ظهور نسل جدید مخالفان در ونزوئلا

همزمان با سختگیری‌های شدید نیکلاس مادورو، رئیس‌جمهور ونزوئلا علیه مخالفان داخلی و تمایل زیاد مخالفان خارج از این کشور به راهکارهای خشونت‌آمیز علیه او، نسل جدیدی از مخالفان دولت با راهکارهایی، اهداف بلندمدت خود را پیش می‌برند.

به گزارش آسوشیتدپرس، این گروه‌های تازه مخالفان که با اقبال زیادی هم مواجهند و آینده روشنی پیش رو دارند، مبارزه‌شان را نه با سر دادن شعارهای سیاسی که رسیدگی به اقشار فرودست مردم در کاراکاس شروع کرده‌اند و فعالیت‌هایشان کارهایی نظیر تأمین غذا برای کودکان گرسنه و توانمندسازی زنان است.

یکی از این افراد، ‌روبرتو پاتینوی 30ساله است. او که در جمع مخالفان دولت، یک ستاره در حال اوج گرفتن شناخته می‌شود، گروهی را سازماندهی می‌کند که روزانه صدها بسته غذا را در میان کودکان گرسنه زاغه‌نشین «لا وگا» در شرق کاراکاس پایتخت کشور توزیع می‌کند. آنها با این کارشان، این روایت رسمی را که تنها دولت توانایی تأمین غذای مردم را دارد به چالش کشیده‌اند. پاتینو که این غذاها را با کمک‌های مردمی در داخل و خارج از کشور تأمین می‌کند، می‌گوید: «ما زمین باروری را در زاغه‌نشین‌ها برای کاشتن پیام تغییر و ساختن یک ونزوئلای جدید پیدا کرده‌ایم.»

روش کار آنها، کاملا با روش کار حکومت و مخالفان سنتی تفاوت دارد. به همان اندازه که دولت درگیر با تورم و بحران ونزوئلا در سرکوب و ایجاد تفرقه میان مخالفان موفق عمل کرده است، گروه‌های مخالف خارج‌نشین هم بیشتر به استفاده از خشونت برای تغییر رهبر کشورشان تمایل پیدا کرده‌اند. نمونه این تمایل، تلاش برای ترور مادورو توسط پهپادهای انفجاری بود. حتی برخی از آنها، موافق ایده کودتای نظامی زیرنظر دولت دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا هستند.

اما برخلاف آنها، مخالفانی هستند که همچنان در ونزوئلا، نظر دیگری دارند؛ آنها معتقدند بهترین روش برای موفقیت، سرمایه‌گذاری برای ایجاد نارضایتی بیشتر از دولت مادورو در محلات فقیری است که پیش‌تر پایگاه‌های اجتماعی او به‌شمار می‌رفتند. فعال‌ترین گروه‌ها در همین محلات هم آنهایی هستند که توسط جوانان بیست تا سی و چند ساله‌ای مانند پاتینو سازماندهی می‌شوند.

خانم ماریالبرت باریوس 30ساله که جوان‌ترین عضو مجمع ملی است، برای زنان طبقات کارگر کاراکاس کلاس‌های توانمندسازی‌ای برگزار می‌کند و در تلاش است تا گله‌های منفعلانه آنها را به فعالیت‌هایی در راستای بهبود شرایط زندگی محلاتشان تبدیل کند. در کشوری که بسیاری از مردم از دمکراسی ناامید شده‌اند و مخالفان سنتی عملا کارایی خود را از دست داده‌اند، این استراتژی، جدید و البته دیربازده است.

مانوئل بولیوار، وکیل مخالف دولت اخیرا در توییتر نوشته است: «وقت آن رسیده که این نسل یک قدم علیه تمامیت‌خواهی پیش بگذارد و مشغول مبارزه شود.»

نسل جدید، تمام امید مردم ونزوئلا برای تغییر است. بعد از انتخابات ریاست‌جمهوری در بهار که مادورو دوباره به‌عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد، اختلاف شدید میان مخالفان داخلی، باعث دلسردی مردم شد. بعدا برخی از رهبران آنها متهم شدند که توسط دلارهای نفتی دولت خریده شده‌اند. دیگر رهبران یا در حبس هستند ‌یا تبعید شده‌ و یا توسط دادگاه‌های تحت کنترل دولت از فعالیت‌های سیاسی منع شده‌اند.

علاوه بر شکاف نسلی، راهکارهای افراطی رهبران افراطی خارج از کشور هم باعث شده است برخی رهبران، با هدف جلوگیری از خونریزی و بیشتر شدن قدرت سرکوبگر مادورو، ایده گفت‌وگو با دولت را مطرح کنند.

همه این شرایط، نشانه‌هایی هستند که می‌تواند راه موفقیت نسل جدید مخالفان را هموارتر کند. ویسنته لئو، مدیر شرکت نظرسنجی دیتانالاسیس در کاراکاس، درباره ضرورت تغییر در این کشور می‌گوید: «ونزوئلا قطعا به یک رهبر جدید نیاز دارد، اما مطمئن نیستم که این رهبر جدید باید جوان باشد. چیزی که ونزوئلا نیاز دارد، رهبری تازه است که با جوان بودن تفاوت دارد.»

یکی از این رهبران جوان، کلودیو پیسارو 30ساله است که به خالکوبی‌های سنگین دستانش معروف است. او زمانی که تنها 21سال داشت وارد مجمع ملی شد.

او اخیرا دوربین‌های تلویزیونی را به «پتاره» یکی از محلات محروم کاراکاس برد تا آپارتمان‌های دولتی را که خانه صدها خانوار هستند اما بدون توجه رها شده‌اند، نشان بدهد. ساخت این مجتمع‌ها، به‌شدت به‌خاطر کمبود ایمنی مورد انتقاد است.

همچون پاتینو، او هم به‌جای مبارزات و تظاهرات خیابانی، روی وضع معیشتی مردم تمرکز کرده است. او می‌گوید: «چالش بزرگ رهبران سیاسی این است که دوباره حق گوش دادن به مردم را به‌دست بیاورند. ما این حق را از دست داده‌ایم چون برای چیزی که اکثر مردم می‌خواهند مبارزه نمی‌کردیم.»

پاتینو هم می‌گوید که جاه‌طلبی‌های سیاسی‌اش را کنار گذاشته است و روی تأمین 5 وعده غذا در 5 روز هفته برای 1800کودک در 21زاغه‌نشین کاراکاس تمرکز کرده است. او معتقد است، این بهترین شانس اوست تا با ارائه چشم‌اندازی متفاوت از آنچه پروپاگاندای رسمی دولتی درباره آینده ونزوئلا ارائه می‌کند، بر کشورش تأثیر بگذارد.

او همچنین پروژه‌ای را به راه انداخته است تا در مناطقی از کاراکاس که دولت در آنها آماری از جرم و جنایت نمی‌دهد، اطلاعات مربوطه را جمع‌آوری و منتشر کند.

پاتینو از خانواده‌ای ثروتمند می‌آید و بعد از دریافت فوق‌لیسانس از دانشگاه معروف هاروارد، چندین پیشنهاد کاری از شرکت‌هایی در خارج از کشورش داشت. با این حال او معتقد است بزرگ‌ترین چالشش در خانه است: یک وعده غذای روزانه برای کودکان.

او می‌گوید: «من این طرح را ابتدا از روی حس انسان‌دوستی‌ام راه انداختم؛ حس اینکهچه کاری درست است، اما این ایده را هم در ذهنم داشتم که خدمت یعنی همین.»