سکوتم از رضایت نیست!

راضیه زنگی‌آبادی| خبرنگار:

ماجرا از روزی شروع می‌شود که چشم باز می‌کنی، اما نمی‌شنوی؛ سخن از ناشنوایان و مشکلات آنان است که جمعیت 5‌هزار نفری استان کرمان را تشکیل می‌دهند و حرف‌های ناگفته زیادی دارند اما گوشی را برای شنیدن نمی‌یابند. این تعداد در بافت و شهر بابک بیشتر دیده می‌شود. 


کلام اشاره 

 «آیناز شمسی» عضو کانون ناشنوایان کرمان است. شش ماهه بود که مادرش فهمید او به صدا عکس‌العملی نشان نمی‌دهد. گرچه خواهر و برادرش مشکلی نداشتند، او که حاصل ازدواج فامیلی است از نعمت حرف زدن هم محروم شد. آیناز 29 ساله است و یک پسر پنج ساله سالم دارد. وی با همسرش که هم ناشنواست و هم کم‌بینا زندگی می‌کند. گرچه زندگی آسان نمی‌گذرد، او بلد است با پته‌دوزی و مهارتی که در رشته گرافیک دارد زندگی کند. آیناز با دست‌هایش و کلام اشاره برای پسرش «محمدحسین» قصه تعریف می‌کند و تنها یک خواسته دارد؛ آن هم این است که او را همان‌طور که هست بپذیرند. همان‌طور که پسرش او را پذیرفته است. 
مادر آیناز برایم می‌گوید: تنها مشکل دخترم این است که وقتی او به اداره یا جایی برای انجام کاری می‌رود، هیچ رابطی وجود ندارد که حرف او را انتقال دهد تا کارش راه بیفتد و همیشه مجبور است ما را برای انجام امورش به همراه خود ببرد. 


سمعک گران است

 «مصطفی گروهی» که کم‌شنواست در دادگستری کار می‌کند. وی 35سال دارد و بعضی کلمات را متوجه نمی‌شود، اما به راحتی حرف می‌زند. او می‌گوید: دوسالم بود که از روی یک طاقچه با ارتفاع نه خیلی زیاد روی زمین افتادم. همین سبب شد قوه شنوایی‌ام ضعیف شود. 
وی که از اعضای هیات مدیره کانون ناشنوایان هم است، از هزینه‌های سمعک و باتری که هر چند وقت یک بار باید عوض کند، گلایه دارد و می‌خواهد مسئولان فکری برای این هزینه‌های سنگین ناشنوایان کنند. 


ترحم آزاردهنده است

 «هما میرزاده» یکی دیگر از ناشنوایان است که هم‌زمان حرف‌های من را با زبان اشاره به دوستانش منتقل می‌کند. او 33سال سن دارد. در یک مدرسه عادی درس خوانده و شاگرد اول کلاس بوده. وی می‌گوید: در مدرسه معمولی درس خواندن مزایای خودش را داشت و من با محیط و بچه‌ها آشنا شدم اما موضوعی که ناراحتم می‌کرد رفتار بچه‌ها و معلم‌ها بود که گاهی با ترحم همراه بود. من مثل همه توانایی‌های خاص خودم را داشتم و این‌که کمی تلفظ کلماتم شبیه همه نباشد دلیل نمی‌شود که خاص باشم و نخواهم شبیه همه با من رفتار شود. 
هما گرافیک خوانده است و در تلاش است نسخه کتاب تاریخ هنر جانسن را که به طور کامل به زبان اشاره ترجمه کرده است، به ثبت برساند. 


کانون ناشنوایان

 «ایران افضلی» هم 58 ساله است که در خانه‌های تحویلی بهزیستی زندگی می‌کند. او که از اعضای اصلی کانون ناشنوایان به شمار می‌رود، در بچگی وقتی که پشت ترک موتور پدرش نشسته بوده به زمین می‌افتد و به طور کامل شنوایی و قوه تکلمش را از دست می‌دهد. ایران از راه خیاطی و حقوق پدرش که فوت شده زندگی را می‌گذراند. او فقط می‌خواهد ناشنوایان زیاد به کانون بروند تا همیشه جمعشان جمع باشد. 


زندگی کم‌کم آرام می‌شود

 «محمود محمدیان»، رئیس کانون ناشنوایان که دختر و دامادش ناشنوا هستند، می‌گوید: زندگی برای افراد ناشنوا کم‌کم آسان می‌شود، نوه دختری من با این‌که پدر و مادرش از این معلولیت رنج می‌برند سالم است و مشکلی ندارد. وقتی هم که به دنیا آمده بود پدر و مادرش با دستگاه ویبره‌ای که زیر بالش می‌گذاشتند، از گریه نیمه‌شب نوزاد خبردار می‌شدند، ولی اگر سرشان در خواب به طور اتفاقی از روی بالش کنار می‌رفت دیگر گریه بچه فایده‌ای نداشت. برای همین ما خودمان شب‌ها حواسمان به نوزاد بود، اما کم‌کم از قدرت خداوند در 2 ماهگی کودک یاد گرفت خودش را به مادرش بزند و او را از گریه‌اش خبردار کند. 


تعداد اعضای کانون ناشنوایان کرمان 

 «مسعود میرزاده» که خودش پسری ناشنوا دارد، از سال 79 کانون ناشنوایان را به همراهی بهزیستی و با همراهی ناشنوایان و خانواده آن‌ها راه انداخته است. وی می‌گوید: تا الآن به صورت غیررسمی 936 نفر از استان در کانون عضو شده‌اند و همه هزینه‌های کانون و شعبه‌های آن توسط خیران تأمین می‌شود. 
وی ادامه می‌دهد: توانبخشی مهم‌ترین بخش اساس‌نامه کانون ناشنوایان است؛ همچنین اشتغال، کاشت حلزون، تأمین مسکن و ازدواج در مراحل بعدی زندگی یک فرد ناشنوا اهمیت دارد. نبود کارفرما برای ایجاد اشتغال مشکل اساسی ناشنوایان محسوب می‌شود، زیرا افراد نمی‌دانند چگونه به یک فرد ناشنوا اعتماد کنند و استعدادهایش را دریابند. با این حال بهزیستی برای اشتغال ناشنوایان 15میلیون تومان تسهیلات با سود پایین می‌دهد و شامل همه نوع 
فعالیتی می‌شود. 


سهم 3 درصدی معلولان از دستگاه‌های دولتی

از آن‌جایی که 3درصد سهمیه اشتغال دولتی برای افراد معلول وجود دارد، میرزاده در این‌باره به همشهری می‌گوید: این 3درصد شامل همه اداره‌های دولتی کشور می‌شود، اما با این قانون در رودبار جنوبی که حدود 30 ناشنوا دارد، باید دید چند درصد می‌توانند مشغول به کار شوند! بهزیستی کشور ناشنوایی را به طور کامل جزو معلولیت به حساب نمی‌آورد. به همین دلیل حقوق خاصی را برای افراد ناشنوا لحاظ نمی‌کنند. از سویی دیگر هزینه سمعک بالاست و روز‌به‌روز بیشتر هم می‌شود. بهزیستی فقط می‌تواند هزینه باتری و تعمیر سمعک را تأمین کند.


آمار بالای ناشنوایان کرمانی 

 «مسعود میرزاده»، پایه‌گذار کانون ناشنوایان، می‌گوید: نزدیک به 3 هزار نفر در استان کرمان ناشنوا هستند که علاوه بر ژنتیک، عوامل محیطی مثل ضربه و رعایت نکردن مسائل بهداشتی باعث ناشنوایی یا کم‌شنوایی در فرد می‌شود. 99درصد افراد ناشنوا توانایی صحبت کردن ندارند. افرادی هم که می‌توانند صحبت کنند در تلفظ بعضی حروف مشکل دارند. به همین دلیل در پذیرفتن ناشنوایان جامعه تردید می‌کند و افراد فکر می‌کنند چون ناشنوا نمی‌تواند بشنود یا حرف بزند هیچ کار دیگری هم نمی‌تواند انجام دهد. برای تغییر این فرهنگ غلط باید بهزیستی و مراکزی مثل کانون کمک کنند تا کمبود رابط یا مترجم زبان اشاره برای ناشنوایان جبران شود.