روز‌کیش؛ هویت‌بخشی به دردانه خلیج‌فارس

محمدابراهیم  انصاری راد/مدیرعامل سازمان منطقه آزاد کیش

خاکپاره دردانه خلیج‌فارس، کیش، امروز را به‌نام خود جشن می‌گیرد؛ با نام «روز کیش». بیستمین روز آبان‌ماه، برای مردم خوب و دریادل جزیره، یادآور شکوه این جغرافیای کوچک، اما غنی است و سده‌ها تاریخ و زندگی با عزت در دل خلیج‌فارس از نو در این روز بازگو می‌شود. این روز همچنین تلنگری در عرصه ملی است که از پتانسیل‌های غنی فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی این مرجانه دلفریب خلیج‌فارس بهره بگیریم.
بیستمین روز از ‌ماه آبان، از امسال به پیشنهاد سازمان منطقه آزاد کیش و تصویب شورای شهر، به‌نام «روز کیش»، روزی برای هویت‌بخشی و قدردانی از همه کسانی که در ساخت و توسعه این کهن‌دیار سهم داشتند، مدیران، بومیان، سرمایه‌گذاران، فرهنگوران و همه دریادلان این دردانه خلیج‌فارس به‌ثبت رسید.

اما چرا بیستمین روز آبان‌ماه؟
پاییز، گاه عاشقانه سال و تبلور زیبایی طبیعت است؛ فصل رنگ‌به‌رنگ‌شدن و رنگارنگ‌شدن است اما در جزیره مرجانی کیش، پاییز فصل پایکوبی دوباره زندگی است.
کیش که مانند تمام اقلیم جنوبی تنش آغشته گرما و جعد گیسوانش خیس از شرجی هواست، در آستانه آبان آهسته‌آهسته به استقبال خنکای پاییز می‌رود. پاییز هزار‌رنگ، بیش از هر‌رنگی در این فصل، در این جزیره مرجانی، رنگ اصالت دارد. دریا پیراهنی رؤیایی می‌شود؛ حریری سپید و نیلی تا ساکنان و گردشگران کیش را مفتون رخ اصیل خویش سازد.
کیش پاییزی بیش از همه به بهاری می‌ماند که بر بستر مواج دریا می‌خرامد؛ رنگ و بوی نوروز بهاران را دارد؛ گویی برای چندماه نوروز را قاب بگیری و عطر و رنگش را نگاهبانی کنی.
پاییز کیش، گنجی در گنجینه گردشگری ایران زیبا‌ست؛ صندوقچه دلربای کیش در آبان باز می‌شود و سپس، 5‌ ماه طلایی در این خطه جنوبی، گویی بهشتی برای ما آغوش می‌گسترد. آسمان مهربان و دریا دلستان می‌شود.
در ادبیات دیرینه این سرزمین، آبان را به‌نام پاسداشت و نگهبانی آب می‌شناسند؛ آبان نگاهبان آب است... نگاهبان مظهر تمدن؛ ازاین‌روست که در فرهنگ غنی بومی جزیره‌نشینان، مادر نه زمین که دریاست؛ این بیکرانه پرسخاوت و پر رمز و راز.
در فرهنگ بومیان کیش باران نیز در این‌ماه از آسمان طلب می‌شود؛ آبان‌ ماه انتظار است برای لبخند شیرین آسمان؛ برای بارش رحمت ایزد.
اما پاییز سرآغاز شب‌های طولانی است؛ هزار و یک شبش قصه‌ها دارد. شب برای جزیره که تنش هنوز گرم خورشید تموز است ماجرای ملاقات با نسیم فرح‌بخش و روح‌نواز است؛ گاه بیداری باد است و فروخفتن هرم گرما. پاییز جنبش پرهیجان زندگی است در یاخته به یاخته جزیره مرجانی کیش.
و اما بیست، این نقطه تعالی و سرمنزل کمال! زمزمه‌اش بر لب دلنشین و خاطره‌اش یادآور روزهای خوش مدرسه است. یادآور وصال دانایی و تلاش!
اینچنین است که بیستمین روز از دومین ‌ماه پاییز شایسته نام جزیره کیش می‌شود. باران نرم،‌نرمک از راه می‌رسد، رخساره دریا نیلی می‌شود و بهشت رخت خویش بر تن جزیره می‌گسترد.
این همه یک روی سکه است؛ در گستره ملی روز کیش یادآور توانمندی‌های بزرگ جزیره‌ای است 90کیلومتری که توانی هزاران برابر جغرافیای کوچک خود دارد. کیش به‌تنهایی خود قلب تپنده گردشگری ایران است. جزیره می‌تواند میزبان خانواده بزرگ ایران شود؛ هم با طبیعتش و هم با آنچه چارچوب امکانات تفریحی را می‌سازد. همه به تمامی در این جزیره حاضر است تا فراغتی دلنشین برای میهمانانش فراهم آورد.
فراموش نکنیم، در این زمانه متلاطم، که آمار گردشگران خارجی و ارزی که بیرون می‌رود شایان توجه است، اهمیت کیش پررنگ‌تر به‌چشم می‌آید.
اما کیش امروز رو به توسعه است؛ به یاری تلاش‌های مردمان، زنان و مردانی که کیش را موطن خود می‌دانند؛ هر جای این جغرافیای ایران زمین که باشند. به پاس قدم‌های گردشگرانی که به کیش می‌آیند و خاطره‌هایشان بر این ساحل سپید نقش بسته و اگر به‌دنبال مرواریدی هستیم، همین ‌خاطره‌های خوش گردشگران، مرواریدی است بر دل صدف کیش؛ که کیش پیشانی گردشگری کشور است.
جزیره مرجانی کیش این روزها بر سودای توسعه است؛ که به اصل خویش بازگردد؛ به خاطره شیرینی که از ملوانان غریبه داشت تا دوباره کشتی‌هایی از هر سوی آب‌های آزاد در دامان این جزیره زیبا پهلو بگیرند و قصه جهان را از نو در گوشش زمزمه کنند‌ که دوباره دریچه‌ای از این اقلیم سپید و نیلی به جهان گشوده شود.
کیش نه به اسم که به حق، گنجی است؛ مرواریدی در خلیج‌فارس و روز کیش بهانه‌ای برای بازنمایی هویت این سرزمین کهن؛ مبارک و فرخنده باد این روز بر همه دوستدارانش.