی‌ها سبز بود و سبزی این خانه انگار به دیوار خانه‌های ما هم سر زده‌بود، آن سال‌ها خانه‌هایمان سبز می‌شد وقتی هنوز سبزشدن مد نشده ‌بود.