دلخوشی‌های الکی

علیرضا مجمع روزنامه‌نگار

کاشیما آمد به آزادی و بازی کرد و جام را برد به ژاپن. اما اتفاقاتی افتاد که دیگر نمی‌شود روی آن سرپوش گذاشت و پشتش پنهان شد. اگر نیامدن کارلوس کی‌روش به استادیوم آزادی و حضور در کنار زیکو می‌شود گاف بزرگ سرمربی مغرور و دماغ سر بالای تیم ملی ما، حضور بالای ۱۰۰ هزار نفر در آزادی هم گاف برگزارکننده بازی فینال است که نمی‌شود از کنارش به سادگی گذشت. دلمان خوش بود که گیت‌های استاندارد در حد اروپا در استادیوم ساخته‌اند و کسی دیگر بدون بلیت نمی‌تواند از گیت رد شود. 

دلمان خوش بود که پله‌های نارنجی آزادی را از زاویه روبه‌رو کاملا می‌شد دید، اما کسی به فکر مردمی نیست که با هزار مکافات در یک بازی کثیف اینترنتی ساعت‌ها سایت فروش بلیت را رفرش کردند تا بتوانند یک بلیت بگیرند و بیایند استادیوم. اگر این یک بلیت می‌شد 2تا، احتمالا زمان کار با سایت تمام می‌شد و می‌رفتند ته صف. حالا که برنده این بازی شده‌اند می‌خواستند وارد استادیومی بشوند که ظرفیتش بیش از حد مجاز نیست. برای پرسپولیس و تماشاگرهایش افتخاری نیست که از دکل پروژکتورها بالا بروند یا روی پله‌ها به سختی بنشینند برای اینکه ثابت کنند ما زیادیم. رکوردها هم همه برای تیم رقیب. چیزی که مشخص است این است که با این روش به هوادار توهین می‌شود و حتی ممکن است تلفات جانی در یکی از این روزها اتفاق بیفتد. به استادیوم که رسیدیم صحنه‌ای دیدیم که نزدیک بود به دیده خودمان هم شک کنیم. گیت‌های کنترل بلیت صوری ساخته شده بود و هیچ کارکرد عملی‌ای برای اینکه بارکد بلیت‌ها یا کارت‌های ملی را کنترل کند، نداشت. بلیت را از گیشه که می‌گرفتی یک نفر بود که ته بلیت را پاره می‌کرد و در آهنی گیت را هل می‌داد و باز می‌شد و می‌رفتی تو؛ به همین سادگی. یعنی این همه هزینه کردند برای اینکه اصلاحات استادیوم را انجام دهند، با همین یک کار همه‌اش رفت رو هوا. با همین یک کار به‌نظرم اگر ریاست بازنشسته فدراسیون فوتبال استعفا دهد بسیار منطقی‌تر از این است که بخواهد دو دستی منصبی را بچسبد که ضعف‌های بسیاری در اجرای کارهای آن دارد.