هیوا یوسفی سردبیر
همه‌‌چیز تقریبا مثل همیشه بود؛ ورزشگاه از رده خارج شده آزادی که به هزار دشواری بزک شده بود، تماشاگرانی که همچنان مجبورند برای دیدن دو ساعت فوتبال، رنجی دست‌کم پنج شش‌ساعته را به جان بخرند، مدیران جایگاه ویژه با پسران، محافظان و راننده‌هایشان و حتی ما خبرنگاران که سال‌هاست روزهای شلوغ و خلوت آزادی را دیده‌ایم، شکست‌ها و پیروزی‌های بزرگ و کوچک را. تعدادی از ما فینال حتی مشابهی را هم به یاد داریم؛ استقلال- جوبیلو ایواتا در اردیبهشت 19سال پیش.
تنها تفاوت این بازی با دیگر بازی‌های آزادی، همان چند صد صندلی جنوب غربی ورزشگاه بود. با اینکه بیشترشان از قبل گزینش شده بودند، با اینکه دختران و همسران آدم‌های شناخته‌شده بودند و شاید پیش از این، هیچ‌گاه غم ورزشگاه نرفتن نداشتند، حضورشان، همه آن چند ده هزار صندلی دیگر را تحت‌الشعاع قرار داد. اینفانتینو، رئیس فیفا بعد از پرس‌و‌جو از مقامات فدراسیون فوتبال ایران، به سمت آنها رفت، دوربین‌های عکاسان برای دقایقی طولانی فقط شور و اشتیاق آنها را ثبت می‌کردند، همه برای آنها دست می‌زدند، برای آنها خوشحالی می‌کردند؛ استقبالی باشکوه از گروهی که انگار فاتحان تاریخند.
بزرگ‌ترین تفاوت شنبه‌شب آزادی با دیگر شب‌های این ورزشگاه و با روز و شب‌های همه سال‌های اخیر فوتبال ایران، همین منطقه حفاظت‌شده در گوشه جنوب غربی ورزشگاه بود. اما صدا و سیما این تفاوت مهم را ندید. چشمش را روی رنگ‌های شاد این گوشه بست و وانمود کرد که صدای جیغ و فریادشان را وقتی توپ به دروازه بیرانوند یا رقیبش نزدیک می‌شد، نمی‌شنود.
گزارشگر بازی احتمالا مجبور بود خودش را به کری و کوری بزند. مجبور بود توضیح ندهد که با ورود زنان نه‌تنها مشکلی پیش نیامد، که فضای ورزشگاه بهتر هم شده بود. مردهای عصبی کمتر فحش دادند، حتی در آن لحظات که تصور می‌کردند داور به ضررشان سوت زده است.
تاریخ از یاد نخواهد برد که فینال لیگ قهرمانان آسیا در سال 2018 بازنده‌ای نداشت؛ تیم ژاپنی که جام را بالای سر برد و جشن گرفت، مدیران فیفا و ای‌اف‌سی هم از شوق حضور در استادیومی لبالب از تماشاگر، سر از پا نمی‌شناختند. بازیکنان و مربیان پرسپولیس هم آخر بازی تماشاگران به احترامشان ایستادند و دست زدند.
فینال 2018 بازنده‌ای نداشت غیراز صدا و سیما که در روز روشن وانمود کرد که مهم‌ترین اتفاق بازی را ندیده است.
کر و کور
در همینه زمینه :