حاشیه‌نشینی در قلب تهران

مهدی سلطان محمدی|کنشگر اجتماعی

وقتی آسیب‌شناسان صحبت از حاشیه‌نشینی می‌کنند، نگاه‌ها و اذهان به سمت نقاط حاشیه‌ای شهر معطوف می‌شود در حالی که این نگاه دقیق نیست. حاشیه‌نشینی به معنای نقطه‌ای است که در آن گروهی از مردم از امکانات، حقوق و توجه اجتماعی محروم باشند. این محرومیت اکنون در منطقه 12 به‌شکل جدی احساس می‌شود. در این محدوده شاهدیم برخی کودکان‌کار و خیابان به دلیل این محرومیت‌ها از حق تحصیل به‌عنوان یکی از حقوقی که باید از آن برخوردار باشند محروم مانده‌اند. نبود هویت، ناتوانی در پرداخت شهریه‌های آموزشی، نداشتن لباس مناسب و نوشت‌افزار در کنار دغدغه کسب درآمد برای خانواده از دلایلی است که کودکان‌کار و آسیب دیده این منطقه را وادار به کار کردن و دور شدن از تحصیل کرده است. بهره‌گیری از گروه‌های مردم‌نهاد در جلب توجه عمومی و جهت‌دهی به برنامه‌ریزی‌های مسئولان از راه‌های پیش رو برای کاهش این محرومیت است. برای رسیدن به این مقصود، توجه به آموزش کودکان از سوی تشکل‌های مردم‌نهاد از رویکردهایی است که باید پیگیری ‌شود. باور دارم کمک خیّران و مسئولان برای برپا کردن مدارس کودکان‌کار و خیابان بدون در نظر گرفتن قوم و ملیت اقدامی است که باید به‌شکل جدی پیگیری شود. بی‌شک هزینه‌ای که امروز برای آموزش کودکان در این مدارس صرف می‌شود، کمتراز هزینه‌‌ای است که فردا باید برای مقابله با آسیب‌های اجتماعی بپردازیم. فعال شدن مدارسی که بچه‌ها بتوانند در کنار هم درس بخوانند، نوید حرکتی است که با انجام آن، توجه افکار عمومی و مسئولان به این دسته از کودکان بیشتر از پیش جلب خواهد شد. امروز بیش از هر چیز دیگری نیازمند توجه به چنین اقداماتی هستیم.