تهرانی پر از درخت

ژاله صامتی

همیشه تصورم از آینده تهران، رخ دادن اتفاقات خوب است؛ اینکه همشهریانم در آرامش کنار هم زندگی کنند و در کنارش تکنولوژی آن‌قدر رشد کند که بتواند باری از دوش مردم بردارد و به آنها خدمت کند. حالا نمی‌دانم این آرزو محقق خواهد شد یا خیر و آیا عمر ما قد می‌دهد که این آینده تهران را ببینیم؟ با این حال من به رخ‌دادن اتفاقات خوب برای شهر تهران امیدوارم.
هم‌اکنون، بزرگ‌ترین معضل تهران، ترافیک و آلودگی آن است؛ 2مشکلی که برای امسال و سال گذشته نیست؛ چرا که در این سال‌ها شهرها، بزرگ‌تر شده‌اند بدون آنکه فکر هوشمندانه‌ای برای مدیریت آن شده باشد. درست است که حمل‌ونقل گسترده شده اما هنوز تهران مشکلات حمل‌ونقل دارد، آرزو دارم روزی این آرامش برای شهروندانم به‌وجود بیاید که دغدغه سفرهای برون‌شهری نداشته باشند.
من به واسطه تحصیل دخترم در خارج از کشور، زندگی خارج از ایران را تجربه می‌کنم. اگر بخواهیم مقایسه‌ای داشته باشیم، در آنجا همه خدمات شهری در خدمت شهروندان است. نکته به نکته درباره آسایش شهروندان فکر شده و گاهی می‌گویم ‌ای کاش آنجا، اینجا بود! امیدوارم روزی تمام شهرهای کشور ازجمله تهران از این خدمات بهره‌مند شوند. البته باید به این نکته هم توجه کنیم که تنها ملاک یک شهر ایده‌آل وارد کردن تکنولوژی نیست بلکه پیش از آن باید برای استفاده از این تکنولوژی فرهنگسازی شود. اگر بستر مهیا نباشد، با شکست مواجه می‌شود.
شهری که بتوان به راحتی در آن خدمات دریافت کرد، می‌تواند آرزوی هر شهروندی باشد. با همه اینها من آرزو دارم در شهری زندگی کنم که هنوز هم خانه‌های حیاط‌دار داشته باشد، بتوانم با خیال راحت بدون هیچ سر و صدای اضافه در پیاده‌روهایش قدم بزنم و همه مردم از زندگی لذت ببرند.
راستش وقتی از تهران آینده حرف می‌زنیم، یاد فیلم «تهران 1500» بهرام عظیمی می‌افتم؛ تهرانی با ماشین‌های پرنده، اما راستش من تهران به این شکل را دوست ندارم. من از تهران آینده تصور شهری پر از درخت و گل را دوست دارم. دوست ندارم همه‌‌چیز با کلیک یک دکمه انجام شود. من هنوز هم دوست دارم روزنامه و کتاب بخرم، ورق بزنم و بخوانم.