فاجعه در جایگاه آزادی!

علیرضا مجمع

انگار یک چشم به هم زدیم و یک سال در انگاره زمان بی‌اضطراب ثانیه‌ها گذشت. از «خیریتی» درآمدیم به خیریتی دیگر. و عجب واژه‌ای به ما داد این مهاجم بوشهری‌مان. هر چند خودش عمرش در تیم فینالیست آسیا آنقدر قد نداد که خیریت خودش را معنا کند و ابزاری برای شادی مردمش شود، اما واژه‌اش ماند در قلب حادثه‌های زیر و رو. برای اینکه پنجره‌ها بسته بماند و پرسپولیس بی‌ادا و ادعا و بهانه، از در اصلی وارد میدان گلادیاتورها شود؛جایی که مردم، مغلوب را با انگشت شست رو به پایین نشان می‌دهند و می‌خواهند فاتح، ضربه آخر را هم بر تن بازنده بزند. اینجا اما ابزار خیریت برای ما در نبود مدعیان شکل گرفت تا رسیدیم به فینال آسیا.

از نیمه‌نهایی پارسال و فاجعه خیریت تا شب دوم آبان و سوت پایان بازی نیمه‌نهایی خیلی‌ها نبودند. نبودند اما پرسپولیس تیم‌تر شده بود. کیست که فکر کند طارمی ، احمدزاده ، مسلمان و وحید امیری از مثلا منشا و سیامک و بشار بهتر نیستند، ستاره‌تر نیستند. قطعا ستاره‌تر بودند. اما چرا آنها نتوانستند و اینها توانستند؟ به یک دلیل. این تیم، تیم‌تر بود. نمی‌خواست خودش را عرضه کند. می‌خواست بجنگد، نمی‌خواست ادا دربیاورد. همین بازی پریشب اگر مسلمان در تیم بود و با گل نیمه اول السد بازی به نیمه‌دوم می‌رفت، آیا تماشاگر از ابتدای نیمه دوم صدا نمی‌زد «مسلمان»؟ این دردی از تیم دوا می‌کرد؟ اما پریشب نه مسلمانی در کار بود، نه احمد‌زاده و نه طارمی. سطح تیم ممکن است از این بازیکنان پایین‌تر باشد، اما فرهنگ و اصالت تیمی ما باید حفظ می‌شد تا به فینال آسیا برسیم. پارسال اصالت‌مان را فدا کردیم و الهلال را به جای خود به مصاف پوهانگ فرستادیم. امسال اما دقیقا روی خط اعتدال ماندیم و برای نخستین بار تاریخ‌مان را ساختیم.

هنوز البته اتفاقی نیفتاده است. 2بازی با ژاپنی‌هاداریم که احساس در فوتبالشان مثل ما نقشی ندارد، یا کمتر احساسی می‌شوند. ما از ب بسم‌الله‌مان احساس است. برای همین ورزشگاه در این جور موارد بالای ظرفیت پر می‌شود. ایرادی ندارد، پر بشود. فقط ماجرا به‌شدت خطرناک می‌شود بعضی اوقات. پریروز در استادیوم ازدحام جمعیت نزدیک بود کار دست تماشاگر بدهد. از کناردستی‌ام پرسیدم: چه جوری اومدی توی جایگاه؟ گفت: بلیت بالا داشتم، آمدم در تونل جایگاه به مأمور گیت 50هزار تومان دادم آمدم داخل. به همین سادگی جایگاه داشت از جمعیت‌می‌ترکید. بلیت‌فروشی اینترنتی هم که جرقه فاجعه را زد. برای فینال اگر فکری به حال ماجرا نکنند فاجعه بازی ایران - ژاپن تکرار خواهد شد.

حتما باید پای خارجی در میان باشد تا اصلاحی صورت بگیرد. می‌گویند‌
ای. اف. سی بالای 200 ایراد به استادیوم آزادی گرفته که خیلی‌هایش در این بازی رفع شده بود و خیلی دیگر را هم‌ می‌خواهند تا فینال رفع کنند. یکی از این اصلاحات برداشتن بلندگوهای مزاحم از جلوی تماشاگران بود که 30سال بود هر کسی می‌گفت، گوش‌شان بدهکار نبود. حتما باید زورد بالای سرشان باشد تا کار درست را انجام دهند. به‌شدت باید پیشنهاد کرد که بلیت‌فروشی و مسئولیت مأموران گیت‌های ورودی را هم برای بازی 19آبان خود
‌ای اف سی برعهده بگیرد تا بلکه جلوی فاجعه گرفته شود. غیر از این باشد از بازی پریشب بدتر خواهد شد و با صحنه‌های فاجعه «منا» مجددا روبه‌رو خواهیم شد.