بازگشت به عصر حجر!

وضعیت ورزشگاه بزرگ پایتخت در جریان مسابقه امروز پرسپولیس در لیگ برتر، درست همانقدر با شرایط این استادیوم در فینال لیگ قهرمانان آسیا متفاوت است که پیکان با کاشیما متفاوت به‌نظر می‌رسد. تصاویری که به تازگی از این استادیوم منتشر شده‌اند نشان می‌‌دهد اتفاقی به‌نام بازسازی در آن رخ نداده و همه‌‌چیز بیشتر در «ظاهرسازی» خلاصه شده است. دیوارهای استادیوم پس از کنده‌شدن بنرهای شیک مربوط به فینال لیگ قهرمانان، کاملا ترک‌خورده به‌نظر می‌رسند و شرایط بسیار بدی دارند. سقف راهروها همچنان به‌شدت چکه می‌کند و نمای کلی ورزشگاه حتی نسبت به قبل از ترمیم، بدتر شده است. تنها تغییر «پایدار» آزادی مربوط به جایگاه ویژه و پاویون متصل به این جایگاه است اما در سایر موارد با وجود همه شعارها، نوسازی آزادی «موقت» بوده است. مدیران استادیوم از هزینه‌های نجومی برای بازسازی آزادی صحبت کرده‌‌اند اما سؤال اینجاست که این هزینه،صرف چه چیزی شده است؟ یک اتاق ساده با چند صندلی برای عکاس‌ها؟ البته که ورزشگاه پیر تهران در روز برگزاری فینال، شکیل به‌نظر می‌رسید اما درست مثل لباس جادویی سیندرلا، همه‌‌چیز در نیمه‌شب ناپدید شد.  تغییر چهره آزادی در روز برگزاری فینال لیگ قهرمانان آسیا، ثابت کرد که اگر چنین پروژه‌هایی به مدیران خارجی سپرده شوند و تحت نظارت سختگیرانه آنها قرار بگیرند، با حداقل امکانات هم می‌شود به نتایج خوبی رسید. «سلیقه» در تک تک جزئیات مربوط به بازی فینال موج می‌زد و کنفدراسیون فوتبال آسیا به خوبی توانست آزادی را در روزهای منتهی به مسابقه مدیریت کند. پیش از این هرگز تصور نمی‌شد جام قهرمانی یک تورنمنت در حوالی جایگاه ویژه آزادی به یک تیم سپرده شود و مراسم بدون هیچ مشکلی به پایان برسد. با وجود این قرار نیست همیشه در آزادی فینال بین‌المللی برگزار شود و شاید تا سال‌ها بعد دیگر چنین اتفاقی رخ نداد. آیا مدیران ایرانی می‌توانند دوباره این ورزشگاه را به چنین وضعی دربیاورند؟ اگر پای کمی سلیقه وسط باشد، انجام چنین کاری ابدا غیرممکن نیست. اگر قرار نیست دیواره‌های استادیوم برای همیشه ترمیم شوند،حداقل نصب چند بنر جذاب با نوشته‌هایی کوتاه و شیک درباره فوتبال،ظاهر آزادی را تغییر خواهد داد و ورزشگاه را از این حالت عصر حجری، خارج خواهد کرد.  مدیرعامل شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی از برآورد هزینه 200میلیارد تومانی برای بازسازی «واقعی» ورزشگاه آزادی صحبت کرده است. با توجه به رقم‌های  رد و بدل شده برای عادی‌ترین امور کشور، چرا پرداخت این بودجه برای مهم‌ترین ورزشگاه ایران همچنان دور از ذهن به‌نظر می‌رسد؟ در درجه اول احتمالا پاسخ این سؤال را باید در نداشتن ورزشگاه جایگزین در تهران برای شروع بازسازی جست‌وجو کرد. استقلال و پرسپولیس دائما در حال فرار از بازی در ورزشگاه شاهکاری مثل تختی تهران با معماری کمدی‌‌اش هستند. نکته مهم‌تر این است که هیچ تضمینی برای بهبود شرایط استادیوم پس از بازسازی وجود ندارد. چرا که پیش از این سلیقه‌های مدیران ورزشی در ساخت استادیوم‌های تازه، ناامیدکننده بوده است. به‌نظر می‌رسد آزادی در یک بن‌بست گرفتار شده و این بن‌بست تا زمانی ادامه پیدا خواهد کرد که فاجعه‌‌ای بزرگ روی سکوهای این استادیوم رخ بدهد.