تنها یکی از آن 5 نفر

سولشر، سرمربی موقت منچستریونایتد در سال1996 همراه با چند بازیکن دیگر توسط فرگوسن جذب شد. او با وجود نیمکت‌نشینی در بسیاری از بازی‌ها 11سال در این تیم دوام آورد. بازیکنانی که همزمان با مهاجم نروژی جذب شدند به‌اندازه او خوشبخت نبودند تا بعد از دوران بازیکنی هم به منچستر برگردند و پست مهمی بگیرند. سولشر 6عنوان لیگ برتر، 2 جام حذفی و یک لیگ قهرمانان با یونایتد برد، اما بقیه خریدهای پنجگانه تقریبا بی‌کیفیت فرگوسن در آن سال عاقبتی به این خوبی نداشتند و هم‌اکنون هم شغل خیلی مهمی ندارند. البته این را هم درنظر بگیرید که فرگوسن سال‌ها با چنین بازیکنان متوسطی جام می‌برد.
    رونی جانسون، هموطن سولشر که یک مدافع بود خیلی زود دورانش در اولدترافورد تمام و مجبور شد به تیم‌هایی مثل نیوکاسل یا استون‌ویلا برود. او هم‌اکنون سفیر منچستریونایتد است.
    یوردی کرویف پشیزی از استعداد پدر فقیدش یوهان کرویف را نداشت. او در یونایتد و بارسا هم به‌واسطه نام پدرش افتخار حضور پیدا کرد اما خیلی زود از سطح اول فوتبال محو شد. یوردی هم‌اکنون سرمربی تیم چون‌چینگ لیفان در سوپرلیگ چین است. او در قبرس، اسرائیل و اوکراین هم مربیگری کرده است.
    کارل پوبورسکی از آن بازیکنان مستعد تکنیکی بود که در مقطع کوتاهی درخشیدند. ستاره چک در یورو1996 به‌تازگی از مبارزه با بیماری لایم (نوعی بیماری رایج ناشی از نیش کنه) سربلند بیرون آمده. او فقط 2 سال در منچستر دوام آورد و سپس به بنفیکا و لاتزیو رفت. پوبورسکی گاهی در تیم پیشکسوتان منچستر بازی می‌کند اما کار خاصی در فوتبال ندارد.
    ریموند فاندرگو دیگر بازیکنی بود که همزمان با سولشر جذب شد. این دروازه‌بان هلندی فقط 60بار برای فرگوسن به میدان رفت و ذخیره اشمایکل بزرگ بود. خیلی زود به وستهام و سپس به کشورش رفت. در آخرین بازی حرفه‌ای‌اش با پیراهن تیم آگوف آپلدورن یک پنالتی را گل کرد. او مدتی در تیم ساندرلند زیرنظر هم‌تیمی سابقش، روی کین به‌عنوان مربی دروازه‌بان‌ها مشغول به‌کار شد و هم‌اکنون همین شغل را در باشگاه قدیمی‌اش ویتسه آرنهم دنبال می‌کند.