گپ
تهیه‌کنندگان سینما در آستانه تحولات بزرگ
سخنگوی انجمن تهیه‌کنندگان: حذف می‌شویم
علی ژکان، سخنگوی انجمن تهیه‌کنندگان این روزها گلایه‌های بسیاری درباره دخالت‌های دولتی در امور صنفی انجمن تهیه‌کنندگان دارد. دردسرهایی که او معتقد است به جای تسهیل امور به بار مشکلات افزوده و البته چیزی که در این میانه بیش از همه آسیب می‌بیند سینماست.با او درباره این روزهای انجمن تهیه کنندگان-کارگردانان سینمای ایران حرف زده‌ایم.
شنیده‌ایم تشکل‌های متفاوت تهیه‌کنندگی درصدد تشکیل یک صنف واحد هستند. انجمن شما موافق این حرکت است؟
هیچ عقل سلیمی با یکپارچگی تهیه‌کنندگان مخالفتی ندارد، زیرا پراکندگی و جداسازی صنفی، نیروی مطالباتی آن را کم‌انرژی و بی‌اثر می‌سازد، اما مشکل از جایی شروع می‌شود که تبعیض و خودی و غیرخودی و باندبازی در بررسی صلاحیت تهیه‌کنندگان بخواهد عمل کند.
یعنی همان اختلافاتی که مدت‌ها در تشکل‌های تهیه‌کنندگی وجود داشت همچنان ادامه دارد؟
جریان اختلافات و قدرت‌طلبی‌های فردی و گروهی منجر به تشکیل 4تشکل تهیه‌کنندگی شد: 1- مجمع فیلمسازان (انجمن ما) کانون تهیه‌کنندگان، انجمن تهیه‌کنندگان مستقل و جامعه صنفی تهیه‌کنندگان نفاق و درگیری و کشمکش ابعاد زیادی در تشکل‌ها داشت و در مقاطعی هم توانست در تصمیم‌گیری‌های مدیریت دولتی اثر بگذارد که یکی از آنها بسته شدن درِ خانه سینما بود.
اما این درگیری در شکل نوینی تحت عنوان شورای‌عالی تهیه‌کنندگان متمرکز شد و ظاهرا به تعامل و همدلی دست یافت.
بله، همینطور است. در واقع شکلی از یک اتحادیه شکل گرفت که 4صنف با گرایش‌های متفاوت خود در آن اجتماع کردند و به‌خود یک هویت سندیکایی دادند.
با این حساب چه نیازی به تشکیل یک صنف یکپارچه است؟
خانه سینما از مدت‌ها پیش برای عضویت تهیه‌کنندگان در آن نهاد، خواستار تشکیل یک صنف واحد بود و با رایزنی با بخش مدیریت دولتی مسئولان را وارد این جریان کرد.
یعنی مدیریت دولتی در مسائل صنفی دخالت می‌کند؟
بله ریاست قبلی سازمان سینمایی طی احکامی، افرادی از تشکل‌ها را برای بررسی تهیه‌کنندگان و نهایی کردن یک صنف واحد و یکپارچه انتخاب و با حضور نماینده‌ای از سوی خود اقدام به گزینش و بررسی صلاحیت‌های تهیه‌کنندگان کرد.
بررسی صلاحیت‌ها به چه شکل صورت می‌گیرد؟
با نگاه آماری در میزان تولیدات تهیه‌کنندگان؛ یعنی اگر تهیه‌کننده‌ای 10فیلم تولید کرده باشد یا ظرف 5سال گذشته 3فیلم در کارنامه خود داشته باشد، یک تهیه‌کننده کامل به‌حساب می‌آید.
ایراد کار کجاست؟
انجمن ما با چنین رویکرد آماری در تولید، موافق نیست. زیرا سینمای ایران صاحب صنعت سینما نیست که معیار تولید را اساس گزینش قرار دهیم. شاید تولید یک فیلم از سوی یک تهیه‌کننده معادل 20فیلم بی‌ارزش به سینمای ملی خدمت کرده باشد.
نقش مدیریت دولتی در این میان چیست؟
اگر به جریان نگاه صنفی و سیاسی کنیم، شاید با یکپارچه‌سازی و ایجاد بستر مناسب برای سرمایه‌سالاری، ضمن کاهش حمایت‌های مالی دولت از سینما، کنترل ورودی و خروجی به‌راحتی در اختیار قرار گیرد.
منکر هویت خود نمی‌شویم
ما می‌دانیم با چنین روندی که آغاز شده، اکثریت اعضای انجمن ما حذف خواهند شد و با تشکیل یک صنف واحد ناگزیر باید به تعطیلی صنف کشانده شویم. آن هم صنفی که بیشترین صاحب‌نام‌های سینما عضو آن هستند و بیشترین حق را به گردن سینمای بعد از انقلاب دارد. طبیعی است اگر چگونگی معیارهای صلاحیت مورد تجدیدنظر قرار نگیرد، انجمن ما دلیلی برای ادامه حضور نمی‌بیند و از همکاری دست خواهد کشید. ما به‌سختی توانسته‌ایم به یک هویت کانونی دست یابیم و حاضر نیستیم دستاوردی را که بعد از 40سال به‌دست آورده‌ایم به‌راحتی از دست بدهیم و منکر هویت فرهنگی پیشین خود شویم.
