کدام پیامبرص کدام پیام؟

حجت‌الاسلام علی سرلک،  کارشناس مذهبی
آفرینش با همه عظمت و وسعت و زیبایی‌اش تنها و تنها با وجود انسان معنی پیدا می‌کند. بازتاب نیازها و آرمان‌های ما موجودات همین دنیا هستند که اگر رد هرکدام را بگیریم دلیلی برای آفرینشش جز وجود انسان پیدا نمی‌کنیم. اینکه در آیات متعددی این حقیقت یادآوری شده است که آنچه در زمین و آسمان آفریده شده برای انسان و به‌خاطر اوست، شوق و غروری دلپذیر و نگرانی و دلشوره‌ای ویرانگر را همزمان در وجودمان به‌جا می‌گذارد و پرسشی بی‌محابا آرامش‌مان را به‌هم می‌زند که اگر ما معنای آفرینشیم پس خودمان با چه چیزی معنا می‌شویم؟

انسان اگر محور اصلی‌ است، محور خودش چیست؟ بهتی بزرگ و عطشی سیراب‌‌ناپذیر ذهن و دلمان را به این حقیقت می‌کشاند که به‌راستی ما چگونه معنی می‌شویم؟ درست در همین بزنگاه پرسشی سهمگین و به‌ظاهر بی‌پاسخ گریبانمان را می‌گیرد و حتی از لذت تماشای چمن، صحرا و زندگی محروم‌مان می‌کند. به تعبیر حافظ: «از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود / زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت» انسانی که به معنای وجودش نرسد پوچ و تهی‌ست.

درختی بی‌بار و بر و حتی بی‌ریشه و بی‌سایه و ثمر و پوکی را می‌ماند که حتی هیزم‌شکن هم از آن چشم می‌پوشد. دقیقا در این هنگامه است که پیامی آسمانی به آشوب‌ها و هراس‌های بی‌پایان و سرخوردگی‌ها و پوچ‌گری‌های انسان سرگردان خاتمه می‌دهد. پیام یک کلمه بیشتر نیست و آن اینکه انسان فقط و فقط با خدا معنی می‌شود. اگرچه همه دنیا مال انسان است و برای اوست، اما خود انسان مال خود و برای خداست. پیامبر (ص) فرمود بگویید «لا اله الا الله» تا رستگار شوید و این گفتن یعنی مرام و زندگی‌تان این باشد نه اینکه فقط در لفظ بگویید. پیامبر (ص)  حاضر می‌شود تا برای اینکه ما پیامش را باور کنیم و به حقیقت برسیم جانش را نیز بدهد.

چراکه به تعبیر امام حسین(ع) هرکس خدا را گم کند هیچ چیزی  نیافته است و هرکه خدا را پیدا کند هیچ چیزی گم نکرده است. خلاصه آنکه پیامبر آمده است انسان را از بی‌هویتی برهاند. به تعبیر عرفی، انسانِ بدون خدا انسان بی‌همه‌چیز است و پیامبر (ص) آمده است انسان را به بالاترین حدِ ثروت و سرمایه برساند و شاید راز اصلی اینکه هیچ‌کس به‌اندازه رسول عظیم‌الشأن اسلام(ص) آزار ندیده است همین مسئله باشد که از کسانی که برایشان حاضر بود جان بدهد بی‌مهری و نامروتی و ستیزه و دشمنی و دشنام دید و شنید، اگرچه همیشه برای مردم دعا می‌کرد.

17ربیع‌الاول فرصت مناسبی است برای تصحیح نگرشمان به مأموریت و هدف پیامبر(ص) و خاندان مکرمش(ع) که بدون تردید اگر با دغدغه‌شان همدلی کنیم همه آنچه این روزها در مناسبات فردی، خانوادگی و اجتماعی بابتش شرمنده‌ایم تصحیح خواهد شد. «بعد از این نور به آفاق دهیم از دل خویش / که به خورشید رسیدیم و غبار آخر شد.» ما مستحق آرامش و سعادت دنیا و آخرتیم، اگر زندگی‌مان جلوه استجابت دعوت خدا و رسولش باشد و اگر بدخواهان با هزینه‌های سنگین می‌کوشند امت رسول خدا(ص) را درگیر مسائل انحرافی نظیر اختلافات مذهبی و سرزمینی و آسیب‌های اقتصادی و فرهنگی و تهدیدهای سیاسی و نظامی کنند از رها شدن این انرژی متراکم در هراسند. بیاییم فرزندان فهیم و درستکار رسول خدا(ص) و امت متحد و منسجم او باشیم. تا باد چنین بادا.