برو بنشین برادر!

بازی پرسپولیس و ذوب‌آهن، مجالی فراهم کرد تا علیرضا منصوریان بعد از یک سال به ورزشگاه آزادی برگردد. 29شهریور پارسال او به‌عنوان سرمربی استقلال در مصاف با همین ذوب‌آهن متوقف شد و با شعارهای تند هواداران از کار کنار رفت. او بیشتر از یک سال خانه‌نشین بود و حتی مصاحبه هم نمی‌کرد. در این شرایط انتظار می‌رفت او در بازگشتش به فوتبال، شخصیتی بالغ‌تر از خودش نشان بدهد و اشتباهات قبل را تکرار نکند، اما ظاهرا زیاد هم نباید در این مورد امیدوار باشیم. حداقل تجربه حضور 90دقیقه‌ای منصوریان در ورزشگاه آزادی نشان داد او همانی است که قبلا بود؛ یک مربی برونگرا با ایما و اشاره‌های گنگ و بی‌پایان که به‌نظر می‌رسد بیشتر از راهنمایی بازیکنان، تنها جنبه «جلب توجه» دارد.
در دوران حضور منصوریان روی نیمکت استقلال، خیلی از این بابت از او ایراد گرفته می‌شد. بسیاری بر این باور بودند که کیفیت حضور منصوریان در کنار زمین و حرکاتی که او انجام می‌دهد، تنها استرس بازیکنان را بالا می‌برد. اگرچه برخی نمونه‌های بین‌المللی هم در این مورد داریم، اما منصوریان بیش از حد، افراط می‌کرد و همه را به ستوه آورده بود. اوج انتقادات از این مربی مربوط به زمانی بود که استقلال 6 گل از العین امارات عقب افتاد، اما علیمنصور همچنان با آب و تاب کنار زمین فریاد می‌زد و سوت می‌کشید. طبعا در این شرایط همه مربیان دنیا روی نیمکت برمی‌گردند و آرام سر جای‌شان می‌نشینند اما معلوم نبود منصوریان چه پیام فنی خاصی برای بازیکنانش داشت؛ آن هم در لحظاتی که نتیجه بازی کاملا مشخص شده بود و حتی تیم اماراتی هم دیگر میل چندانی به گلزنی نداشت.
واقعیت آن است که وقتی بازیکن در شرایط مسابقه قرار دارد و در زمین دنبال توپ می‌دود، به سختی می‌تواند به‌طور مداوم به نیمکت ذخیره‌های تیمش نگاه کند و دنبال این باشد که مربی چه می‌گوید. گفتنی‌ها قبل از بازی و بین دو نیمه باید گفته شود و هنگام مسابقه تنها اگر نکات کلیدی و بسیار مهمی مثل تغییر پست بازیکن وجود داشته باشد قابل انتقال است. در غیراین صورت اینکه یک مربی مرتب سوت بکشد و هر 30ثانیه یک‌بار بازیکنانش را خطاب قرار بدهد، قطعا با هیچ منطقی جور درنمی‌آید. حالا بماند که منصوریان برخی علامت‌هایش را پشت بدنش نشان می‌دهد و معلوم نیست بازیکن بینوا چطور از فاصله 50متری باید آن را تشخیص بدهد! این هم به کنار که علیمنصور تازه چند روز است سرمربی ذوب شده و طبعا زبان بدن او آنقدرها برای بازیکنان آشنا نیست. کاش منصوریان این حاشیه‌ها را کنار بگذارد و حالا که به فوتبال برگشته، بیشتر شبیه همان علیمنصور قبل از استقلال باشد. حالا دیگر همه او را دیده‌اند و این بال زدن‌ها قرار نیست جایگاه حرفه‌ای‌اش را تغییر بدهد.